Νέο χόμπι του Αλέξη το «κυνήγι μαγισσών»…………………..

Έχω την άποψη, την οποία συμμερίζεται σίγουρα η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ότι είναι παντελώς άδικες και εκτός τόπου και χρόνου οι αντιδράσεις, που εκδηλώνονται παντοιοτρόπως, εναντίον του τέως πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα.

H αγωγή του Τσίπρα έχει ως στόχο να φιμωθούν δημοσιογράφοι, οι οποίοι δημοσίευσαν μια είδηση πέρα για πέρα αληθινή

Έχω την άποψη, την οποία συμμερίζεται σίγουρα η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ότι είναι παντελώς άδικες και εκτός τόπου και χρόνου οι αντιδράσεις, που εκδηλώνονται παντοιοτρόπως, εναντίον του τέως πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα.

Του Γιάννη Μιχαήλ

Του οποίου η τιμή και η υπόληψη ετρώθησαν ανεπανόρθωτα από δύο μόνον δημοσιεύματα των δημοσιογράφων Γιάννη Κουρτάκη και Γιώργου Παπαχρήστου, οι οποίοι, εκμεταλλευόμενοι τις δηλώσεις τού… τέως για ένα σπιτάκι, που νοίκιασε στην παραλία της Λαρευωτικής, τις δημοσιοποίησαν – ως μη έδει – στις εφημερίδες «Παραπολιτικά» και «Τα Νέα».

Έγκλημα καθοσιώσεως. Γιατί πώς, κύριοι συνάδελφοι, προκαλείτε και διεγείρετε τα «ταπεινά ένστικτα» της κοινής γνώμης, όταν αποκαλύπτετε σε ποια περιοχή θα ζει πλέον ο αρχηγός της «προοδευτικής συμμαχίας», γράφοντας εσκεμμένα ότι το σπίτι βρίσκεται στο Λαύριο και όχι απέναντι από το νησάκι της Μακρονήσου;

Αναφέρω αυτήν τη λεπτομέρεια, επειδή ένας αριστερός επαναστάτης, όπως ο Τσίπρας, έχοντας ινδάλματα τον Κάστρο και τον Τσε Γκεβάρα, μόνο σε έναν τόπο, που ξυπνά μνήμες ηρωικών αγώνων, θα μπορούσε να εμπνέεται και να καταστρώνει νέα σχέδια για την επάνοδο στον κυβερνητικό θώκο και την άλωση της εξουσίας, ένα οικογενειακό απωθημένο που το ακούσαμε πολλές φορές στο παρελθόν.

Ας ξεδιπλώσουμε, λοιπόν, τον μίτο της Αριάδνης. Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, σφόδρα ενοχληθείς για τα (αληθινά πέρα για πέρα) δημοσιεύματα των δύο δημοσιογράφων, έδωσε εντολή στον δικηγόρο του Γιάννη Μαντζουράνη, (δεξί χέρι του Μένιου Κουτσόγιωργα και γραμματέα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ επί Ανδρέα), να καταθέσει αγωγή, ζητώντας από τον καθένα, ως ποσό αποζημίωσης, 1 εκατομμύριο ευρώ.

Ο καλοζωισμένος και καλοταϊσμένος σε όλη του τη ζωή Αλέξης Τσίπρας, (υιός πάμπλουτου εργολάβου επί χούντας, γι’ αυτό και δεν δούλεψε ούτε μια ώρα στη ζωή του), νομίζει ότι τα ευρώ είναι… στραγάλια και τα διεκδικεί ελαφρά τη
καρδία από δύο δημοσιογράφους, οι οποίοι, ειρήσθω, έγραψαν την αλήθεια.

Είναι πολύ θετικό και συγχρόνως αποκαλυπτικό το γεγονός ότι ο ντεμέκ αριστερός αρχηγός για μια ακόμη φορά απεκάλυψε το εχθροπαθές ποιόν του χαρακτήρα του. Ο μεσόκοπος, πλέον, πολιτικάντης έχει βεβαρημένο παρελθόν.

Όλοι θυμόμαστε πάρα πολύ καλά ότι αναδύθηκε στο πολιτικό προσκήνιο, χρησιμοποιώντας μεθόδους, οι οποίες εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στη χώρα μας. Μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, το 2010, ξεχύθηκε στους δρόμους και τις πλατείες ένας εσμός ακροδεξιών και αριστερών «αγανακτισμένων», ο οποίος ζητούσε «τις κεφαλές των πολιτικών αντιπάλων επί πίνακι», προσάπτοντας και τους χαρακτηρισμούς όπως, ξεπουλημένοι, προδότες, γερμανοτσολιάδες, υπηρέτες του ξένου κεφαλαίου και άλλα ηχηρά παρόμοια, ων ουκ έστιν αριθμός.

Ε, σ’ αυτό το ανερμάτιστο συνονθύλευμα, την μπαγκέτα κρατούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, ο δε νεαρός αρχηγός ήταν το πρώτο βιολί της ορχήστρας. Τότε ξεχώρισε μέσα από το πλήθος των «εξαγριωμένων» η φιγούρα του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος ανακηρύχθηκε εν δυνάμει αρχηγός των ατάκτων, ένα προνόμιο, το οποίο το χρησιμοποιούσε κατά την πενταετή επέλαση για την κατάκτηση της εξουσίας.

Με άπειρα ψέματα, έωλες υποσχέσεις, διαστρεβλώσεις και υπερβολές, ο στόχος επετεύχθη στις 25 Ιανουαρίου 2015 και ο Αλέξης έγινε πρωθυπουργός της «πρώτη φοράς αριστεράς», όπως αυτάρεσκα αυτοαποκαλούνται όλοι όσοι προσκολλήθηκαν στο μηδαμινό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς, στις εκλογές του 2009, το ποσοστό που απέσπασε ήταν μόλις 5,4%.

Στις Eκλογές του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ αναρριχήθηκε στο 36,34%, κερδίζοντας 149 έδρες, όμως, με δεκανίκι το κόμμα του Πάνου Καμμένου, που εξέλεξε 13 βουλευτές, συγκροτήθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα μια αριστεροδεξιά συγκυβέρνηση, η οποία κυβέρνησε μέχρι τον Ιούλιο του 2019. Τα επίχειρα της οποίας τα έχουμε δυστυχώς βιώσει σε όλο τους το μέγεθος.

Επειδή όλα όσα έγιναν την αλήστου μνήμης πενταετία είναι πασίγνωστα, δεν είναι χρήσιμο να τα αναφέρουμε και πάλι, γιατί τα γνωρίζει πολύ καλά ο ελληνικός λαός. Γι’ αυτό, θα επανέλθουμε στην αγωγή που κατέθεσε ο Τσίπρας εναντίον των δύο δημοσιογράφων, ζητώντας, μάλιστα, ένα εξωφρενικό ποσό.

Πρέπει να επισημάνουμε ότι ουδείς πρώην πρωθυπουργός στη σύγχρονη μεταπολιτευτική Ελλάδα δεν προσέφυγε στη Δικαιοσύνη, προκειμένου να «προστατευθεί» από δημοσιεύματα δημοσιογράφων ή εκδοτών.

Μόνον ο Αντώνης Σαμαράς κατέθεσε μήνυση κατά του Τσίπρα, του Παπαγγελόπουλου και της ανακρίτριας Τουλουπάκη, σε μια κίνηση που είχε προαναγγείλει, καθώς η τότε κυβέρνηση ενέπλεξε το όνομά του μαζί με άλλους πολιτικούς στο δήθεν σκάνδαλο της NOVARTIS.

Αλλά η κίνηση αυτή ελαύνεται καθαρά από πολιτικά κριτήρια. Ενώ η αγωγή του Τσίπρα έχει ως στόχο να φιμωθούν δημοσιογράφοι, οι οποίοι δημοσίευσαν μια είδηση πέρα για πέρα αληθινή.

Το γεγονός ότι ο Τσίπρας διατείνεται μέσω του δικηγόρου του ότι, εάν γίνει δεκτή η αγωγή του, το ποσόν των δύο εκατομμυρίων ευρώ θα κατατεθεί στον ΕΔΟΕΑΠ, τον κάνει να νομίζει ότι θα πάρει εύσημα για τη… γαλαντομία του.

Εάν πράγματι ήθελε να τιμωρηθούν οι Κουρτάκης και Παπαχρήστος, έπρεπε να καταθέσει μήνυση εναντίον τους. ‘Η μήπως φοβήθηκε ότι θα τους επιβληθούν μεγάλες ποινές και θα σταλούν στις φυλακές Δομοκού, όπου βρίσκεται έγκλειστος ο προστατευόμενος του ΣΥΡΙΖΑ πιστολέρο Δημήτρης Κουφοντίνας.

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Όμως, αυτή η «σιγή ασυρμάτου» από την πλευρά του Αλέξη για όσα έχουν δημοσιοποιήσει 15 σύντροφοί του για την παραμονή του Κουφοντίνα στις φυλακές Δομοκού είναι ομολογία ενοχής.

Τι αλήθεια πρεσβεύει ο Τσίπρας για όλα αυτά που συμβαίνουν στο κόμμα του, το οποίο θυμίζει μια αλλοπρόσαλλη και ετερόκλητη συμμαχία, όπου ο καθένας μπορεί να κάνει και να λέει ό,τι θέλει;

Πρέπει, επιτέλους, να αντιληφθεί ότι ένας πολιτικός σχηματισμός έχει αρχές και κανόνες, αλλά και μια στιβαρή ηγεσία, η οποία μπορεί να χτυπάει το χέρι στο τραπέζι και να επιβάλλει τις αρχές, σύμφωνα με όσα επιτάσσει το καταστατικό του κόμματος.
Δυστυχώς, όμως, ο Τσίπρας δεν έχει τις προδιαγραφές μιας ηγετικής φυσιογνωμίας, που θα επιβάλλει τις απόψεις του σε ένα διαλυμένο… βασίλειο.

Ο αρχηγός του αριστερού ασκεριού εκτονώνει τη δήθεν πολιτική του δυναμική, καθυβρίζοντας τους αντιπάλους του, χρησιμοποιώντας άκρως επιθετική ρητορική, χωρίς, όμως, να καταθέτει κάποια συγκεκριμένη πρόταση.

Έτσι φαίνεται η εγγενής αδυναμία του να συγκροτήσει έναν σχηματισμό με αρχή, μέση και τέλος. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αποστεωμένο μόρφωμα, ωσάν να είναι αποτύπωμα της Σωκρατικής ρήσης «λίθοι και πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα», η οποία έχει την έννοια της ακαταστασίας και της αταξίας.

Ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του, προκαλώντας βάναυσα το δημόσιο αίσθημα. Ανάμεσα σε όλες τις αθλιότητες, που κατά καιρούς εξέμεσαν οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ, αναφέρουμε μια πρόσφατη δήλωση του Νίκου Φίλη, (πρώην υπουργού παιδείας χωρίς πτυχίο), ο οποίος δήλωσε ανενδοίαστα, «οι πολίτες να βγουν στον δρόμο για «ενσώματη» αντίδραση» και προανήγγειλε καταργήσεις νόμων, (όπως το Πανεπιστημιακό άσυλο), φέρνοντας μνήμες της περιόδου 2011 – 2015.

Δυστυχώς, οι άθλιες αυτές απόψεις υιοθετούνται από τον Τσίπρα, διαφορετικά θα τις αποδοκίμαζε. Άλλωστε ο ίδιος, το καλοκαίρι του 2020, είχε καλέσει στελέχη και ψηφοφόρους να στηρίξουν κάθε μορφής αντίδραση κατά των κυβερνητικών χειρισμών.

Όπως πάντα εχθροπαθής εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων και κλασικός ρεβανσιστής, γι’ αυτό και μηνύει δημοσιογράφους με στόχο να τους εξοντώσει.

Κατά τα άλλα, προκαλεί θυμηδία η εργώδης προσπάθεια ενός εμμονικού αριστερού καθηγητή, του κυρίου Μαραντζίδη, να ωραιοποιήσει το προφίλ του Τσίπρα, κατατάσσοντάς το στη χορεία των τεράστιου διαμετρήματος ηγετών, όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Σε αυτά που υποστηρίζει ο κύριος καθηγητής έχει δώσει απάντηση ένας από τους 7 σοφούς της αρχαίας Ελλάδος, ο Βίας ο Πριηνεύς, (625 -540 πΧ), λέγοντας: «Αρχή άνδρα δείκνυσι», δηλαδή, «η άσκηση της εξουσίας αποκαλύπτει τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου». Κάποιοι, προφανώς, πρέπει να κοιτάζουν πίσω τους.