« Μόνο η Ραχήλ Μακρή έλειπε για να δέσει το γλυκό» μονολογούσε έξω από το χώρο του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ –ΠΣ παλαιός, δηλαδή παλαιότατος κομματικός ινστρούχτορας από εκείνους «που έφαγαν με το κουτάλι» την ανανεωτική αριστερά, διήνυσαν όλη τη διαδρομή της μετά τη μεταπολίτευση και κατέληξαν, «ανάγκα και Θεοί πείθονται» σφουγγοκωλάριοι του Αλέξη Τσίπρα.
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ
Δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει κανείς με την εκτίμηση του για τη σύγχρονη ανθρωπογεωγραφία του νέου ΣΥΡΙΖΑ με τη σφραγίδα του κ. Τσίπρα και της ηγετικής του ομάδας, ειδικά από την ώρα που η πλειοψηφία των τοποθετήσεων στο συνέδριο και στις θεματικές ενότητες που το πλαισίωσαν ανέδυαν ένα κλίμα μίσους, πικρίας, κατσαπλιαδισμού και ταξικής υστεροβουλίας.
Η εικόνα της κας Μακρή να διαφημίζει «τα εμβόλια της χριστιανοσύνης που είναι κάτι παραπεταμένοι άγιοι» θα ταίριαζε ταμάμ με εκείνη της Συριζαίας ανεμβολίαστης (κατά δήλωση της) επαναστάτριας που ζητούσε «να παράγουμε εμβόλια μαζί με τη Ρωσία, έχω πολλά στοιχεία, θα τα δώσω στον σύντροφο Πολάκη να τα επεξεργαστεί».
Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ που διαμορφώθηκε «κατ΄εικόνα και ομοίωση του αρχηγού του» είναι ένα κόμμα – μπουλούκι, η χαρά των ανεμβολίαστων, των ψεκασμένων, των ταξικά απόβλητων και των περιθωριακών της κοινωνικής εξέλιξης ( όχι κατ΄ανάγκη για οικονομικούς ή κοινωνικούς λόγους, κυρίως για πνευματικούς και λόγους αντίληψης των πραγμάτων), ένας οργανισμός αφετηριακά σαπισμένος ιδεολογικά, υποταγμένος στις χειρότερες ιδεοληψίες, παραδομένος στην αμάθεια, στον εκτσογλανισμό και στον εγγενή αναθεωρητισμό του επικεφαλής του.
Ο παλιός χώρος της ανανεωτικής αριστεράς, με τις ιδέες του, τις τολμηρές του παρεμβάσεις, την αναλυτική του ικανότητα, την αστική ευγένεια, το ήθος και την ισχυρότατη ιδεολογική του απήχηση επιβιώνει, πλέον, μόνο στα όνειρα όσων τον έζησαν, μεγάλωσαν και γέρασαν μαζί του επειδή αυτό τους άρεσε να κάνουν και να το χαίρονται.
Τίποτε και κανένας στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ δεν θυμίζει τις παλιές καλές εποχές. Ακόμη και μερικά στελέχη – απομεινάρια, ως φυσικές παρουσίες περισσότερο, των πρώτων περιόδων της μεταπολίτευσης οίκτο προκαλούν παρά ενδιαφέρον, έτσι όπως ελίσσονται μεταξύ των Πολάκηδων, των Σπίρτζηδων, των Κοτσακάδων και των Φωτόπουλων με ολίγη από Μαριλίζα και επιχειρούν απεγνωσμένα να βρουν χώρο για να ανασάνουν.
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και οι «Ομπρελίστας» ( ή η πλειοψηφία τους) μπορεί να προβάλλονται ως κληρονόμοι του αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος της ανανεωτικής αριστεράς ή να διεκδικούν να εκφράσουν την αυθεντική της σκέψη, αλλά τα περιθώρια είναι από πολύ στενά έως ανύπαρκτα, στην ουσία η μόνη οδός που τους απόμεινε είναι η διαφυγή προς το όνειρο και μια διαφορετική, δική τους πολιτική έκφραση μακριά από τον
Η εξέλιξη μόνο τυχαία δεν είναι για ένα χώρο που ξεκίνησε από το 1968 με τις καλύτερες προϋποθέσεις, έπαιξε με πολύ μεγάλη επιτυχία τον ρόλο της ηθικής συνείδησης της ελληνικής κοινωνίας, ανταμείφθηκε με τη γενική αναγνώριση (όχι την εκλογική) και, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανίκανους επιγόνους, κατάντησε ένα συνοθύλευμα παλαιοημερολογιτών της αριστεράς, ισλαμολάγνων, υπερασπιστών serial killer και ψεκασμένων.
Στην μετάλλαξη αυτή η ηγετική παρουσία του Αλέξη Τσίπρα με την ελλειμματική προσωπικότητα, την δομική άγνοια, την κωμική επιστημοσύνη, την εμμονική σταλινολατρεία, το ψέμα, την εγγενή κακία και την αυτοκρατορική ψυχοπαθολογία έπαιξε καταλυτικό ρόλο, στην ουσία κίνησε όλη αυτή την διαδικασία της μετατροπής μιας αυθεντικής πολιτικής ομάδας «αριστερών με αστικό ήθος» σε ένα καφενειακό όμιλο με όραμα το πλιάτσικο στο κράτος και τον κοινωνικό παρασιτισμό.
Ο Αλέξης Τσίπρας, φανατικός τακτικιστής, ευλόγησε, ηγήθηκε μαζί με την παρέα του, αυτή την μετάλλαξη, δεν φοβήθηκε τις απαραίτητες «πατροκτονίες» όταν έκρινε πως θα βοηθήσουν να εγκαθιδρύσει την απόλυτη εξουσία του, έπαιξε (και παίζει) με τα χειρότερα δήθεν ταξικά ένστικτα του πλήθους, υποσχέθηκε στους πάντες τα πάντα και στη συνέχεια τους αποκεφάλισε εν μια νυκτί, μετέτρεψε ένα κόμμα αρχών σε ένα αρχηγικό μόρφωμα με αυτοκρατορική δομή και λειτουργίες.
Καθόλου τυχαία δεν είναι η έλξη που ασκεί στο μόρφωμα αυτό ο πουτινισμός, ως ένα κράμα πλιατσικολόγων, παρασιτολάγνων κλεπτοκρατών.
Ο στόχος είναι ακριβώς ο ίδιος, η νόμιμη καταλήστευση του κράτους, η κοινωνική ισοπέδωση και η μετατροπή των πολιτών σε υπηκόους σε μια ιδιόμορφη δικτατορία με τον μανδύα του κοινοβουλευτισμού και την επίφαση των εκλογών, όπου όλα κινούνται γύρω από τον ηγέτη και μέγα ολιγάρχη και την παρέα του. Το πρόπλασμα ενός σύγχρονου σταλινισμού, χωρίς τον υπαρκτό σοσιαλισμό της σοβιετίας, είναι εδώ και ζητάει να κυβερνήσει.
Δεν λέει κάτι διαφορετικό από αυτό που συμβαίνει στη Ρωσία του Πούτιν ο Παύλος Πολάκης! Όταν διαβεβαιώνει πως «τη δεύτερη φορά αριστερά όλα θα είναι αλλιώς» αυτό ακριβώς εννοεί.
και επέλεξε Το προσθήκη στην αρχική σελίδα Έπειτα άνοιξε την εφαρμογή .