Το ουσιαστικότερο, μετά την ακρίβεια και τον πληθωρισμό, αφήγημα για να διεμβολίσει την ελληνική κοινωνία, να την υποτάξει πνευματικά και να ηγηθεί μιας πολιτικής και κυβερνητικής ανατροπής ανακάλυψε (έτσι πιστεύει) ο κ. Τσίπρας: η φαιοκόκκινη συμμαχία, που εκδηλώθηκε με αφορμή την ναζιστική εισβολή των ορδών του Πούτιν στην Ουκρανία και στοχεύει στην υπεράσπιση, ακόμη και δια της θεωρίας των ίσων αποστάσεων, της Μόσχας και των δορυφόρων της, είναι ένα ασφαλές πολιτικά πεδίο για να ξεδιπλωθεί η ηγετική (;) παρέμβαση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε ο ίδιος ξέρει πολύ καλά να παίζει το παιχνίδι της εξίσωσης των άκρων, το έμαθε από την καλή και την ανάποδη στη θητεία του με τον Καμμένο.
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ
Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται απολύτως έτοιμος και διατεθειμένος να ποντάρει όλα του τα λεφτά στη συγκρότηση ενός μετώπου των άκρων χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς προαπαιτούμενα. Αρκεί ο καθένας που θα μετέχει να έχει αποφασίσει να πάρει μέρος σε ένα ολομέτωπο αγώνα εναντίον της αστικής δημοκρατίας, η οποία δεν έπαψε ποτέ να του κάθεται στο λαιμό του «κάθε εκατό χρόνια ηγέτη», από τότε ακόμη που η Περιστέρα είχε διατυπώσει το δόγμα μεταξύ της κυβέρνησης και των αρμών της εξουσίας.
Η υπόθεση της Ουκρανίας πρόσφερε στον κ. Τσίπρα μια «μαγική» διέξοδο από τα δομικά πολιτικά αδιέξοδα που βίωνε εντός ενός ΣΥΡΙΖΑ υπό κατεδάφιση, όντως ένας Πρόεδρος υπό καθημερινή αμφισβήτηση, ανίκανος να αρθρώσει οποιονδήποτε λόγο, έρμαιο στις εσωτερικές παραλυτικές ισορροπίες και στον δημόσιο λόγο του Πολάκη.
Τι άλλο του διασφαλίζει η επίθεση στον «Μιχαήλ από την Μαριούπολη» και στο «Τάγμα Αζόφ» από το ξέπλυμα του Πούτιν και της ομάδας Wagner; Βγάζει από την δημόσια συζήτηση την περίοδο της δικής του διακυβέρνησης, τον απενοχοποιεί και του επιτρέπει να ασκεί πολιτική παρέμβαση χωρίς να είναι αναγκασμένος να δικαιολογείται για τις δικές του κυβερνητικές αμαρτίες, οι οποίες παραμένουν εξαιρετικά ζωντανές στη μνήμη του λαού.
Καλή και άγια η ακρίβεια, οι ακραίες τιμές στην ενέργεια, οι φουσκωμένοι λογαριασμοί και ο πληθωρισμός, αλλά στο πεδίο της οικονομίας ο κ. Τσίπρας εισπράττει δημοσκοπικά ελάχιστα, καθώς η σύγκριση με τη δική του κυβερνητική περίοδο είναι αυτόματη και καταλυτική για την μεσαία τάξη, αυτή που κρίνει εκλογές και ανεβοκατεβάζει πρωθυπουργούς. Να ξεπεράσει αυτή την σύγκριση είναι από δύσκολο έως αδύνατο, οι μνήμες είναι νωπές, τα πρόσωπα που ζητούν μια δεύτερη ευκαιρία ίδια, η γλώσσα παρόμοια και οι προοπτικές το ίδιο θολές.
Η Ουκρανία με το κατασκευασμένο «ναζιστικό παρελθόν» και το «κρυφοναζιστικό παρόν» είναι μια ασφαλής διέξοδος από τα πολιτικά αδιέξοδα του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς επιτρέπει στην Κουμουνδούρου να επιτίθεται στην κυβέρνηση και να αποκομίζει κέρδη (έτσι πιστεύει) σε ένα τομέα που δεν κλήθηκε ποτέ ο ίδιος ως κυβέρνηση να διαχειριστεί, άρα δεν υπάρχουν συγκρίσιμα μεγέθη που να τον καθιστούν υπόλογο.
Ταυτόχρονα, διευκολύνεται σημαντικά να επιχειρεί, ακόμη και με συναυλίες ειρήνης της κακιάς ώρας από κατασκευασμένες ΜΚΟ και ελεγχόμενους «καλλιτέχνες», να ξεπλύνει τις ρωσικές θηριωδίες, τις δολοφονίες αμάχων, γυναικών και μικρών παιδιών, τους βιασμούς βρεφών, τις καταστροφές κτιρίων, τη διάλυση των υποδομών της Ουκρανίας και τις ευθείες απειλές προς τη Δύση για χρήση όπλων μαζικής καταστροφής, χωρίς να αποκλείονται τα πυρηνικά, δηλαδή να δικαιολογήσει πλήρως την αποικιοκρατική, την νταβατζίδικη στάση της ρώσικης πρεσβείας απέναντι στην πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας.
Η ρωσική κλεπτοκρατία, ως καθεστώς, έλκει αφάνταστα τις κάθε είδους ελλειμματικές προσωπικότητες, ειδικά ως απάντηση στην αστική δημοκρατία. Η αριστερά από την γέννηση της πάσχει σημαντικά στο να κατανοεί τις εξαιρετικά σύνθετες συνθήκες της παγκόσμιας εξέλιξης, ο μανιχαϊσμός της (καλοί- κακοί) είναι δομικός, η εξ αυτού αναπηρία της αγιάτρευτη, τα καθεστώτα που έχουν απλοποιήσει τις κοινωνικές και πολιτικές διαδικασίες (ακόμη και με δολοφονίες ή εξοντώσεις αντιπάλων) είναι εύκολα στην ανάγνωση, άρα αποδεκτά. Όταν, μάλιστα, κυριαρχούνται από δήθεν πανίσχυρους ηγέτες με στρατιωτικοποιημένη νοοτροπία και λειτουργία, τότε καθίστανται ιδεατές περιπτώσεις.
Ο Πούτιν, ο Μαδούρο, ο αδερφός Κάστρο και όλοι οι αντίστοιχοι «ηγέτες», κληρονόμοι, δήθεν, των παλιών καλών περιόδων του υπαρκτού σοσιαλισμού, είναι εύκολο στην αριστερή μυθολογία να περιβληθούν με φωτοστέφανα αγίων της αριστεράς, η μυθοποίηση του «τίποτε» υπήρξε πάντα ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του αριστερού έρωτα προς την ανελευθερία, την αστυνομοκρατία, την κρατική βία, τις δολοφονίες και τις εξοντώσεις. Ο Στάλιν ζει και ευλογεί τους διαδόχους του!
Στο μέτωπο «ούτε Αμερική, ούτε Ρωσία, Ειρήνη κι ανεξαρτησία» που έχει άτυπα (προς το παρόν) συγκροτηθεί, ιδιαίτερα στα social media, ο Τσίπρας επενδύει πολλές από τις ελπίδες του να ανακάμψει δημοσκοπικά, να πλήξει την κυβέρνηση και τον Κυριάκο Μητσοτάκη και να πιέσει τον Νίκο Ανδρουλάκη με το παραμύθι «των προοδευτικών δυνάμεων», για να τον αναγκάσει να παραδοθεί στην ανερμάτιστη πολιτική της Κουμουνδούρου και να συναινέσει στην περιβόητη «προοδευτική διακυβέρνηση».
Η απλή αναλογική των πρώτων εκλογών βοηθάει σημαντικά προς αυτή την κατεύθυνση, γεμίζει ελπίδες να εκπροσωπηθούν στη Βουλή όλοι οι ακραίοι ένθεν – κακείθεν, να εμπλουτίσουν τον χώρο των χρήσιμων ηλίθιων που θα βολευτούν σε μια συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ… και μετά βλέπουμε!
και επέλεξε Το προσθήκη στην αρχική σελίδα Έπειτα άνοιξε την εφαρμογή .