93 δημοσιογράφοι σκοτώθηκαν το 2016

Απολογισμός

 Ενενήντα τρεις δημοσιογράφοι και εργαζόμενοι σε μέσα ενημέρωσης έχασαν τη ζωή τους το 2016 κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους, δηλαδή είκοσι λιγότεροι σε σύγκριση με το 2015, ανακοίνωσε η Διεθνής Ομοσπονδία Δημοσιογράφων.

Μέχρι την 29η Δεκεμβρίου, σύμφωνα με τον απολογισμό της ΔΟΔ, 93 δημοσιογράφοι είχαν σκοτωθεί σε στοχευμένες επιθέσεις, από βομβιστικές ενέργειες ή επειδή βρέθηκαν εν μέσω διασταυρούμενων πυρών. Άλλοι 29 εκπρόσωποι του Τύπου έχασαν τη ζωή τους σε δύο πολύνεκρα αεροπορικά δυστυχήματα, στην Κολομβία και τη Ρωσία.

Οι περισσότεροι θάνατοι σημειώθηκαν σε χώρες της Μέσης Ανατολής (30) και ακολουθούν οι χώρες της Ασίας-Ειρηνικού (28) και της Λατινικής Αμερικής (24). Οκτώ δημοσιογράφοι δολοφονήθηκαν στην Αφρική και 3 στην Ευρώπη, αναφέρει στην ανακοίνωσή της η ΔΟΔ που εδρεύει στις Βρυξέλλες και έχει 600.000 μέλη σε 140 χώρες.

Ανά χώρα, οι περισσότεροι θάνατοι σημειώθηκαν στο Ιράκ (15), το Αφγανιστάν (14), το Μεξικό (11), την Υεμένη (8), τη Γουατεμέλα (6), τη Συρία (6), την Ινδία και το Πακιστάν (5).

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

2016: Κάθε 15 ημέρες έκαιγαν ένα αυτοκίνητο στα Εξάρχεια

Μεταναστευτικό: Χιλιάδες νεκροί μέσα στο 2016

[irp posts=”93656″ name=”Πάνω από 48 δημοσιογράφοι έχασαν τη ζωή τους εν ώρα εργασίας”]

Μολονότι οι αριθμοί σε σύγκριση με την προηγούμενη χρονιά είναι μειωμένοι, η ΔΟΔ προειδοποιεί ότι «οι εντεινόμενες απειλές, ο εκφοβισμός, η αυτολογοκρισία, μαρτυρούν ότι οι επιθέσεις εναντίον της ελευθερίας του Τύπου παραμένουν σε ανησυχητικό επίπεδο». Ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας, ο Βέλγος δημοσιογράφος Φιλίπ Λερούτ, τόνισε εξάλλου ότι τα εγκλήματα αυτά δεν πρέπει να μείνουν ατιμώρητα.

Μία από τις πλέον πολύνεκρες επιθέσεις έγινε στα τέλη του περασμένου Ιανουαρίου στο Αφγανιστάν, όταν οι Ταλιμπάν σκότωσαν επτά δημοσιογράφους και τεχνικούς της τηλεόρασης που επέβαιναν σε ένα μίνι-βαν του αφγανικού τηλεοπτικού καναλιού Tolo TV.

Ο απολογισμός της ΔΟΔ είναι προσωρινός, δεδομένου ότι η Ομοσπονδία δεν καταγράφει παρά μόνο τους επιβεβαιωμένους θανάτους και όχι τις εξαφανίσεις, όπως για παράδειγμα του Ζαν Μπιγκιριμάνα από το Μπουρούντι, ο οποίος αγνοείται εδώ και έξι μήνες.