Ο Τσίπρας, ο Λούλης, οι δελφίνοι κι ένα Συνέδριο

«Όλα τά ‘χε η Μαριορή (ο ΣΥΡΙΖΑ), ο φερετζές (ο Λούλης) της έλειπε» μέρες που έρχονται και με ένα συνέδριο να αναμένει τους συνέδρους να βγάλουν τα σώψυχα τους, να σκοτωθούν πολιτικά και ιδεολογικά, να ματώσουν οργανωτικά, να αφαλοκόψουν τον αντίπαλο με τις λίστες (αυτά είναι η παραδοσιακή αριστερή συνταγή), αλλά όλοι να έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους την μετά το συνέδριο περίοδο με ορόσημο τις εκλογές.

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ

Κακά τα ψέματα, ο κ. Λούλης με την δημόσια διαπίστωση του «δεν μπορεί το παλικάρι» (για τον κ. Αλέξη Τσίπρα ο λόγος) άνοιξε τον ασκό του Αιόλου και έβαλε στην ημερήσια διάταξη μέγα ζήτημα διαδοχής στην Κουμουνδούρου, όσο και αν αυτό εμπίπτει, προς το παρόν, στα «ιερά και στα όσια» της κομματικής ιεραρχίας ανεξαρτήτως τάσεων και ομαδοποιήσεων.

Οι κινήσεις κάτω από το νερό για τη διαδοχή του Αλέξη Τσίπρα μετά τις εκλογές (όποτε αυτές διεξαχθούν) σταματημό δεν έχουν, όλοι και όλες στο κόμμα σε αυτή προσβλέπουν και αυτήν έχουν ξεκινήσει να διαχειρίζονται, προς το παρόν σιωπηλά, συνωμοτικά σχεδόν, οι ένταση αναμένεται να ανέβει όσο πλησιάζουμε προς το συνέδριο, τότε αναμένεται κάποιοι να ανοίξουν τα χαρτιά τους, έστω θεωρητικά.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και ο ιδεολογικός χυλός του Πολακισμού

Η εκδίκηση του Αλέξη κι ο αυτοφωράκιας με τη βέρα στο δεξί

Ο κ. Λούλης είπε κάτι που αποτελεί κοινό τόπο στον ΣΥΡΙΖΑ ήδη από το 2018, συζητείται, ανάλογα με τη συγκυρία, περισσότερο ή λιγότερο και καταγράφεται ως «υπόθεση ζωής ή θανάτου» για την αξιωματική αντιπολίτευση αμέσως μετά την απώλεια της κυβερνητικής εξουσίας τον Ιούλιο 2019.

Στην προφανή, αυταπόδεικτή σχεδόν, αδυναμία (κάποιοι ομιλούν για έμφυτη ανικανότητα) του κ. Τσίπρα να προεδρεύσει στον ΣΥΡΙΖΑ και να τον οδηγήσει και πάλι σε μια εκλογική νίκη συνομολογούν όλες οι τάσεις και όλοι οι ομαδάρχες, μεταξύ τους και στελέχη που εμφανίζονται είναι πιστά στον Πρόεδρο, αλλά αξιολογούν ως περισσότερο σημαντική τη διατήρηση εν ζωή του κόμματος από την ικανοποίηση των ηγετικών βλέψεων του προέδρου του.

Ο κ. Λούλης αυτή την αδυναμία (ή ανικανότητα) δημοσιοποίησε. Στα λεγόμενα του αποδόθηκε μεγάλη σημασία επειδή είναι ένας «εκτός χώρου», χωρίς δεσμεύσεις και απολογητική διάθεση, ένας αναλυτής αριθμών και τάσεων που αξιολογεί την πραγματικότητα και επιχειρεί να την προβλέψει ή να την ελέγξει και, στις καλύτερες μέρες του, αποπειράται να εκτιμήσει το προσεχές μέλλον με βάση απτά δεδομένα.

Η διαπίστωση του «δεν μπορεί το παλικάρι» (για τον κ. Τσίπρα) δικαίωσε όλους εκείνους που έγκαιρα είχαν διαβλέψει πως ο Πρόεδρος είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ, το μεγαλύτερο αγκάθι στην επιθυμία της αριστεράς να ξανακυβερνήσει τη χώρα. Όλοι αυτοί είχαν πάρει νωρίς τις αποφάσεις τους και βγήκαν στο κλαρί χωρίς να περιμένουν την ηγεσία του κόμματος να εξελιχθεί σε ένα σεσηπός και τυμπανιαίο πτώμα που ζέχνει πολιτική ανεπάρκεια, πολιτισμική εχθροπάθεια και ιδεοληπτική κοινωνιοπάθεια για να μιλήσουν.

Οι υπόλοιποι, όλοι οι νεόκοποι, αναθάρρησαν από τις διαπιστώσεις του κ. Λούλη και διαπίστωσαν πως το γεγονός ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός» αποτελεί κοινό τόπο και εκτός κόμματος, η διαδοχή, στο συντομότερο δυνατό διάστημα, είναι η μόνη οδός για την σωτηρία της αριστερής ψυχής του ΣΥΡΙΖΑ.

Ζήτημα διαδοχής στο «επαπειλούμενο να διεξαχθεί» συνέδριο δεν πρόκειται να τεθεί, οι εσωτερικές ισορροπίες δεν το επιτρέπουν, οι συμμαχίες είναι ακόμη προς διερεύνηση, καμία από τις σημερινές αντιπολιτευόμενες τάσεις δεν μπορεί μόνη της να ελέγξει τους αριθμούς, ούτε είναι σε θέση να συσπειρώσει τις δυνάμεις εκείνες που θα αμφισβητήσουν σοβαρά τον κ. Τσίπρα.

Η αμφισβήτηση είναι, προς το παρόν, «κουβέντα να γίνεται» και ζύμωμα μεταξύ των διάφορων ομάδων, σοβαρές περιπτώσεις δελφίνων δεν προκύπτουν παρότι ο αριθμός τους (των σοβαρών εννοείται) έχει ξεπεράσει τα δάχτυλα του ενός χεριού με αυξητικές τάσεις.

Λείπουν η κοινή πολιτική πρόταση, η δυναμική της αμφισβήτησης του κ. Τσίπρα από τη βάση, στις σκέψεις της οποίας ο νυν Πρόεδρος είναι ακόμη η μόνη επιλογή για να παλέψει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, οι προσωπικότητες με ευρύτερη επιρροή και απήχηση (εντός του κόμματος) κι ένας ιδεολογικός προσανατολισμός που θα υποβοηθούσε μια σύγκρουση, θα της προσέδιδε τον χαρακτήρα μιας «αριστερής τζιχάντ», που εξακολουθεί να αποτελεί την μόνη οδό για το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών στην επίσημη αριστερά, ανεξαρτήτως προσήμου.

Κουβέντες γίνονταν και γίνονται, η ένταση τους έχει αυξηθεί, η διαδοχή είναι το αγαπημένο θέμα των παλιών και των νεότερων στελεχών, άνθρωπος να πει κατάμουτρα στον Τσίπρα «δεν κάνεις, σήκω φύγε» δεν υπάρχει κι ο Αλέξης έχει ένα μεγάλο έρωτα με την καρέκλα, ζει με πάθος την προσωπική του καταξίωση, γνωρίζει άριστα πως εκτός ΣΥΡΙΖΑ ούτε για θυρωρός δεν προσλαμβάνεται, δεν επιδεικνύει καμία διάθεση αποχώρησης, ακόμη και αν συντριβεί στις επόμενες εκλογές.

Τι θα συνιστά συντριβή για τον ΣΥΡΙΖΑ; Η τρίτη θέση (πίσω από τον κ. Ανδρουλάκη), εξέλιξη καθόλου πιθανή σήμερα, αλλά προς διερεύνηση για τους μήνες που έρχονται με την πανδημία σε υποχώρηση, την οικονομία σε ανάκαμψη και τη χώρα σε ενός είδους πολιτική και κοινωνική κανονικότητα.