Το πολιτικό imperium του Μητσοτάκη και η… κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» του Τσίπρα

Όλα τά ‘χε ο Τσίπρας μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού του έλειπε για να καταφέρει να καταθέσει στην κοινωνία μια πρόταση εξουσίας το ειδικό βάρος της οποίας είναι ισότιμο με τα όνειρα θερινής νυκτός.

Του Χρήστου Υφαντή
Τι είναι αυτή η κυβέρνηση «ειδικού σκοπού», με την οποία μεγαλοπιάνονται εσχάτως στην Κουμουνδούρου και τη διακινούν δεξιά – αριστερά περιμένοντας μήπως και τσιμπήσει κάποιος κι αποκτήσουν συνομιλητή;
Μια κυβέρνηση που θα προκύψει από τη συνεργασία όλων των κομμάτων (πλην Βελόπουλου σε πρώτη φάση) απέναντι στο πολιτικό imperium του Κυριάκου Μητσοτάκη, δηλαδή από την κομμουνιστική αριστερά «και τις παραφυάδες της» έως το ΚΙΝΑΛ και την κα Γεννηματά σε μια νέα εκδοχή του παλιού (και ήδη αποθανόντος) «αντιδεξιού μετώπου».
Πότε θα γίνει αυτό; Μετά την πρώτη εκλογική αναμέτρηση, αυτή με το σύστημα της απλής αναλογικής, από την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ υποθέτει πως δεν θα προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση και θα απαιτηθούν ευρύτερες συνεργασίες συγγενών, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, πολιτικών χώρων.
Η εφεύρεση του κ. Τσίπρα να συσπειρωθούν γύρω από ένα ελάχιστο κυβερνητικό πρόγραμμα όλες οι δυνάμεις που έλκουν την πολιτική τους νομιμοποίηση από την «αντί» λογική απέναντι στη Νέα Δημοκρατία πάσχει και πάσχει σημαντικά.
Το βασικό της πρόβλημα; «Έτερος ουδείς» δεν δείχνει το παραμικρό ενδιαφέρον να ακολουθήσει τις πολιτικές τρέλες του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και να περιχαρακώσει την κομματική του εμβέλεια στον αριστερό χώρο εγκαταλείποντας με τον τρόπο αυτό επισήμως όλη την συνεπή κεντροαριστερά και τον δυναμικό κεντρώο χώρο στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Το ΚΚΕ παραμένει (και θα παραμένει εσαεί) ένα κλειστό κλαμπ θαμώνων του κλασσικού σταλινισμού, θα ακολουθεί σκληρά την πολιτική «πέντε κόμματα, δυο πολιτικές» και θα θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ ως την χειρότερη οπορτουνιστική έκφραση στον αριστερό και κομμουνιστικό χώρο, δηλαδή ως τον βασικότερο εχθρό για την μελλοντική επικράτηση του κομμουνιστικού παραδείσου με τα σοσιαλιστικά ουρί και τις σταλινικές πιατέλες γεμάτες ρύζι.
Ο Βαρουφάκης περιμένει (και προσεύχεται στο είδωλο του στον καθρέφτη) καθημερινά για την καταστροφή του Τσίπρα, ώστε και την εκδίκηση του να πάρει για το «2015» και στην πολιτική έκφραση της λούμπεν αριστεράς να κυριαρχήσει.
Η κα Γεννηματά αλλά και οι άλλοι δύο υποψήφιοι για την προεδρία στο ΚΙΝΑΛ Λοβέρδος και Ανδρουλάκης το έχουν ξεκόψει εδώ και καιρό πως δεν υπάρχει καμία περίπτωση συνεργασίας με τους ιδεοληπτικούς του Τσίπρα, άλλωστε ο βασικός πολιτικός στόχος τους είναι να κυριαρχήσουν και πάλι στην κλασσική κεντροαριστερά και να αναγεννήσουν την πολιτική επικυριαρχία του ΠΑΣΟΚ.
Τι απομένει στον κ. Τσίπρα για να διακινήσει την πρόταση του με όρους πραγματικής εξουσίας και να αρθρώσει πάνω της μια κυβερνητική συμμαχία με όραμα την ανατροπή του Μητσοτάκη και την νέα «λαϊκή διακυβέρνηση» ή αλλιώς «τη δεύτερη φορά που θα είναι αλλιώς» σύμφωνα με τον κ. Πολάκη; Απολύτως τίποτε και κανένας.
Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι απολύτως αποκομμένος από κάθε κοινωνική και πολιτική διεργασία. Ο ίδιος και το κόμμα του (τουλάχιστον η επίσημη έκφραση του) υστερούν αφετηριακά να καλύψουν την ανάγκη για ένα σύγχρονο αριστερό πολιτικό αφήγημα, ο λόγος του αποπνέει σταλινίλα και ιδεοληψία κι οι πολιτικές εμμονές του υπονομεύουν κάθε απόπειρα εκσυγχρονισμού.
Είναι ένα στοίχημα χαμένο ήδη, απλώς κανένας δεν αναλαμβάνει την ευθύνη στην παρούσα περίοδο να του πει να εγκαταλείψει την προεδρία και να αποσυρθεί ως ακατάλληλος για (πολιτική) βρώση.
Την ίδια ώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, χωρίς να χρειάζεται να κάνει τίποτε περισσότερο από το αυτονόητο, με την ικανότητα του να ελίσσεται στον εκτός Νέας Δημοκρατίας χώρο έχει κυριαρχήσει πλήρως στο πολιτικό στερέωμα, εξαπλώνει την «αυτοκρατορία του», απαντάει ήδη και στα ιδεολογικά αφηγήματα της αριστεράς και βάζει τις βάσεις για ένα μακροχρόνιο κυβερνητικό imperium, χωρίς στο ορατό μέλλον να προκύπτει απέναντι του κάποιος ουσιαστικός αντίπαλος.
Υ.Γ.: Οι κανονικές μετρήσεις των εταιρειών παράγουν μερικά ακραία πολιτικά σενάρια, κανένα από αυτά δεν προσφέρει στην εν γένει αριστερή «αντιπολίτευση» το πλεονέκτημα της κυβερνητικής πλειοψηφίας, το αντίθετο προκύπτει…