Σε καθεστώς «πολιτικής απελπισίας» ζει και κινείται πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ. Το πάλαι ποτέ ελκυστικό αριστερό αφήγημα έχει μετατραπεί σε μάχες χαρακωμάτων σε ναρκοθετημένο πολιτικό πεδίο και το κόμμα εμφανίζεται παντελώς αδύναμο να αλλάξει την ατζέντα και να οδηγήσει τις πολιτικές εξελίξεις σε πεδία που να το ευνοούν. Καταναλώνεται να υπερασπίζεται με κάθε μέσο τη συντήρηση και την οπισθοδρόμηση και εμφανίζεται απολύτως αποκομμένο από την κοινωνία και τις ανάγκες της.
Του Χρήστου Υφαντή
Ένα κόμμα και μια ηγετική ομάδα χασμένη στο διάστημα, λόγω της πλήρους αδυναμίας της να αναγνώσει καν τη συγκυρία οδηγείται σε μάχες χαμένες από πριν, φτωχοποιεί το ιδεολογικό και πολιτικό οπλοστάσιο του χώρου και περιφέρει πολιτικά κουρέλια, ελπίζοντας μόνο στο συναίσθημα της πελατείας που απόμεινε να την ακολουθεί.
Η τεράστια πολιτική ένδεια περιγράφεται ξεκάθαρα πλήρως από την απόφαση της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ να ρίξει όσο ειδικό αντιπολιτευτικό βάρος της απόμεινε στο θέμα της ίδρυσης και λειτουργίας της «πανεπιστημιακής αστυνομίας», αυτού του ειδικού σώματος στο οποίο θα ανατεθεί η φύλαξη των πανεπιστημιακών χώρων, ώστε να αποφεύγονται (στο μέτρο του δυνατού) οι καταστροφές στον πανεπιστημιακό χώρο, οι καταλήψεις γραφείων, οι επιθέσεις σε βάρος καθηγητών κ.λ.π.
Ως εάν να μην πήρε χαμπάρι τίποτε από όσα συνέβησαν στην προηγούμενη τριακονταετία στο χώρο των ΑΕΙ, ως εάν να έβοσκε μέχρι σήμερα σε άλλο πολιτικό πλανήτη ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε «σε κενό πολιτικής» ότι τον βολεύει να αντιπολιτευθεί την συγκεκριμένη εξέλιξη και κατέληξε να κυνηγάει και πάλι την ουρά του αποκομμένος εντελώς από την πραγματικότητα.
«Στρατιές» πανεπιστημιακών κάθε φυράματος, δηλαδή σιτιζόμενων από το πρυτανείο τάχα ειδικών που θεωρούν εαυτούς υπερασπιστές μιας, δήθεν, διωκόμενης πανεπιστημιακής αυτονομίας κινήθηκαν, όπως συνηθίζει το επίσημο αριστερό αφήγημα, απέναντι από την κυβερνητική πρωτοβουλία και διακήρυξαν (με τον παλιό, γνωστό και γραφικό τρόπο ενός κειμένου και υπογραφών που το συνοδεύουν), για τη συγκρότηση ενός αντικυβερνητικού μετώπου. Κατέληξαν καταγέλαστοι να μην ασχολείται κανείς μαζί τους.
«Ανάπηροι», πολιτικά και ιδεολογικά, αριστεροί ινστρούχτορες κάθε τάσης συσπειρώθηκαν για να καταγγείλουν την νεοφιλελεύθερη αναλγησία του Μητσοτάκη, της Κεραμέως και του Χρυσοχοίδη και είδαν την κοινωνία των ενεργών πολιτών να τους γυρίζει θεαματικά την πλάτη, έχοντας προεξοφλήσει την υπερψήφιση της κυβερνητικής πρότασης και, το σημαντικότερο, να αποδέχεται, χωρίς καμία ένσταση, την αναγκαιότητα συγκρότησης του σώματος της «πανεπιστημιακής αστυνομίας», ως ελάχιστη πρόοδο στη λειτουργία των ΑΕΙ με στόχο την επάνοδο στην κανονικότητα.
Δεν είναι μυστικό ότι ένα μεγάλο μέρος πολιτών δε εμφανίζεται να υπερασπίζεται ακόμη πιο σκληρές διατάξεις, δηλαδή την ίδρυση κανονικής αστυνομίας σε κάθε πανεπιστημιακό ίδρυμα.
Κάτω από ένα παλαιοκομμουνιστικό κείμενο – παραλήρημα υπέρ της δήθεν διωκόμενης ελευθερίας της έκφρασης ( την οποία, προφανώς, υπερασπίζονται οι κάθε λογής τραμπούκοι και πρεζέμποροι που κυκλοφορούν ελεύθεροι στα πανεπιστημιακά ιδρύματα) οι υπογράφοντες στυλοβάτες της αριστερής κακόηχης κυριαρχίας στα ΑΕΙ δηλώνουν την αντίθεση τους στην ίδρυση του «αστυνομικού σώματος» και διατρανώνουν την απόφαση τους να μην την επιτρέψουν, όσο περνάει από το χέρι τους.
Αριστερός παραλογισμός νεολιθικής εποχής από μια κάστα χρηματοδοτούμενων από το επίσημο ελληνικό κράτος, δηλαδή από τη φορολογία των πολιτών, επαναστατών της κακιάς ώρας, οι συντριπτικά περισσότεροι από τους οποίους ολοκλήρωσαν σπουδές στο εξωτερικό σε ιδρύματα που λειτουργούσε εντός τους κανονική αστυνομία χωρίς ποτέ κανείς να εμποδίσει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών τους (με την ελεύθερη διακίνηση της πρέζας υπήρχε ένα πρόβλημα), με τις οποίες επανήλθαν στην Ελλάδα και μέσω των πασίγνωστών αριστερών κυκλωμάτων κατέληξαν να είναι μέλη της καθηγητικής κοινότητας.
Όπως είναι φυσικό η κανονική κοινωνία αρνήθηκε να ρίξει έστω μια ματιά τόσο στο κείμενο και στις υπογραφές όσο και στο πολιτικό μήνυμα κι έστειλε τους επαγγελματίες ανησυχούντες να ζυμώνονται μεταξύ τους για τις παραγράφους και τα κρυφά μηνύματα του κειμένου.
Οι πολίτες έχοντας βιώσει στο πετσί τους την αριστερή (κάθε φυράματος) τρομοκρατία στα πανεπιστήμια έδειξαν ότι δεν είναι πλέον διατεθειμένοι να ασχολούνται με πεθαμένες ιδεοληψίες ή να εκχωρούν τη λειτουργία των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων σε νεοσταλινιστές της κακιάς ώρας, που έχουν κάνει επάγγελμα τη διάδοση των πλέον ανιστόρητων θεωριών, αρκεί να βολεύονται οι ίδιοι και οι πολιτικές παρέες τους.
Αν το καλοσκεφθεί κάποιος είναι εξαιρετικά προκλητικό να εμφανίζονται υπερασπιστές της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών όσοι έχουν αποβάλλει από τα πανεπιστήμια την ανάγνωση, έστω, κάθε άλλης άποψης πλην των κλασσικών παλαικομμουνιστικών αφηγημάτων.
Όσοι επιμένουν στη λήξη του πρώτου πέμπτου του εικοστού πρώτου αιώνα να αναμασούν πολιτικές και οικονομικές «παλαβομάρες» που εμφανίστηκαν διακόσια χρόνια πριν και αναφέρονταν σε ένα κόσμο «παλαιολιθικό» με βάση τα σημερινά δεδομένα.
Είναι σαφές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει σοβαρότατο πρόβλημα να αντιστοιχήσει την ίδια του την ύπαρξη με την κοινωνία και τις μεγάλες προτεραιότητες που την απασχολούν. Αυτή η θεαματική στροφή στην αριστερή παράδοση δεν είναι τίποτε άλλο από ομολογία αδυναμίας να αλλάξει την ατζέντα και να επιβάλλει τις προτεραιότητες.
Μια αδυναμία που την πληρώνει καθημερινά στις δημοσκοπήσεις και στην άρνηση των πολιτών να ακούσουν καν αυτά που υποτίθεται πως έχει να πει.
Η κοινωνία έχει προεξοφλήσει τον περιορισμό της παρέας του Τσίπρα στο πολιτικό περιθώριο και την απόφαση της αυτή δεν πρόκειται να την αλλάξουν οι επιστροφές στο ένδοξο αριστερό παρελθόν.
και επέλεξε Το προσθήκη στην αρχική σελίδα Έπειτα άνοιξε την εφαρμογή .