Ανεμος αλλαγής ή απόλυτη σήψη;

του Ανδρέα Μ. Καραγιάννη

Γκρίζα σύννεφα περιδιαβαίνουν τη χώρα. Κατά κάποιους, άνεμοι αλλαγής, κατά άλλους προάγγελοι συμφοράς και απόλυτης σήψης.

Ένα πολιτικό προσωπικό στις επάλξεις. Για την τελευταία μάχη. Για ένα διαφορετικό αγώνα. Fair play δεν υφίσταται. Ένθεν κακείθεν αλληλοσπαραγμός, κατηγορίες και άνευ στοιχειώδους επιπέδου αντιδικία.

Κύριοι ο ερχομός του επίφοβου “καινούριου” είναι αναπόφευκτος. Η πολιτική του παλιού εξαϋλωσε όλα τα άτρωτα του σημεία, σφυρηλάτησε ευμετάβλητες συνειδήσεις. Οργισμένο λαό. Ρεαλιστικά και ωμά. Καλοδεχούμενη η αλλαγή. Υπάρχουν όμως ορισμένα ρεαλιστικά de facto στοιχεία που θα ήταν καταστροφικό να αγνοήσουμε.

1ον: Μας δάνεισαν χώρες και όχι πρόσωπα, ήτοι σημαίνει ότι οποιαδήποτε ελάφρυνση, κούρεμα, διαγραφή την αποφασίζει (και την παίρνει επάνω του), ο Ιταλός, ο Γερμανός, ο Σουηδός, ο Γάλλος πολίτης.
2ον: Όσο μεγάλη και αν έχει παραστεί η ανάγκη (στο ευτελές παιχνίδι των εντυπώσεων) να συμβεί το τραγελαφικό “έξοδος από το μνημόνιο” ας θυμηθούμε ότι σε αυτή τη περίπτωση θα βγούμε στις αγορές, όπου οι ξένοι οίκοι ενδέχεται να μας εντάξουν ξανά στην κατηγορία trash (μη πιστοληπτικά δυνατό) Σημ: Την πρόωρη εκσπερμάτωση χαίρεται (για λίγο) μόνο ο εν λόγω πρόωρος. Οι υπόλοιποι την κατακρίνουν και στο τέλος εκείνος νιώθει χειρότερα και από το να μην είχε κατεβάσει το παντελόνι.
3ον: Ας σταθεί μια κυβέρνηση στο ύψος των περιστάσεων όσο και αν απειλείται, ας επιδείξει πυγμή διότι παρεμπιπτόντως τα spreads σκαρφάλωσαν σε επίπεδα Παπανδρέου.

4ον: Συνεννόηση απαραίτητη. Εκτός των κομματικών χαρακωμάτων απαιτείται διαβούλευση (μονάχα το ΠΟΤΑΜΙ είναι υπέρμαχος).
5ον: Ας τεθεί επιτέλους προ τον ευθυνών του ο “λαός” κατά την αριστερά και οι «πολίτες» κατά τους φιλελεύθερους. Ας μη φοβόμαστε την ετυμηγορία ενός δημοψηφίσματος ενός βαθιά έχοντος ριζωμένο το δημοκρατικό αίσθημα λαού, παρόλη την πνευματική σήψη που επέφεραν στο μυαλό του η παροχολογία, το πελατειακό σύστημα, η βολή , ο ωχαδερφισμός και η ούτως ειπείν βλαχοεπίδειξη. Ας σταματήσει αυτός ο μοιραίος λαός να εξαπολύει παντού ευθύνες πλην των επιλογών του. Το πολιτικό σύστημα είναι ο καθρέπτης μας. Ο διπλανός μας, ο γείτονας, εμείς. Με το σθένος το όραμα την αδυναμία το σύμπλεγμα που όλους μας διακατέχει. Υπαίτιοι για το κατάντημα είμεθα μονάχα εμείς. Διότι ζούσαμε με δανεικά υπεράνω δυνατοτήτων, διότι εισήλθαμε στη νομισματική ένωση άνευ επαρκών κριτηρίων και διότι οι υπηρετούντες των συμφερόντων μας πολιτικοί, εξαιτίας φόβου και ψηφοθηρίας υπέκυψαν σε πελατειακές απαιτήσεις των πολιτών παρόλο που κάποιοι ήθελαν και μπορούσαν να προσφέρουν. Ας είμεθα ρεαλιστές.

Έξοδος ομαλή από το τούνελ δεν υφίσταται άνευ μνημονίου. Δεν χρειάζεται βεβαίως συνεχή τρομοκρατία του λαού και κατάπτωση του εθνικού του φρονήματος δια των ισχυρισμών ότι χωρίς την Ευρώπη η Τουρκία θα μας τη πέσει και αλλά τραγελαφικά. Είμαστε δυνατό ανεξάρτητο έθνος χωρίς φόβους. Με μόνο έντονο το αίσθημα της ευθυνοφοβίας και του γεγονότος ότι δεν επιθυμούμε να αφήσουμε τη βολή μας γι αυτό και δραματοποιούμε τα πράγματα. Δώστε ξεκάθαρες απαντήσεις στο λαό. Οξύνετε την κρίση του και θέστε τον προ των ευθυνών του. Η πρωτογενής παραγωγή και η περιθωριοποίηση τύπου Β. Κορέας έχει πολλά αρνητικά αλλά τουλάχιστον μας βάζει σε ένα σκεπτικό προσωπικής καλλιέργειας της γης και εκμετάλλευση των πόρων μας και όχι στην εύκολη λύση πρόσληψης αλλοδαπών οι οποίοι ειδικεύονται σε αυτούς τους τομείς περισσότερο από εμάς. Ας αποφανθούμε πότε μας βολεύει το μεταναστευτικό και πότε όχι. Ας βρούμε μια πεπατημένη στη σκέψη μας.

Ο Ελληνικός λαός δεν χρειάζεται πολιτικούς και τεχνοκράτες να τον ποδηγετούν. Χρειάζεται πρώτα από όλα πνευματικούς ανθρώπους να καλλιεργήσουν την κουλτούρα του. Να επαναπροσδιορίσει τα ιδεώδη και τις αρχές του. Μόνο αυτά τα βήματα μας φτάνουν από τη δημοκρατία στην πολιτεία. Η ελπίδα ότι ο άρτος και τα θεάματα θα απορροφήσουν την οργή εξανεμίστηκε. Η οργή υπάρχει διατρανώθηκε και απειλεί. Ελέγξτε τη τώρα.