Ίχνος τσίπας αν διέθετε ο Αλέξης Τσίπρας θα είχε ήδη σταθεί ενώπιον του ελληνικού λαού και συντετριμμένος θα ζητούσε δημόσια συγγνώμη για λογαριασμό του και για λογαριασμό των κομματικών πραιτωριανών του για την κολοσσιαία κωλοτούμπα στην υπόθεση των Πρότυπων Σχολείων με αφορμή την συμμετοχή του γιου του στις εξετάσεις για το πρότυπο Σχολείο της Πλάκας.
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ
Μια ανάλογη ενέργεια θα διέσωζε το τελευταίο ίχνος από την χαμένη του αξιοπιστία (δεν είναι ευκρινές αν διέθετε ποτέ και πόση) και θα του επέτρεπε να «αναβαθμιστεί» ως ένα βαθμό στην κοινή συνείδηση, η ελληνική κοινωνία δείχνει μια αξιοπρόσεκτη ανοχή σε διάφορους «παραβάτες», κυρίως σε αυτούς που αναγκάζονται να παραβούν τις δήθεν «αρχές τους» για… οικογενειακούς λόγους.
Ο κ. Τσίπρας δυστυχώς δεν είναι σε θέση ούτε την ελάχιστη αναγνώριση των λαθών του να αποδεχθεί, πολύ περισσότερο να προσφύγει στην «λαϊκή ετυμηγορία» να και ζητήσει, να διαπραγματευθεί να συγχωρεθούν οι παρελθούσες ανιστόρητες μονομανίες του, ακόμη και όταν αυτές ακυρώθηκαν ολοσχερώς στην «μετωπική τους» με την σκληρή πραγματικότητα, έστω και για χάρη του τέκνου του.
Ο κ. Τσίπρας ζει, από το μεσημέρι της Κυριακής ένα δικό του «αμάρτησα για το παιδί μου». Η αριστερή (ου μην και νεοκομμουνιστική) οικογένεια του με επικεφαλής την Περιστέρα βιώνει πλέον ένα «εγγενές δράμα» από εκείνα που μεγάλωσαν γενιές και γενιές νεοελλήνων: πρόκειται για μια καθαρή και άδολη «δήλωση μετάνοιας» από εκείνες που το μετεμφυλιακό κράτος ζητούσε από τους αριστερούς κι όσοι την αρνούνταν έφευγαν συνοδεία της χωροφυλακής για «διακοπές με όλα τα έξοδα πληρωμένα» σε διάφορα νησιωτικά συμπλέγματα.
Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ υπόγραψε εν γνώσει των συνεπειών του νόμου, «για το καλό του παιδιού του», μια καθαρή «δήλωση μετάνοιας». Δεν συνοδεύονταν από εκείνα τα καταπληκτικά «αποκηρύσσω μετά βδελυγμίας τον κομμουνισμό και τις παραφυάδες του», αλλά έχει την ίδια επικοινωνιακή και πολιτική δυναμική, είναι μια «δήλωση» που θα τον συνοδεύει πάντα, θα είναι πανταχού παρούσα.
Ο ίδιος, «σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος», αποδείχθηκε ότι δεν είχε κανένα δίλημμα να υπογράψει προθυμότατα τα σχετικά έγγραφα και να στείλει τον γιο του να πάρει μέρος στις εξετάσεις για τα πρότυπα Σχολεία (στην Πλάκα).
Κατάργησε έτσι στην πράξη όλες τις αριστερές μονομανίες και τις παρανοϊκές προσεγγίσεις των στελεχών του (Μπαλτάς, Βούτσης κ.λ.π.), τα οποία ξιφουλκούσαν εναντίον της αριστείας με φοβερές και τρομερές καταγγελίες για «τον διχασμό των τοπικών κοινωνιών» που θα προέκυπτε από την επέκταση αυτής μορφής των σχολείων και την «απώλεια της εφηβείας που θα είναι το αποτέλεσμα της επιδίωξης της αριστείας…».
Η δομική απέχθεια του κ. Τσίπρα προς κάθε είδους συγγνώμη εξακολουθεί, μετά από ένα τέτοιο ιστορικό γεγονός, μια «δήλωση μετάνοιας», να τον κατατρύχει και να τον εμποδίζει να συμπεριφερθεί ανθρώπινα, δηλαδή να αναγνωρίσει το πεπερασμένο και το αντιστόρητο των δογμάτων που επιμένει να διακινεί ως αμπελοφιλοσοφίες στο πόπολο και να ενσωματώσει στην προβληματική του χώρου κατακτήσεις της αστικής δημοκρατίας που είναι κοινά αποδεκτές.
Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας κλασικός πολιτικός και ιδεολογικά εμμονικός αχθοφόρος της ιστορικής παράδοσης της εγχώριας αριστεράς που επιμένει, σε πείσμα των εξελίξεων, να ονειρεύεται ένα σύγχρονο πατερούλη, να διακινεί κωμικές θεωρίες περί «αστικής και ταξικής παιδείας», να υπερηφανεύεται για «την μαρξιστική θεώρηση της κοινωνίας» και να πουλάει ανερυθρίαστα «επανάσταση» και «κόκκινα όνειρα».
Αυτή η εκδοχή του είναι τόσο βαθιά εντυπωμένη στο πολιτικό (και στο προσωπικό βεβαίως – βεβαίως) dna του που τον καθιστά ανίκανο ακόμη και να κατανοήσει τις προκλήσεις που προκύπτουν από την πραγματικότητα, η οποία επιμένει να αγνοεί τον ιστορικό υλισμό «και άλλες ανοησίες», όπως αυτές κωδικοποιήθηκαν και παραδόθηκαν από τον διεθνή σταλινισμό στους απογόνους του.
Η επιλογή του να επιδιώξει να εκμεταλλευθεί τις αστικές δημοκρατικές κατακτήσεις στην εκπαίδευση και να προσφέρει στον γιο του ευκαιρίες ζωής μέσα από την δυναμική των Πρότυπων Σχολείων θα μνημονεύεται διαρκώς, θα αποτελεί μια κομβικής σημασία τομή στην πολιτική του καριέρα, θα ακυρώνει πάντα το περιβόητο «ηθικό πλεονέκτημα» επί του οποίου ο κ. Τσίπρας και η παρέα του τόσο πολύ είχαν επενδύσει καθ΄οδόν προς το Μαξίμου στο μακρινό 2015.
Ο κ.Τσίπρας είναι (πάντα ήταν) ένας κλασικός τακτικιστής, ένας αριβίστας της αριστερής πολιτικής θεωρίας και πράξης, ένας κλασικός νεοέλληνας πολιτικάντης, μια αποτρόπαια φιγούρα αριστερού βολεμένου πατερούλη, ένας απλός, καθημερινός συμφεροντολόγος και τίποτε περισσότερο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει ως ένα όχημα συμφερόντων για τον κ. Τσίπρα, η στάση του απέναντι στην επιλογή του γιου του το απόδειξε, η διάθεση του να ακυρώσει για χάρη του στενού οικογενειακού συμφέροντος τις αριστερές πολιτικές πομφόλυγες το επιβεβαίωσε.
και επέλεξε Το προσθήκη στην αρχική σελίδα Έπειτα άνοιξε την εφαρμογή .