Απογοήτευση στην Κουμουνδούρου……..

«Υπό κανονικές συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας», που έλεγε και ξανάλεγε ο αείμνηστος Μάζης στη διάσημη Φυσική του (του παλαιού εξαταξίου Γυμνασίου) η στάση του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή για την ψήφο των αποδήμων και η θετική συσχέτιση του κ. Τσίπρα της κατάστασης στη χώρα (όπως την έχει στο μυαλό του) με αυτό το αποκρουστικά βαρετό «καλλιτεχνικό» προϊόν του κ. Μιθριδάτη δεν έχουν καμία σχέση.

Του Χρήστου Υφαντή
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα αυτοαποκαλούμενο κόμμα της εξωστρέφειας και με διεθνιστική διάθεση και συγκρότηση, θα έπρεπε να πρωτοστατεί στην πλήρη απελευθέρωση όλων των εμποδίων που κρατάνε τους Έλληνες της διασποράς εκτός της εθνικής εκλογικής διαδικασίας, από την ώρα, μάλιστα, που βαθύτατα πιστεύει ότι ο πολιτικός του λόγος εξακολουθεί να συνεγείρει αυτή την κρίσιμη εκλογική μάζα, την οποία προσεγγίζει και με οργανώσεις στο εξωτερικό, κινητοποιήσεις, εκδηλώσεις κ.λ.π.
Ότι πρωτοστάτησε (οι άλλοι της αριστερής συνομοταξίας ακολούθησαν, αφού πρώτα ταλαντεύτηκαν) να αποκρουστεί η ψήφιση από 200 βουλευτές (για την άμεση ενεργοποίηση του) του νομοσχεδίου Βορίδη και να μεταφερθεί σε ένα άγνωστο μέλλον η έναρξη της διαδικασίας για την ανεμπόδιστη ψήφο των ομογενών, ακούγεται, σε πρώτη ανάγνωση, παρανοϊκό, σας διαβεβαιώ πως είναι απολύτως συμβατό με τα μηνύματα που λαμβάνει το κόμμα και η ηγετική ομάδα από τις εστίες του εξωτερικού, τα Λονδίνα και τις Νέες Υόρκες.
Οι ενημερώσεις που καταφθάνουν στην Κουμουνδούρου για την πραγματική απήχηση του πολιτικού λόγου του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα είναι από απογοητευτικές έως ανήκουστες, οι αριθμοί που αποτυπώνονται στις εκτιμήσεις εκλογικής επιρροής μόλις που διακρίνονται σε ένα κρίσιμο σώμα Ελλήνων της διασποράς που είναι πρώτης γενιάς μετανάστες (επιστήμονες κατά βάση, προπτυχιακοί ή μεταπτυχιακοί, με υψηλό μορφωτικό επίπεδο και πολύ καλή σχέση με την αγορά εργασίας), για το οποίο κάποτε (προς του 2015) ο Αλέξης Τσίπρας καμάρωνε.
Η σημερινή στάση του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και του κόμματος ολόκληρου είναι αυθεντικό παράγωγο της νέας τάξης πραγμάτων που διαμόρφωσε στους εκτός συνόρων, εξαιρετικά ενημερωμένους για τα τεκταινόμενα στην πατρίδα, συμπατριώτες μας η καταστροφική πενταετία των Τσιπρο-καμμένων, στην ουσία προέκυψε μια πλήρης αντιστροφή της πραγματικότητας, σήμερα όποιος στις μικροκοινωνίες αυτές «είναι ΣΥΡΙΖΑ» ντρέπεται να το πει, πολύ περισσότερο να το παλέψει.
Ο Τσίπρας, ως κλασσικός φιλοτομαριστής και συμφεροντολόγος, πιστό αντίγραφο των ιστορικών παραδόσεων του αριστερού κομματικού σωλήνα, «ζει και υπάρχει» με ένα, βασικό, μέλημα: να μην επιτρέψει στη Νέα Δημοκρατία στις επόμενες εκλογές να κερδίσει αυτοδυναμία ακόμη και το σύστημα της απλής αναλογικής, στις δεύτερες ξέρει πολύ καλά ότι θα είναι και αυτοδύναμη και ενισχυμένη.
Η πιθανότητα να προκύψει το βράδυ των Εκλογών με απλή αναλογική (όποτε και αν διεξαχθούν) ένας Κυριάκος Μητσοτάκης αυτοδύναμος (έστω και με ελάχιστους βουλευτές) είναι μια πιθανότητα που ο Τσίπρας δεν θέλει για κανένα λόγο να ζήσει, καθώς στην προοπτική αυτή πρέπει το επόμενο πρωί να αδειάσει μόνος του το γραφείο του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και να ξεκινήσει τα μπάνια στην βίλα των 500 ευρώ ενοίκιο στο Λαύριο.
Αποστερεί, λοιπόν, από τον Κυριάκο Μητσοτάκη ένα κρίσιμο εκλογικό σώμα που διαθέτει μια υπερβαίνουσα δυναμική, είναι σε θέση να επηρεάσει σημαντικά την κοινή γνώμη, έχει μια αυξανόμενη δυνατότητα να διαμορφώσει την κοινή περί την αναγκαία πορεία της χώρας άποψη και μετέχει στα κοινά (ακόμη και από εκεί που κατοικεί κι εργάζεται ή σπουδάζει) με συχνή, καθημερινή σχεδόν, συμμετοχή στα social media και στο παγκόσμιο χωριό της πληροφορίας.
Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να συγκατανεύσει στο νομοσχέδιο Βορίδη, αν κάποιος μπορούσε να του εγγυηθεί μια απλή αριθμητική προσθήκη αυτών των 200.000 Ελλήνων της διασποράς στο εγχώριο εκλογικό σώμα. Ξέρει, πολύ καλά, πως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.
Ο λόγος γίνεται για ένα πολύ δυναμικό, πολύ παραγωγικό, πολύ ενημερωμένο, πολύ τεχνοκρατικό εκλογικό δυναμικό, ενταγμένο στην παραγωγή ή έτοιμο να μπει, με παραστάσεις πολύ προχωρημένες σε σχέση με τους ιθαγενείς και απελευθερωμένο, στο μεγαλύτερο ποσοστό του, από τις ιδεοληψίες και τα στερεότυπα της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Εκατοντάδες ή χιλιάδες Πιερρακάκηδες δηλαδή …
Ένα δυναμικό που δεν χαλαλίζει την πρόοδο για τις εμμονικές αριστερές αναγνώσεις της πραγματικότητας, που λειτουργεί και παράγει ιδεολογία με την επιστήμη και το ορθό λόγο, που δεν καταναλώνεται σε απλουστευτικές ερμηνείες του περασμένου αιώνα και μπορεί να υπηρετήσει ένα σχέδιο για την έξοδο της χώρας από τη συντήρηση και την αριστερολαγνεία.
Που κολλάει σε όλο αυτό το σκηνικό ένας Μιθριδάτης; Είναι το ακριβώς αντίθετο από τον μέσο Έλληνα επιστήμονα ή μετανάστη της διασποράς. Εκφράζει αυτή την παγιωμένη μιζέρια, την παρακμή του αριστερολαϊκισμού, υπερασπίζεται (καλλιτεχνικά εννοείται) όλη την άρνηση, τη συντήρηση, την συνθηματολογία του «τίποτε», είναι ένα αριστερό πιστόλι που σημαδεύει κάθε απόπειρα να βρει η χώρα ένα άλλο βηματισμό. Ονειρεύεται μια Ελλάδα μονιμοποιημένη στην αδράνεια και στην μυθοποίηση των ανύπαρκτων αριστερών μυθευμάτων.
Ο Τσίπρας ήξερε πολύ καλά τι έκανε όταν αμέσως μετά την καταψήφιση του νομοσχεδίου της κυβέρνησης πήρε τα κομμάτια ενός Μιθριδάτη στη συνεδρίαση της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ.
Περιέγραψε, με δυο κινήσεις, τον βαθύτατο, τον δομικό αρνητισμό του, αυτή την ενσωματωμένη στο dna του άρνηση του να συναινέσει σε κάθε εξέλιξη που δεν μπορεί ο ίδιος να ελέγξει ή να καθοδηγήσει, σε κάθε προοπτική που δεν υπακούει στις ιδεοληψίες των αριστερών παραδόσεων και δεν επιβεβαιώνει κοινωνικές και επιστημονικές αναλύσεις του 19ου αιώνα.
Για τον Μιθριδάτη και τον Τσίπρα «τοιούτοι έπρεπεν ημών αρχιερείς»…