Ακόμη μια «Επικίνδυνη Αποστολή» που καλείται να φέρει εις πέρας ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης

Για να μην μπερδευόμαστε: Η δεύτερη Kυβέρνηση Μητσοτάκη θα κριθεί, κατά βάση, στην Παιδεία και στην Υγεία.

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ

Δυο τομείς διαχείρισης της εξουσίας που διαμορφώνουν, σχεδόν στην ολότητα του, το κοινωνικό πρόσωπο της κυβέρνησης, καθώς ακουμπάνε βασικές προτεραιότητες κάθε σύγχρονης κοινωνίας, πόσο μάλλον της νεοελληνικής, η σχέση της οποίας με τον μέσο ευρωπαϊκό όρο υποφέρει βαρύτατα από μειονεξία και ακραία αριστερίλα.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ο Κασσελάκης προσπαθεί να απεγκλωβιστεί από το… αμαρτωλό παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ

Η «Ομπρέλα», ο… πρόεδρας Stephanos και ένα συνέδριο χωρίς νόημα

Στο μυαλό του Κυριάκου Μητσοτάκη είχαν αποκρυσταλλωθεί, πριν καν προχωρήσει στις εξαγγελίες του ενόψει των εκλογών, τα βασικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων που θα αναλάμβαναν, εκ μέρους μιας ηγεμονεύουσας πολιτικά κυβέρνησης, να ξεδιπλώσουν και να εγγυηθούν την εφαρμογή ενός συγκεκριμένου, ανελαστικού σχεδόν, πολιτικού σχεδίου, που αφορά σε αυτές τις δύο κρισιμότατες κρατικές λειτουργίες.

Κι αν στην Παιδεία, την υλοποίηση του κυβερνητικού προγράμματος ανέλαβε ο πλέον επιτυχημένος στην πρώτη κυβέρνηση Μητσοτάκη υπουργός, ο Κυριάκος Πιερρακάκης, με κληρονομιά τις μεγάλες παρεμβάσεις του στην ψηφιακή αναδιοργάνωση του κράτους, στην Υγεία, που η κατάσταση είναι λίγο περισσότερο «Φαρ Ουέστ», η επιλογή του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, είναι, στην ουσία, ένα κυβερνητικό mission imbossible σε μια περιοχή κρατικής αρμοδιότητας που είναι για δεκαετίες δομικά υπονομευμένη από μεγάλα και σκληρά συμφέροντα και ακραίες αριστερές ιδεοληψίες.

Πως συνδέονται αυτές οι δύο θεωρητικά αποκλίνουσες πραγματικότητες είναι «αλλουνού παππά ευαγγέλιο», είναι υπόθεση άλλου σημειώματος, το μέγα θέμα είναι πως, όχι μόνο συνδέονται, αλλά διαπλέκονται ισχυρότατα, «το ένα χέρι νίβει τ΄άλλο και τα δυο … την τσέπη», ο χώρος είναι κάτι σαν «γαλατικό χωριό», με δομικά αγκυρωμένα οικονομικά προτάγματα που λειτουργούν ως κράτος εν κράτει εκμεταλλευόμενα το βασικό αγαθό της υγείας, απέναντι στις κρίσεις της οποίας οι αντιστάσεις κάμπτονται.

Στην ουσία αναφερόμαστε σε ένα «χάος», που, όμως, παρουσιάζεται να διαθέτει μια απίστευτα περίπλοκη δομή και λειτουργία, μια σχεδόν αυτοματοποιημένη αντίδραση μόλις εκτιμηθεί πως «θίγονται συμφέροντα» από κρατικές προτεραιότητες και παρεμβάσεις, μια τεράστια επικοινωνιακή δυνατότητα και μια αποκαλυπτική δυναμική να «καταστρέφει» πολιτικές και πρόσωπα, που διανοούνται καν να απειλήσουν ένα συγκλονιστικό ετήσιο φαγοπότι.

Στην εικόνα αυτή χρειάζεται να προσθέσει κανείς μια παλαιοβαλκανική δομή των υπηρεσιών υγείας, μια τυχαιότητα στην κατανομή του ανθρώπινου δυναμικού, μεγάλες ελλείψεις σε προσωπικό, ειδικά σε νοσηλεύτριες και νοσηλευτές (ας όψεται η κρίση και … η Γερμανία) και μια ακροαριστερή ιδεοληψία που έχει αγκιστρωθεί στο χώρο και καλύπτει πολιτικά κάθε συνδικαλιστική παλαβομάρα από όπου και αν προέρχεται.

Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης θα χρειαστεί να επιστρατεύσει όλη την εμπειρία του «να καθαρίζει μπουγάδες εκεί που άλλοι δεν τολμάνε να ακουμπήσουν» για να βρει περπατησιά και να σχεδιάσει ένα οδικό χάρτη που θα οδηγήσει στην ριζική αναμόρφωση ενός συστήματος δεκαετιών ολόκληρων, που κυριαρχείται από «πολλά και μαύρα λεφτά και περισσότερη συνδικαλιστική γραφειοκρατία», αρθρωμένα πάνω στον ανθρώπινο πόνο και στην πρακτική αδυναμία του πολίτη να αναζητήσει άλλες απαντήσεις.

Μεταξύ μας, το έργο είναι τεράστιο, πρόκειται για μια Βαβέλ με πολλά δισεκατομμύρια να διακινούνται με διαδρομές περίεργες και άγραφες, με ένα παραγόμενο προϊόν αστείο ή, στην καλύτερη περίπτωση, τριτοκοσμικό και με την επικοινωνία να απειλεί να τινάξει στον αέρα την ίδια την κυβέρνηση.

Ο και «σερίφης» αποκαλούμενος, πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη έμοιαζε (και φαίνεται πως είναι) η καλύτερη δυνατή επιλογή για να ξεκινήσει να ξεδιπλώνεται «με το καλημέρα» η κυβερνητική τακτική του μαστίγιου και του καρότου απέναντι σε ένα σύστημα συμφερόντων που έχει, μεταξύ άλλων, την ικανότητα «να καταπίνει» κάθε απόπειρα να θιγεί το ίδιο ή να μειωθεί η αποδοτικότητα του.

Οι διοικητές νοσοκομείων με τους οποίους ο κ. Χρυσοχοΐδης ήρθε σε επαφή και παρουσίασε τις κυβερνητικές προτεραιότητες ήταν οι πρώτοι που πήραν γεύση «τι εντολές έχει από τον Μητσοτάκη ο Μιχάλης και τι είναι διατεθειμένος να κάνει για να τις υλοποιήσει». Μετά από εκείνη την «ιστορική» τηλεδιάσκεψη έγινε το έλα να δεις μεταξύ των διοικητών, ειδικά από την ατάκα «αν δεν σ΄ αρέσει φύγε τώρα, εμείς έτσι δουλεύουμε» που ο «σερίφης» εκτόξευσε κατά συγκεκριμένου διοικητή με διάφορες «ανησυχίες» περί την θέση του και την απόδοση του.

Για τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη η καρέκλα του υπουργού Υγείας είναι μια κορυφαία πρόκληση, ίσως μεγαλύτερη και από την διάλυση της 17 Νοέμβρη και σίγουρα δυσκολότερη από την διάλυση μιας κατάληψης ή την σύλληψη μερικών χαβαλέδων «της αδύνατης επανάστασης» με κανά-δυο καλάσνικοφ, μερικές μολότοφ και κάτι προκηρύξεις-ιδεοληπτικά μυθεύματα.

Το μεγάλο του ατού είναι πως έχει το ελεύθερο από τον Μητσοτάκη να κάνει ό,τι χρειάζεται και όπως χρειάζεται για να βρεθεί άκρη και ότι δεν τραβάει κανένα ζόρι «να δώσει ραντεβού στα γουναράδικα» αν τον πολυζορίσουν οι διάφοροι νταραβεριτζήδες που δείχνουν να έχουν παντού άκρες και να μην λογαριάζουν ούτε Θεό, ούτε κυβέρνηση.

Ο ίδιος ο υπουργός εμφανίζεται πάντως εξαιρετικά προσγειωμένος και απολύτως αποφασισμένος να ανταποκριθεί στην πρόκληση και να παίξει τα ρέστα του για να μαζευτεί ο χώρος και να αποκτήσει μια καλή σχέση με τις σύγχρονες ανάγκες και προτεραιότητες που ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει θέσει. « Ο τραχανάς θα απλωθεί όλος κι όποιος αντέξει» λένε οι συνεργάτες του, κάτι περισσότερο θα ξέρουν …

Ίδωμεν!