Ο Νίκος Δένδιας προφανώς δεν αποτρελάθηκε να παριστάνει, μέσα στο παλάτι του νεοσουλτάνου Ερντογάν, τον «Αθανάσιο Διάκο» της εξωτερικής πολιτικής και, διακόσια χρόνια μετά τον αυθεντικό ήρωα, να απλώνει, μπροστά στα ΜΜΕ όλου του πλανήτη, την λογική «εγώ γραικός γεννήθηκα γραικός θε να πεθάνω» σε εκδοχή facebook και twitter.
Του Χρήστου Υφαντή
Ούτε ο Κυριάκος Μητσοτάκης την είδε «Μαυροκορδάτος», να διοικεί πολιτικά ένα έθνος επαναστατημένο, που ψάχνει εναγωνίως εκείνη την τρύπα της ιστορίας μέσα από την οποία θα περάσει για να σταθεί όρθιο και να διατυπώσει απαιτήσεις.
Δεν χρειάστηκε το δίδυμο που διαχειρίζεται την εξωτερική πολιτική της χώρας να ρηγματώσει μια σύγχρονη «Ιερή Συμμαχία», με τη Γερμανία και τη Μέρκελ στη θέση του Αυστριακού Μέτερνιχ για να βρει η Ελλάδα την περπατησιά της και να καταλήξει, Πέμπτη απόγευμα στην Άγκυρα μέσα να σηκώνει στους ώμους της μια τσαλαπατημένη, στο πρόσωπο της Ούρσουλα Φον ντε Λάϊνεν, Ευρωπαϊκή Ένωση από την οθωμανική (μια είναι και δεν αλλάζει) αλαζονεία του Ερντογάν.
Στην Άγκυρα τίποτε δεν συνέβη τυχαία, η στάση του Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών δεν ήταν αποτέλεσμα της συγκυρίας, ούτε οι εικόνες της ελληνικής αντίδρασης (και αντίστασης) απέναντι στην νεοαποικιακή νοοτροπία μιας αυτοπροσδιοριζόμενης περιφερειακής δύναμης προέκυψαν από παρθενογέννεση.
Επιτρέψτε μου να σημειώσω πως η δημόσια εικόνα της ελληνικής διπλωματίας, Απρίλιος 2021, μέσα στο παλάτι του Τούρκου Προέδρου είναι η φυσιολογική κατάληξη μιας σειράς διπλωματικών κινήσεων από τον Ιούλιο του 2019 μέχρι και σήμερα, που μέσα από καλές και κακές στιγμές, κατακτήσεις και απώλειες, προόδους και οπισθοδρομήσεις, οδήγησαν, όπως συμβαίνει πάντα στα κανονικά κράτη, στην διατύπωση ενός νέου δόγματος εξωτερικής πολιτικής, η παγκόσμια πρώτη του οποίου αποκαλύφθηκε εκεί ακριβώς που έπρεπε. Στην έδρα του παραδοσιακού, του μόνου στην ουσία, αντιπάλου.
Η Ελλάδα έκανε αυτό ακριβώς: παρουσίασε στην παγκόσμια κοινή γνώμη και στην διεθνή διπλωματία την απαίτηση μιας νέας συμμαχίας χωρών και οργανισμών για μια νέα ισορροπία στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, χωρίς νταραβεριτζήδες και περιφερειακούς ηγετίσκους, που στέλνουν πυραύλους στη σελήνη και την ίδια ώρα μοιράζουν πατάτες και κρεμμύδια» στους πεινασμένους.
Υποστηρίζω, πως ότι συνέβη στην Άγκυρα είναι (ήταν) καλά μελετημένο, επαρκώς διασφαλισμένο και διεθνώς αποδεκτό, τη δε εξέλιξη του την ανέμεναν με μεγάλο ενδιαφέρον ηπειρωτικές συσπειρώσεις χωρών και πανίσχυρες χώρες που είχαν (και έχουν) μερικούς πολύ καλούς λόγους να θέλουν να κοντύνει η Τουρκία.
Σε απλά ελληνικά πιστεύω βαθύτατα πως την ελληνική στάση στην Τουρκία την είχαν προαποδεχθεί και ευλογήσει (για δικούς τους λόγους ο καθένας) όλοι, σχεδόν, οι σύμμαχοι της χώρας, που είναι σε θέση και λόγο να έχουν και πιέσεις να ασκήσουν και στήριξη πολύπλευρη να υποσχεθούν στην ελληνική κυβέρνηση.
Είναι αστείο να σκεφθεί κανείς ότι η Ελλάδα βγήκε στην κόντρα και «απείλησε» με το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες στα χέρια την Τουρκία «μέσα στο ίδιο της το σπίτι» χωρίς να έχει διασφαλίσει από πριν πως η στάση της αυτή θα έχει την πλήρη αποδοχή, συγκατάθεση και στήριξη από τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση έως το ΝΑΤΟ και όλες τις χώρες της Ανατολικής μεσογείου με τις οποίες η ελληνική κυβέρνηση συνεργάζεται και συμμαχεί.
Χωρίς, δηλαδή, ένα πλέγμα ισχυρότατων οικονομικών, γεωπολιτικών και στρατιωτικών δυνάμεων να στέκονται πίσω της και δίπλα της και με τη σειρά τους να διαμηνύουν, με κάθε πρόσφορο μέσο, στην Τουρκία πως οι καιροί που βολτάριζε στην περιοχή με τη χατζάρα στο χέρι πέρασαν.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αποδείξει, στις περισσότερες των περιπτώσεων, πως δεν δίνει καμία μάχη αν δεν την έχει από πριν κερδισμένη. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να στείλει τον Υπουργό Εξωτερικών στην Άγκυρά με εντολή «κάντα ίρβαλα αν χρειαστεί», χωρίς να έχει εξασφαλίσει πλήρη αποδοχή και συμφωνία για τη στάση του αυτή (ίσως και ισχυρή παρότρυνση) από τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, το Ισραήλ, τον Αραβικό κόσμο και μια ασθμαίνουσα Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η εικόνα του Νίκου Δένδια να «τα ρίχνει χύμα και τσουβαλάτα» στον Τσαβούσογλου και να μην λέει να σταματήσει είναι προϊόν μιας ολόκληρης προεργασίας που ξεκίνησε από την περιοχή μας, εξελίχθηκε στην Ευρώπη και κατέληξε στις ΗΠΑ αμέσως μόλις έφυγε από το προσκήνιο ο Ντόναλντ Τραμπ κι έμεινε ο Ερντογάν να αναζητάει νέα στηρίγματα και να δυσκολεύεται εξαιρετικά να βρει.
Μέρα τη μέρα, μήνα το μήνα κτίστηκε η εικόνα αυτή μιας Ελλάδας που δεν έχει κανένα πρόβλημα να διεκδικήσει την εφαρμογή των διεθνών κανόνων και να αποκρούσει στην ουσία τους τις παράνομες διεκδικήσεις της Τουρκίας και τις περιφερειακές ονειρώξεις της να παίξει το ρόλο του σερίφη κραδαίνοντας τον εγγενή οθωμανισμό της στους λαούς της περιοχής.
Λογικά, η Τουρκία πρέπει να πήρε το μήνυμα, τόσο ισχυρό και καθαρό που ήταν και τόσο ευκρινώς που διατυπώθηκε.
Οι επόμενοι μήνες θα δείξουν τι ακριβώς κατάλαβε και πόσο έτοιμη θα είναι να παίξει το παιχνίδι της εξουσίας στην Ανατολική Μεσόγειο όπως οι διεθνείς κανόνες επιβάλλουν και οι νέοι συσχετισμοί δύναμης που έχουν διαμορφωθεί προτρέπουν.
και επέλεξε Το προσθήκη στην αρχική σελίδα Έπειτα άνοιξε την εφαρμογή .