Φουντώνουν οι φωνές στην Κουμουνδούρου για εκλογή Προέδρου από την κοινωνία

Η μεταφορά με πρωτοβουλία του Αλέξη Τσίπρα του χρόνου διεξαγωγής του προγραμματισμένου για τον Φεβρουάριο συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ για… το απώτερο μέλλον (εφόσον η πανδημία το επιτρέψει) ενίσχυσε σημαντικά τις εντός του κόμματος φωνές που αναζητούν τρόπο να επιβάλλουν την εκλογή του Προέδρου «από τη βάση», ίσως και «από την κοινωνία» για τις πιο προχωρημένες από αυτές.

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ

Το κίνημα «εκλογή από τη βάση με καθολική ψηφοφορία των μελών» υπάρχει εδώ και καιρό στην Κουμουνδούρου, συσπειρώνει ικανό αριθμό κεντροεπιτρόπων και μεσαίων στελεχών, κάθε μέρα που περνάει κάνει αισθητή την παρουσία του και βλέπει την πρόταση του να ενισχύεται πολιτικά σε πείσμα της γνωστής παραδοσιακής κομμουνιστογεννούς άποψης για την εκλογή του Προέδρου από την κεντρική Επιτροπή ή (στην πιο δημοκρατική βερσιόν) από το Συνέδριο.

Οι υπερασπιστές της πρότασης «εκλογή από τα μέλη» και εκείνοι, οι πιο προχωρημένοι, που τοποθετούν στη θέση των μελών «την ανοιχτή κοινωνία» στο πρότυπο εκλογής του κ. Ανδρουλάκη στο ΠΑΣΟΚ διαχέονται μεταξύ όλων των συνιστωσών, συγκροτούν μια οριζόντια κίνηση που διατρέχει όλες τις δοξασίες της «κυβερνώσας αριστεράς», επενδύουν στην εξαιρετική δυναμική που εμφάνισε το ΚΙΝΑΛ στην αντίστοιχη διαδικασία και στην ισχυρότατη νομιμοποίηση του νέου προέδρου του από ένα μεγάλο πλήθος και επιμένουν πως «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να παρακολουθεί απλώς τα ανοίγματα των υπόλοιπων στην κοινωνία, χρειάζεται να απευθυνθεί κι ο ίδιος στους πολίτες και να ζητήσει τη συμμετοχή τους σε μια κορυφαία διαδικασία όπως είναι η εκλογή του Προέδρου».

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και ο ιδεολογικός χυλός του Πολακισμού

Η εκδίκηση του Αλέξη κι ο αυτοφωράκιας με τη βέρα στο δεξί

Όσοι προσβλέπουν σε αυτή την διαδικασία εκλογής δεν παραγνωρίζουν την κουλτούρα και τις παραδόσεις της αριστεράς, αλλά εκτιμούν πως ήρθε ο καιρός να γίνει μια μεγάλη τομή σε ότι κληρονομήθηκε από άλλες περιόδους και αντιμετωπίζεται ακόμη ως θέσφατο, επιμένουν πως η συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών στην εκλογή του προέδρου δεν αλλάζει στην ουσία τον χαρακτήρα του κόμματος, υποστηρίζουν πως προκύπτει μια κορυφαία αναντιστοιχία μεταξύ της διαδικασίας εκλογής του προέδρου όπως σήμερα ισχύει και της επιθυμίας του κόμματος να καταστεί πλειοψηφικό ρεύμα και να απευθυνθεί στην ανοιχτή κοινωνία.

Απέναντι τους έχουν, ειδικά από την αριστερή πτέρυγα, την παραδοσιακή και «κακομούτσουνη» πολιτικά λογική των κλειστών και ελεγχόμενων πολιτικά και ιδεολογικά σωμάτων των συνεδρίων και των κεντρικών επιτροπών που διαμορφώνονται όπως οι κομματικοί συσχετισμοί επιβάλλουν και καταλήγουν σε κάτι δυσκίνητα και με ωφελιμιστική ματιά σώματα που απέχουν μίλια από την ζώσα κοινωνία και τις ανάγκες της.

Οι υπερασπιστές της γνωστής νομενκλατούρας των συνεδρίων της επιβεβλημένης στο τέλος πολιτικής και ιδεολογικής ομοιομορφίας και του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού δεν επιθυμούν σε καμία περίπτωση να απολέσουν τις παραδοσιακές κομμουνιστικές κατακτήσεις άλλων εποχών, τότε που κάθε τι αριστερό έμοιαζε και πλασάρονταν ως πολιτικά αυθεντικό και ιδεολογικά νόμιμο και τα συνέδρια, κατάλληλα προετοιμασμένα, επιβεβαίωναν απλώς την κομματική αυθεντία και τις ισορροπίες στην κορυφή της κομματικής εξουσίας.

Ο ίδιος ο Τσίπρας ψάχνεται ανάμεσα στην παραδοσιακή κομμουνιστική λογική με την οποία μεγάλωσε (υπό την σκιά της Περιστέρας) και στην πρόδηλη ανάγκη να «απαντήσει» στην μεγάλη πολιτική κατάκτηση του Νίκου Ανδρουλάκη, είναι βέβαιο πως πετάγεται στον ύπνο του από το προεδρικό κλέος του νέου Προέδρου του ΚΙΝΑΛ και δεν τον αφήνει να ησυχάσει το «τρόπαιο» του πράσινου ευρωβουλευτή να έχει νομιμοποιήσει την εξουσία του από 200.000 plus ψηφοφόρους.

Οι δισταγμοί του να αποδεχθεί την ανάγκη να ανοίξει τον ΣΥΡΙΖΑ στην ευρύτερη του κόμματος κοινωνία έχουν σχέση με την συγκυρία (είναι πολιτικά κακή για τον ίδιο και το κόμμα του) και με τη δυσκολία του να ανοίξει ένα τέτοιο μέτωπο με την αριστερή πτέρυγα.

Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εκτιμάει πως μια τέτοια απόφαση θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου στην Κουμουνδούρου και θα φέρει μια ώρα αρχύτερα στο τραπέζι την πιθανότητα της διάσπασης σε μια περίοδο που το κόμμα φυλλοροεί πολιτικά και ο ίδιος δεν είναι στα καλύτερα του απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη και στον Νίκο Ανδρουλάκη.

Η χρονική μετάθεση του συνεδρίου (κανένας δεν γνωρίζει πότε θα διεξαχθεί) ενισχύει τις φωνές υπέρ της εκλογής του τουλάχιστον από τη βάση του κόμματος αν όχι από μια ανοιχτή στην κοινωνία ψηφοφορία, η πρόκληση του κ. Ανδρουλάκη παραμένει ενεργή και ισχυρή, ήδη εμφανίζονται στις δημοσκοπήσεις οι πρώτες θετικές κρίσεις από ένα ευρύτερο της επιρροής του ΚΙΝΑΛ τμήμα της κοινωνίας, ειδικά από όσους πήραν μέρος και ψήφισαν, ο κ. Τσίπρας υπολογίζει σε μια ανάλογη εξέλιξη για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά προς το παρόν κωλύεται από τον χαρακτήρα του και τις πιέσεις του Τσακαλώτου.

Στην Κουμουνδούρου δεν δίνουν πολλές πιθανότητες σε αυτή την εκλογή (όποτε και αν συμβεί) να πάρει μέρος και να ψηφίσει η ζώσα κοινωνία, η παράμετρος της «κακιάς περιόδου» είναι εξαιρετικά υπολογίσιμη, δεν εγκαταλείπουν όμως την ιδέα, στην ουσία τη ζυμώνουν από τώρα για την επόμενη εκλογή, τότε εκτιμούν πως θα είναι απαραίτητη για να επανασυνδεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ με τους πολίτες και να πάψει να διατηρείται «σε κενό αέρος» εξαιτίας μιας παράδοσης που επιμένει σε στενά και καθοδηγημένα κομματικά συνέδρια, η οποία πλέον έχει απορριφθεί από την κοινωνία και αντιμετωπίζεται ως γραφική τουριστική ατραξιόν.