Την επίσημη πολιτική θέση απέναντι στο «Ουκρανικό ζήτημα» εξέφρασε, 01.03.2022, στη Βουλή «ο Λένιν της Κουμουνδούρου», κατά κόσμον Αλέξης Τσίπρας.
Συνοψίζεται σε μια πασίγνωστη φράση – τίτλο ενός από τα διασημότερα συγγραφικά πολιτικά πονήματα του πρώτου διδάξαντος Βλαδίμηρου: Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω.
Του Χρήστου Υφαντή
Επί το ελληνικότερον: «καταδικάζουμε την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και στηρίζουμε την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας, αλλά να μην γίνουμε μέρος της κρίσης και να μην απεμπολήσουμε την πάγια εξωτερική μας πολιτική και με τη Δύση και με την Ανατολή και με τον Βορρά και με τον Νότο».
Το έργο είναι γνωστό και από την σκληρή περίοδο της πανδημίας. Τότε που οι αρχικές εκτιμήσεις των ενοίκων της πλατείας Κουμουνδούρου για την ένταση, τις επιπτώσεις και την υπεράσπιση των αντιεμβολιαστών αποδείχθηκαν εξαιρετικά χαζοβιόλικες και οδήγησαν στην αλλαγή στάσης, τουλάχιστον επισήμως, χωρίς ποτέ να σταματήσουν να εργάζονται στη βάση τα συνεργεία του πολακισμού υπέρ της ιβερμεκτίνης και άλλων αλογίσιων αντιϊκών φαρμάκων και να στηρίζουν τις κινητοποιήσεις των κάθε λογής ψεκασμένων.
Το έργο το επανέλαβε ο κ. Τσίπρας στη Βουλή διαισθανόμενος πως η δημόσια ταύτιση του με τον Κουτσούμπα, τον Βαρουφάκη και τον Βελόπουλο θα έθετε εν κινδύνω και τα τελευταία αποθέματα σοβαρότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Για το λόγο αυτό, άλλωστε, απέφυγε με ντρίμπλα και την αξιολύπητη πρόταση του «Γιάνη με το ένα μου νι» για κοινό αριστερό μέτωπο με όραμα την φινλανδοποίηση της Ελλάδας (μέχρις ότου τον ξέχεσε ο πρώην Φινλανδός πρωθυπουργός και το βούλωσε).
Στο βάθος, όμως, της πολιτικής του προσέγγισης ο κ. Τσίπρας «ομολογεί» υπέρ της γνωστής τριτοδιεθνιστικής άποψης για τις διεθνείς γεωπολιτικές σχέσεις και υπερασπίζεται τον χαμένο λενινισμό εντός μιας περιοχής του πλανήτη γεμάτης με κρίσεις και με έναν καθαρό αναθεωρητή γείτονα, ο οποίος έχει θέσει, ήδη, ζητήματα αλλαγής της ισορροπίας που ολοκληρώθηκε μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Η πρόταση του «για ένα γεωπολιτικό από-προσανατολισμό 360 μοιρών», με την Ελλάδα να είναι και με τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, δηλαδή να μην είναι με κανένα, τη χώρα να παραδέρνει ανάμεσα σε μια χριστιανική και μια μαρξιστικολενινιστική στάση, να φαντασιώνεται «την πάλη των λαών για την ειρήνη» παρέα με τα περιστέρια και τα κλαδιά ελιάς, είναι η επιτομή της πολιτικής παράνοιας, η απόδειξη τη απόλυτης αδυναμίας να αναγνώσει, έστω στοιχειωδώς, την πραγματικότητα και τις ανάγκες που αυτή γεννάει.
Στην ίδια κατεύθυνση ωθεί την εξωτερική πολιτική της χώρας και η επιμονή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ να παραμένει, ακόμη και σε συνθήκες ακραίας κινητοποίησης της Δύσης στο σύνολο της, πιστός σε έναν φιλανθρωπικό ακτιβισμό εναντίον «του κακού πολέμου», στην ουσία σε μια εξίσωση του θύτη και του θύματος, δηλαδή στην αποδοχή του δόγματος του Πούτιν «για την αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας», την οποία μόνο ο ίδιος διαπιστώνει παρέα με την κυρία Ζαχάροβα.
Για τον κ. Τσίπρα, ο Ρώσος δικτάτορας περίπου εξαναγκάστηκε να εισβάλει στην Ουκρανία, το έκανε με βαριά καρδιά, τον ανάγκασαν οι ναζί Ουκρανοί να το πράξει, δεν φταίει αυτός, αυτοί φταίνε που είναι ναζί, σιγά τώρα μην κάτσει να ασχοληθεί με το αν ο ουκρανικός ναζισμός έχει ουσιαστική πολιτική έκφραση, αν εκπροσωπείται στη Βουλή, αν επηρεάζει την πολιτική πορεία της χώρας, αν…, αν….
Κι επειδή όλα αυτά στο μυαλό του είναι τόσο αληθινά που δεν χρήζουν απάντησης, η Ελλάδα δεν έχει συμφέρον να εκτίθεται πολύ, καλύτερα να παραμένει στη λουλουδένια εκδοχή των διεθνών σχέσεων, η συμμετοχή της στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ δεν χρειάζεται να οδηγεί σε «υπερβολές», μια στάση «από μακριά κι αγαπημένοι» είναι η προτιμότερη.
Είναι σαφές πως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ βιώνει ένα προσωπικό κι ένα κομματικό δράμα: δεν λέει να του καθίσει ένας κανονικός «εβραιομασόνος ναζιστής Ζελέσκι» στην ηγεσία του Ουκρανίας που θα του επέτρεπε να δικαιολογήσει απολύτως τον αντιναζιστή Βλαδίμηρο Πούτιν και να υπερθεματίσει για την εισβολή του και τώρα είναι αναγκασμένος να καταθέτει τη μια πολιτική γραφικότητα μετά την άλλη, σε μια πορεία χωρίς σταματημό προς τον πολιτικό γκρεμό στον οποίο οδηγείται.
Η δημοσκοπική ανάγκη «να μην ξεφτιλιστούμε και πάλι, όπως με τα εμβόλια» τον αναγκάζει να εμφανίζεται δημοσίως ότι είναι «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ», την ώρα που μέσα του καίγεται και τσουρουφλίζεται να είναι τον έναν, τον κανονικό, τον διάδοχο του μεγάλου Ιωσήφ, τον ηγέτη, τον τσαμπουκά, τον άρχοντα, τον νέο Βλαδίμηρο.
Κι επειδή δεν μπορεί ευθέως να το πει και να το διαλαλήσει (όπως τότε που προσέτρεχε, παρέα με τον Λαφαζάνη και τον Βαρουφάκη, και ζητούσε δάνειο πέντε δισεκατομμύρια ευρώ για να τυπωθούν δραχμές), επειδή κωλύεται να πάρει τη σημαία και να βγει στο δρόμο να διαδηλώσει εναντίον της κακιάς Δύσης (ΕΕ και ΝΑΤΟ) που αναγκάζει τον καλό Πούτιν να σκοτώνει παιδάκια με ανθρωπιστικές βόμβες, τον βλέπετε να ανεβαίνει στο βήμα και να γελάνε και τα πόμολα στη Βουλή με όσα λέει.
Άνοιξε η πόρτα του φρενοκομείου στον ΣΥΡΙΖΑ και την άνοιξε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας. Οι παλινωδίες του στην εισβολή του ρώσικου ναζισμού στην Ουκρανία και, το χειρότερο, οι νεφελώδεις αναζητήσεις του χαμένου παραδείσου της πάλης των λαών για την ειρήνη με τα περιστέρια έχουν καταστρέψει τα τελευταία ίχνη της προσωπικής του αξιοπιστίας, διαμορφώνουν διαλυτικές ισορροπίες στον ΣΥΡΙΖΑ και απομειώνουν καθημερινά το πολιτικό κεφάλαιο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Φινλανδός πρωθυπουργός και το βούλωσε).
Στο βάθος, όμως, της πολιτικής του προσέγγισης ο κ. Τσίπρας «ομολογεί» υπέρ της γνωστής τριτοδιεθνιστικής άποψης για τις διεθνείς γεωπολιτικές σχέσεις και υπερασπίζεται τον χαμένο λενινισμό εντός μιας περιοχής του πλανήτη γεμάτης με κρίσεις και με έναν καθαρό αναθεωρητή γείτονα, ο οποίος έχει θέσει, ήδη, ζητήματα αλλαγής της ισορροπίας που ολοκληρώθηκε μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Η πρόταση του «για ένα γεωπολιτικό από-προσανατολισμό 360 μοιρών», με την Ελλάδα να είναι και με τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, δηλαδή να μην είναι με κανένα, τη χώρα να παραδέρνει ανάμεσα σε μια χριστιανική και μια μαρξιστικολενινιστική στάση, να φαντασιώνεται «την πάλη των λαών για την ειρήνη» παρέα με τα περιστέρια και τα κλαδιά ελιάς, είναι η επιτομή της πολιτικής παράνοιας, η απόδειξη τη απόλυτης αδυναμίας να αναγνώσει, έστω στοιχειωδώς, την πραγματικότητα και τις ανάγκες που αυτή γεννάει.
Στην ίδια κατεύθυνση ωθεί την εξωτερική πολιτική της χώρας και η επιμονή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ να παραμένει, ακόμη και σε συνθήκες ακραίας κινητοποίησης της Δύσης στο σύνολο της, πιστός σε έναν φιλανθρωπικό ακτιβισμό εναντίον «του κακού πολέμου», στην ουσία σε μια εξίσωση του θύτη και του θύματος, δηλαδή στην αποδοχή του δόγματος του Πούτιν «για την αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας», την οποία μόνο ο ίδιος διαπιστώνει παρέα με την κυρία Ζαχάροβα.
Για τον κ. Τσίπρα, ο Ρώσος δικτάτορας περίπου εξαναγκάστηκε να εισβάλει στην Ουκρανία, το έκανε με βαριά καρδιά, τον ανάγκασαν οι ναζί Ουκρανοί να το πράξει, δεν φταίει αυτός, αυτοί φταίνε που είναι ναζί, σιγά τώρα μην κάτσει να ασχοληθεί με το αν ο ουκρανικός ναζισμός έχει ουσιαστική πολιτική έκφραση, αν εκπροσωπείται στη Βουλή, αν επηρεάζει την πολιτική πορεία της χώρας, αν…, αν….
Κι επειδή όλα αυτά στο μυαλό του είναι τόσο αληθινά που δεν χρήζουν απάντησης, η Ελλάδα δεν έχει συμφέρον να εκτίθεται πολύ, καλύτερα να παραμένει στη λουλουδένια εκδοχή των διεθνών σχέσεων, η συμμετοχή της στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ δεν χρειάζεται να οδηγεί σε «υπερβολές», μια στάση «από μακριά κι αγαπημένοι» είναι η προτιμότερη.
Είναι σαφές πως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ βιώνει ένα προσωπικό κι ένα κομματικό δράμα: δεν λέει να του καθίσει ένας κανονικός «εβραιομασόνος ναζιστής Ζελέσκι» στην ηγεσία του Ουκρανίας που θα του επέτρεπε να δικαιολογήσει απολύτως τον αντιναζιστή Βλαδίμηρο Πούτιν και να υπερθεματίσει για την εισβολή του και τώρα είναι αναγκασμένος να καταθέτει τη μια πολιτική γραφικότητα μετά την άλλη, σε μια πορεία χωρίς σταματημό προς τον πολιτικό γκρεμό στον οποίο οδηγείται.
Η δημοσκοπική ανάγκη «να μην ξεφτιλιστούμε και πάλι, όπως με τα εμβόλια» τον αναγκάζει να εμφανίζεται δημοσίως ότι είναι «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ», την ώρα που μέσα του καίγεται και τσουρουφλίζεται να είναι τον έναν, τον κανονικό, τον διάδοχο του μεγάλου Ιωσήφ, τον ηγέτη, τον τσαμπουκά, τον άρχοντα, τον νέο Βλαδίμηρο.
Κι επειδή δεν μπορεί ευθέως να το πει και να το διαλαλήσει (όπως τότε που προσέτρεχε, παρέα με τον Λαφαζάνη και τον Βαρουφάκη, και ζητούσε δάνειο πέντε δισεκατομμύρια ευρώ για να τυπωθούν δραχμές), επειδή κωλύεται να πάρει τη σημαία και να βγει στο δρόμο να διαδηλώσει εναντίον της κακιάς Δύσης (ΕΕ και ΝΑΤΟ) που αναγκάζει τον καλό Πούτιν να σκοτώνει παιδάκια με ανθρωπιστικές βόμβες, τον βλέπετε να ανεβαίνει στο βήμα και να γελάνε και τα πόμολα στη Βουλή με όσα λέει.
Άνοιξε η πόρτα του φρενοκομείου στον ΣΥΡΙΖΑ και την άνοιξε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας. Οι παλινωδίες του στην εισβολή του ρώσικου ναζισμού στην Ουκρανία και, το χειρότερο, οι νεφελώδεις αναζητήσεις του χαμένου παραδείσου της πάλης των λαών για την ειρήνη με τα περιστέρια έχουν καταστρέψει τα τελευταία ίχνη της προσωπικής του αξιοπιστίας, διαμορφώνουν διαλυτικές ισορροπίες στον ΣΥΡΙΖΑ και απομειώνουν καθημερινά το πολιτικό κεφάλαιο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
και επέλεξε Το προσθήκη στην αρχική σελίδα Έπειτα άνοιξε την εφαρμογή .