Ένας δικτάτορας, ένας διδάκτορας και μια αριστερή ξεφτίλα

Είμαι βέβαιος πως το γνωρίζετε (έχει κατά κόρον αναπαραχθεί στα social media), το επαναλαμβάνω για την οικονομία του κειμένου: Ο Βλαδίμηρος Πούτιν εκτός από δικτάτορας «και με τη βούλα» είναι και διδάκτορας, πάλι με τη βούλα.

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ 

Κι ενώ η δικτατορική του πλευρά προκύπτει από τον βίο και την πολιτεία του στη Ρωσία και αποδείχθηκε, σε όλους πλην «Λακεδαιμονίων», με την εισβολή του στην Ουκρανία (την ακολούθησε μια ανθρωπιστική τραγωδία με χιλιάδες θανάτους και καταστροφές σε μια χώρα ανεξάρτητη και αυτόνομη), η διδακτορική του αντίστοιχη είναι προϊόν της έμπνευσης που είχαν δύο (2) ελληνικά πανεπιστήμια να του απονείμουν τον τιμητικό τίτλο του «διδάκτορα» με δικαιολογία «τις υπηρεσίες του υπέρ της ειρήνης, του πολιτισμού και της φιλίας των λαών»!!! Μα την Παναγία!!!

Όσοι αντιληφθήκατε αμέσως, χωρίς δεύτερη ανάγνωση, τον παλαιό, ιστορικά δοκιμασμένο και επιβεβαιωμένο ιδεολογικά αριστερό δάχτυλο στις πράξεις και στις αποφάσεις των δύο πανεπιστημίων (ΕΚΠΑ 2001 και Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου 2018) να καταντήσουν να επαινούν τον Ρώσο δικτάτορα, ορθώς το πράξατε, η παραδοσιακή εγχώρια πνευματική αριστερίλα ευθύνεται για αυτές τις δύο γελοίες και ανιστόρητες αποφάσεις.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και ο ιδεολογικός χυλός του Πολακισμού

Η εκδίκηση του Αλέξη κι ο αυτοφωράκιας με τη βέρα στο δεξί

Κι επειδή τίποτε δεν είναι τυχαίο, δεν προκαλεί καμία εντύπωση πως αυτή η τακτική της νομιμοποίησης της πολιτικής του Ρώσου προέδρου εκκινεί από πασίγνωστες φωλιές αριστερής ιδεοληψίας, μεταξύ τους τα ελληνικά πανεπιστήμια, σχεδόν στο σύνολο τους, βρίσκονται στις κορυφαίες θέσεις.

Η εικόνα του «διδάκτορα Βλαδίμηρου», όπως η ελληνική πανεπιστημιακή κοινότητα την υιοθέτησε και την επιβράβευσε, δεν φαίνεται να ραγίζει ούτε τις μέρες αυτές που η παγκόσμια κοινή γνώμη παρακολουθεί άναυδη έναν κανονικό δικτάτορα να απειλεί ευθέως την παγκόσμια ειρήνη, να στραγγαλίζει την οικονομία, να μην υπολογίζει εγκλήματα, θανάτους και καταστροφές, να μην δίνει δεκάρα για τον λαό για χάρη του οποίου (υποτίθεται) ενεργεί, να περιφέρει στην παγκόσμια σκηνή μια βερσιόν Ναπολέοντα για να ικανοποιήσει την προσωπική του ματαιοδοξία!

Τα ελληνικά πανεπιστήμια εξακολουθούν να καθεύδουν απέναντι στις σφαγές στην Ουκρανία, παραμένουν σταθερά υπέρ των προηγούμενων αποφάσεων τους, σύμφωνα με τις οποίες ο Βλαδίμηρος υπερασπίζεται την ειρήνη, πετάνε τη μπάλα στην εξέδρα και τό ‘χουν ρίξει στην τρελή, αρκεί να μην πειραχτεί ούτε μια τρίχα του Ρώσου δικτάτορα, να μην διακυβευθεί η δημόσια εικόνα του.

Δεν είναι παρανοϊκό! Για την Ελλάδα της αριστερής ιδεοληπτικής παράδοσης και των ερειπίων της σταλινοκρατίας η συμπεριφορά των δύο πνευματικών ιδρυμάτων είναι και λογική και αποδεκτή, υπογραμμίζει το χάος που τα διαχωρίζει από την κοινωνία στην οποία είναι (υποτίθεται) ενταγμένα και περιγράφει με ενάργεια την κατάσταση πνευματικής θολούρας όσων (εκ της αριστεράς πάντα) τα διοικούν και τα διαχειρίζονται (μαζί με τα λεφτά του ελληνικού λαού) στο όνομα του αυτοδιοίκητου.

Όλοι αυτοί οι «πνευματικοί ταγοί του έθνους» που έχουν λουφάξει στις τρύπες της ιδεολογίας της κονόμας, που αναμασούν, σαν κομματικά φύλλα δάφνης, θεωρίες και παράνοιες του 19ου αιώνα, που τροφοδοτούν την αριστερή κομματική έκφραση με «νέο αίμα και υλικό» από τις πανεπιστημιακές (υποτίθεται) αίθουσες, που ομνύουν σε ένα φαντασιακό νεοκομμουνισμό και την ίδια ώρα ξεκοκκαλίζουν τον καπιταλισμό, δεν έχουν βρει μια λέξη να πουν για να δικαιολογήσουν την προσωπική και συλλογική τους ξεφτίλα να περιποιούν τιμές πνευματικού ηγέτη σε ένα στυγνό δικτάτορα.

Σε αυτές τις συνθήκες μία «συγγνώμη» αποτελεί ακραία πολυτέλεια, δεν συνάδει με το ήθος των αριστερών της πνευματικής νομενκλατούρας, οι ίδιοι, άλλωστε, δεν λαθεύουν ποτέ, οι άλλοι φταίνε που δεν είναι κομμουνιστές.

Οι μέρες είναι εξαιρετικά διδακτικές για το παρόν και το μέλλον της χώρας, και πόσο αυτά μπορούν να εξυπηρετηθούν σε ένα υπονομευμένο περιβάλλον, όταν τις προσπάθειες της κοινωνίας τις υποσκάπτει μια μερίδα φανατικών ιδεοληπτικών με τον μανδύα της καθηγητικής αυθεντίας παρέα με μερικούς που έχουν βρει στην καθηγητική πανεπιστημιακή αριστερά τον μήνα που τρέφει τους έντεκα.

Την ίδια ώρα είναι από πολύ δύσκολη έως αδύνατη η παρέμβαση της κεντρικής εξουσίας, απειλείται (έτσι λέγεται) το πανεπιστημιακό αυτοδιοίκητο, τίθεται εν αμφιβόλω η ανεξαρτησία και η αυτονομία των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων κι αυτή είναι έγκλημα καθοσιώσεως για την πανεπιστημιακή ιντελιγκένσια, που ξέρει καλύτερα από τον καθένα να περιφρουρεί τον χώρο εργασίας και κονόμας.

Ίσως, τώρα με αφορμή τον Πούτιν και την διδακτορική του ιδιότητα που του απένειμαν τα ελληνικά ΑΕΙ να ξεκινήσει μια κουβέντα για το εύρος και την έκταση του πανεπιστημιακού αυτοδιοίκητου, για τα όρια της πανεπιστημιακής αυτονομίας, για την ποιότητα της ανεξαρτησίας των ΑΕΙ, ώστε στο μέλλον να προλάβουμε ως κοινωνία και την πιθανή ανάδειξη του Κιμ Γιογκ Ουν σε διδάκτορα κάποιου ελληνικού «ανώτατου πνευματικού ιδρύματος».