Η αριστερή ανθρωποφαγία και ένα ζευγάρι θηλυκών «εκτελεστών»

Διαστάσεις ανθρωποφαγίας αρχίζει να αποκτάει η σύγκρουση «πολιτισμών» στον ΣΥΡΙΖΑ. Πάνω από ένα σεσηπός και τυμπανιαίο πτώμα κλαίνε με μαύρο δάκρυ οι αριστερές μοιρολογίστρες και εξελίσσεται μια κλασσική στην ιστορία της ψυχανάλυσης «μάχη γενεών»! Οι παλιοί φύλαρχοι απώλεσαν την εξουσία τους και οι καινούργιοι που έρχονται δεν διαθέτουν καμία ηθική αναστολή. Όλα και όλοι στο βωμό της κυριαρχίας, χωρίς έλεος. No prisoners είναι το σύνθημα!

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ

Ιστορικά, το φαινόμενο δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια περιοδική εσωτερική διασαφήνιση των συσχετισμών εξουσίας σε κόμματα και σχηματισμούς που περισσεύει η ιδεοληψία δήθεν με τη μορφή της ιδεολογίας και ο ακραίος πολιτικαντισμός με κυρίαρχη την οργανωτίλα. Τα «πτώματα» που σε κάθε περίοδο ανακατατάξεων «μένουν πίσω» είναι το τίμημα της απαραίτητης ιστορικά «πατροκτονίας», κανείς δεν θα θυμάται και κανένα δεν απασχολούν. «Έπεσαν» στον ιερό αγώνα για την «ιδεολογικο-πολιτικά καθαρότητα» υπέρ «κάποιων γενικώς» που είναι κάθε φορά και διαφορετικοί, δηλαδή ανύπαρκτοι.

Ως εδώ «όλα καλώς ( για την αριστερή παράδοση) καμωμένα». Η υπόθεση γίνεται «ιστορικό ανέκδοτο» όταν έξαφνα προκύπτει πως σε αυτή τη ανελέητη σύγκρουση διαδοχής «σημαιοφόροι» του «κασσελακισμού» διεκδικούν να είναι η Θεοδώρα Τζάκρη και η Δώρα Αυγέρη. Ένα συγκλονιστικά κωμικό δίδυμο επίδοξων «πολιτικών δολοφόνων», από τη μανία του οποίου απειλούνται με ιστορικό εξανδραποδισμό «από το σπίτι τους» ιστορικά στελέχη του χώρου, τα οποία διαμόρφωσαν (ανεξάρτητα από τις διάφορες, κατά περιόδους, παλαβομάρες τους) το κόμμα και προσδιόρισαν τη δυναμική του από την μεταπολίτευση και μέχρι το «μακρύ, ζεστό φετινό καλοκαίρι».

Αν δεν συνέτρεχαν λόγοι σεξουαλικής ιδιαιτερότητας θα έλεγε κανείς πως πρόκειται για ένα ιδιότυπο ερωτικό ανταγωνισμό για το «αμερικανικό αντικείμενο του πόθου» μεταξύ δύο κυριών που συγκεντρώνουν στην δημόσια εικόνα τους και στις παρεμβάσεις τους όλα τα στοιχεία του «πολιτικού γενιτσαρισμού», όπως συμβαίνει ιστορικά σε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις που μεταλλαγμένες προσωπικότητες χρειάζεται καθημερινά να καταθέτουν αποδείξεις πίστης και αφοσίωσης στον «ηγέτη», ακόμη και στην καρικατούρα του.

Σε μια πρώτη ανάγνωση πρόκειται για «ιστορική κατάντια» για το χώρο να διεκδικεί το δικαίωμα να κρίνει την «αγωνιστική πορεία» του Φίλη, του Σκουρλέτη, του Βίτσα, του Δρίτσα και όσων ακόμη περιέχει ο σχετικός κατάλογος των προγραφών και να αποφασίζει για την τύχη τους …η Θεοδώρα Τζάκρη! Πλην, ουδεμία έκπληξη! Δεν είναι η πρώτη φορά (και δεν πρόκειται να είναι η τελευταία) που σε αυτό τον κομματικό αχταρμά, σε αυτή την κινούμενη άμμο της Κουμουνδούρου «ελάχιστοι έως ανύπαρκτοι» διεκδικούν δάφνες «δήμιου», διάδοχοι του Γιεζόφ πάντα θα προκύπτουν που θα φύονται στη σκιά κάθε σταλινίσκου της κακιάς ώρας.

Στη βέβαιη διαδικασία των διαγραφών και των αποχωρήσεων, όπως θα εξελιχθεί ενόψει και της συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής, εμπίπτει και «ο πόλεμος των troll» ανάμεσα σε ανανήψαντες ευεργετηθέντες κατά το παρελθόν ( προεξάρχοντος του Σκουρλέτη) και στον στρατό των « 0,60 ευρώ η ανάρτηση», που εξέθρεψε και γιγάντωσε στην κρίσιμη δεκαετία της κυριαρχίας του ΣΥΡΙΖΑ η ανώνυμη αριστερή βιομηχανία δολοφονίας χαρακτήρων των υπογείων της Κουμουνδούρου και του Μαξίμου, αλλά και των ανωγείων του κομματικού και φίλιου τύπου έναντι «προσδοκίας».

Στην ευθεία πρόκληση Σκουρλέτη να τοποθετηθεί το κόμμα για τον στρατό των «ψηφιακών δολοφόνων», πριν ο ίδιος ζητήσει την προστασία «του αστικού καθεστώτος και των θεσμών του», η απάντηση από κάθε Τζάκρη και Αυγέρη είναι η αιδήμων σιωπή, κλασσική αντίδραση ενοχής κι προφανής επιθυμία να μην πειραχτούν «τα πιστόλια», που έθεσαν εαυτόν στη διάθεση Κασσελάκη (άγνωστο αν τα χρειάζεται ο ίδιος ή οι γύρω του).

Στην κορύφωση του εμφυλίου αδυνατούν ακόμη και οι χειρότερες των δημοσκοπήσεων να επιβάλλουν ανακωχή, πολύ περισσότερο να συνδράμουν σε μια διευθέτηση των διαφωνιών προς όφελος του πολυτραυματία κομματικού οργανισμού. Λόγοι προσωπικοί οδηγούν σε μια κόντρα ανελέητη, που κανένας πολιτικός συμβιβασμός δεν μπορεί να περιορίσει ή να εξαλείψει.

Το έργο που παίζεται στην Κουμουνδούρου ήδη από τις εκλογές του 2019 και τώρα βρίσκεται στην κορύφωσή του δεν επιδέχεται καμίας άλλης ερμηνείας, πλην της αναμενόμενης: σύγκρουση μέχρις εσχάτων, υπεράνω όλων η καρέκλα!

Σε αυτή τη διαδρομή είναι βέβαιο ότι θα εμπλακεί και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, θύμα κι αυτός (παρέα με την υστεροφημία του, η οποία ήδη αντιμετωπίζεται ως «πεθαμένο λικέρ»), για διαφορετικούς για κάθε πλευρά λόγους, της μανίας των επιγόνων του για την εξουσία, την οποία διεκδίκησε ο αφελής να ελέγξει, αλλά οι εξελίξεις τον ξεπέρασαν, όπως πάντα συμβαίνει με τους εμφύλιους.

Τι θα προκύψει στο τέλος από όλη αυτή την «δολοφονική μανία» που εκδηλώνεται χωρίς καμία αναστολή και καθημερινά ενισχύεται με νέα επεισόδια; Το χάος, δυο-τρία αποκόμματα, αρκετός χαβαλές και ένα νέο πολιτικό τοπίο στη χώρα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη αυτοκρατορικά κυρίαρχο και το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό, ειδικά το εντός Βουλής, κάτι μαθητευόμενα νεούδια της πολιτικής παπαρολογίας!