«Στα μαρμαρένια αλώνια» των κομματικών συσχετισμών οι προετοιμασίες για την τελική μάχη μεταξύ Αλέξη Τσίπρα και Ευκλείδη Τσακαλώτου «για τα μάτια της καθ’ ημάς αριστεράς» εξελίσσονται ομαλότατα.
Τα δύο στρατόπεδα έχουν λάβει θέσεις μάχης αναμένοντας εντολές, καθώς κάθε πιθανότητα να προκύψει η ελάχιστη συνεννόηση, συνεπώς και η συμπόρευση δια της ανοχής, μεταξύ τους κατέληξε μετά και τις απολύτως παρανοϊκές για το περιβόητο «αριστερό ήθος» δημόσιες παρεμβάσεις της Ζανέτ (της «Γιαννούλας» δηλαδή) Τσίπρα προσωπικά κατά του κ. Τσακαλώτου, συνεπώς και κατά των «53+» και όσων τους συμπαθούν.
Του Χρήστου Υφαντή
Δείχνει περίεργο και αλλοπρόσαλλο, αλλά συμβαίνει και ερμηνεύει τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ με μια μοναδική αριστερή αυθεντικότητα.
Για όσο χρονικό διάστημα οι διάφορες περιφερειακές συγκρούσεις στο κόμμα περιορίζονταν ή καθοδηγούνταν από τις θεσμικές κομματικές συνιστώσες ή από ηγετικές προσωπικότητες εντός του κόμματος (π.χ. οι λεγόμενοι «σοφοί») πολύ δύσκολα η υπόθεση θα έφτανε στην τελική σύγκρουση, καθώς απέπνεε μια αίσθηση θεσμικής κανονικότητας, την οποία είναι πρακτικά αδύνατο να διαρρήξει κανείς στην επικρατούσα αριστερή λογική.
Ακόμη και οι παπάρες του Πολάκη ή η σύσταση μηχανισμών ελέγχου της ορθής λειτουργίας και συμπεριφοράς των στελεχών με τη συμμετοχή του πανταχόθεν βαλλόμενου αριστερού μαϊντανού ονόματι Θανάσης Θεοχαρόπουλος θεωρήθηκαν κωμικές μεν, εντός των ορίων της αντιπαράθεσης δε, με την έννοια ότι έχουν ένα θεσμικό χαρακτήρα και προκύπτουν από τις καταστατικές εξουσίες του Προέδρου, όποιος και αν είναι αυτός.
Η καθ’ ημάς αριστερά διακρίνεται, έτσι ή αλλιώς, από μια «καταστατική λαγνεία», έχει μια διαχρονική ερωτική σχέση με το περιβόητο «καταστατικό του κόμματος», στο οποίο αποδίδονται μυθολογικές διαστάσεις, συνεπώς κάθε εξέλιξη, κάθε απόφαση που ακουμπάει απλώς στις διατάξεις του αποκτά ένα μανδύα θρησκευτικής κανονικότητας και θεωρείται μη επιδεχόμενη την παραμικρή κριτική ή αντίδραση.
Η εμφάνιση της Ζανέτ (της Γιαννούλας, δηλαδή) Τσίπρα στο προσκήνιο και μάλιστα με διπλό χτύπημα σε βάρος των διαφωνούντων από τα αριστερά με τον αδερφό της και Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, εισπράχθηκε από την πλευρά των «53+» όπως ακριβώς έπρεπε: ως η πλέον τρανταχτή απόδειξη της πλήρους μετάλλαξης του χαρακτήρα του κόμματος από ένα αριστερό δομημένο σε μια κοινή πολιτική συμφωνία πολιτικό υποκείμενο σε ένα οικογενειακού χαρακτήρα εκλογικό μηχανισμό με μοναδικό σκοπό και στόχο την μακροημέρευση του Ηγέτη και την απρόσκοπτη και ανεμπόδιστη παρουσία του στον πολιτικό βίο.
Η κα Ζανέτ Τσίπρα σηματοδοτεί και νοηματοδοτεί τη συγκλονιστική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ από ένα χώρο πολιτικής συνεννόησης και συνεργασίας διάφορων αριστερών πολιτικών μορφωμάτων με τα καλά τους και τα κακά τους, σε ένα απολίτικο προϊόν της οικογενειακής πολιτικής κουζίνας, σε μια σούπα.
Η κα Τσίπρα διέπραξε έγκλημα καθοσιώσεως στην αριστερή παράδοση και στην αριστερή ιδεολογικοπολιτική πραγματικότητα.
Διεμβόλισε τις ισχυρότατες αριστερές παραδόσεις (από την εποχή του Λένιν ακόμη) πως η οικογένεια του Ηγέτη, του αρχηγού, του Γραμματέα, του Προέδρου μένει πάντα εκτός του εσωτερικού παιχνιδιού εξουσίας, δεν επιχειρεί να διαμορφώσει συσχετισμούς, δεν ρίχνει το όποιος βάρος διαθέτει υπέρ του τέκνου της και αποχωρεί μαζί του όταν οι κομματικοί συσχετισμοί αλλάξουν.
Η κα Τσίπρα έκανε το εντελώς αντίθετο κι είχε τους λόγους της. Αντιλαμβάνεται ότι ο πολυαγαπημένος της αδερφός δεν μπορεί να αντέξει σε καμία σύγκριση με τον βασικό του εσωκομματικό αντίπαλο, τον Ευκλείδη Τσακαλώτο. Ο Αλέξης υστερεί πολιτικά, ιδεολογικά, σε καταγωγή, σε μορφωτικό επίπεδο, σε πολιτικό πολιτισμό, σε επιρροή εντός του κόμματος, σε συνεργάτες. Στα πάντα. Είναι ανύπαρκτος ατομικά.
Κάθε απόπειρα να συγκρουστεί ο Αλέξης Τσίπρας με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο εντός του κανονικού ΣΥΡΙΖΑ, με τους όρους της παραδοσιακής αριστεράς και με ακροατήριο εκείνο του 3%, που εξακολουθεί να μετέχει των κομματικών διεργασιών, έχει προδιαγεγραμμένο τέλος. Ο Ευκλείδης είναι η συνείδηση του παλιού καλού ΣΥΡΙΖΑ, ο εγγυητής των ειδικών αριστερών και κομματικών προνομιών της κομματικής νομενκλατούρας, συνεπώς είναι (ο κανονικός) άχαστος.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει καμία τύχη απέναντι του για δεκάδες λόγους, μεταξύ των οποίων και για την ποιότητα, το ήθος και την κομπραδόρικη νοοτροπία μεγάλης μερίδας των συνεργατών του την περίοδο που ήταν υπουργοί και κυβερνητικά στελέχη και λειτουργούσαν «το μαγαζί».
Η Ζανέτ έκανε κάτι απλό. Έθεσε το δίλημμα: ή με τον Αλέξη και την μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ στην μεγάλη κεντροαριστερά ή με τον Ευκλείδη και «λίγοι και καλοί».
Πως μεταφράζεται πολιτικά η επιλογή «με τον Αλέξη» ούτε που την απασχολεί, αρκεί να είναι πάντα παρών ο Αλέξης και να μην συνταξιοδοτηθεί στα πενήντα χρόνια του και απομονωθεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Στην απόπειρα αυτή χωράνε «όλοι οι καλοί», ακόμη κι ο Παππάς που προβάρει ήδη τις ριγωτές μπλούζες με τος οριζόντιες ρίγες, όλοι οι γεφυρατζήδες της πλάκας κι όλοι οι παλαιοπασόκοι της συνομοταξίας του Τσοχατζόπουλου. Αρκεί να ομνύουν στον Αλέξη και στην επιβίωση του.
Ο Τσακαλώτος δεν έχει πλέον επιλογή. Θα σηκώσει το γάντι και θα απαντήσει. Η μάχη προβλέπεται σύντομη, όπως πάντα στην αριστερά. Κάποιοι θα μείνουν, κάποιοι θα φύγουν. Το θέμα είναι η σφραγίδα σε ποιανού τα χέρια θα μείνει.
Το σίγουρο είναι ένα. Πολύ δύσκολα τα Χριστούγεννα θα βρουν στον ίδιο κομματικό μηχανισμό τον Τσίπρα με τον Τσακαλώτο.
και επέλεξε Το προσθήκη στην αρχική σελίδα Έπειτα άνοιξε την εφαρμογή .