Μητσοτάκης (εξωτερικού) Vs Κυριάκου (εσωτερικού) άσσος ημίχρονο, χάος τελικό

Ο Μητσοτάκης είναι εδώ. Υγιής, ακμαίος πολιτικά, υπερβατικός οραματικά και ουσιαστικός στη διαχείριση κρίσεων. Σε αυτά, δηλαδή, που τον ενδιαφέρουν. Τι τον «ενδιαφέρει», τι θεωρεί πως του ταιριάζει, πως φαντάζεται την πολιτική του διαδρομή μας το είπε ο άνθρωπος πολλές φορές και γι΄ αυτό άλλωστε τον ψηφίσαμε.

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ

Ο Μητσοτάκης του 2023, δεν είναι ο Κυριάκος του 2019 και του 2020. Έχει μεταλλαχθεί από «τον ρουν τη ιστορίας» σε κάτι άλλο, που ξεπερνάει την κλασσική εικόνα Έλληνα πρωθυπουργού που έχουμε κατά νου στην βαλκανική μας μίζερη πολιτική πραγματικότητα.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Το σχέδιο… “Σπέτσες” του Στέφανου Κασσελάκη

O καλός στρατιώτης Μιχάλης και η αίσθηση ασφάλειας

Τι τον ενδιαφέρει; Η οικονομία (μας το είπε), η παιδεία (μας το είπε), η υγεία (μας το είπε), η Δικαιοσύνη (μας το είπε), η θέση της Ελλάδας στη νέα αρχιτεκτονική εξουσίας στην περιοχή (μας το είπε). Αυτά δημοσιοποίησε εν πλήρη τιμή πως είναι τα πεδία που θα διαμορφώσουν την Ελλάδα που ο ίδιος έχει στο μυαλό του και από αυτά η κυβέρνηση του και ο ίδιος θα κριθούν.

Για το λόγο αυτό, άλλωστε, έκανε και τις ανάλογες υπουργικές επιλογές: Χατζηδάκης-Παπαθανάσης (σκυλιά μοναχά) στην Οικονομία, Πιερρακάκης (το μεγαλύτερο asset της προηγούμενης κυβέρνησης) στην Παιδεία, Χρυσοχοΐδης (για να πλακώνεται με τους διοικητές των νοσοκομείων) – Αγαπηδάκη (για τις μεγάλες αλλαγές) στην Υγεία, Φλωρίδης στη Δικαιοσύνη και πίσω τους ο ίδιος με το «επιτελικό κράτος του Μαξίμου» να ελέγχει την πρόοδο και να βάζει χέρι όποτε απαιτείται για ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα στις μεταρρυθμίσεις.

Τι κράτησε «αποκλειστικά» για τον εαυτό του (συν τον Γεραπετρίτη και όλο το επιτελείο του Υπουργείου Εξωτερικών); Την διαχείριση των συγκλονιστικών αλλαγών που συντελούνται στον πλανήτη, ειδικά στην περιοχή της νοτιοανατολικής Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής, στην Ουκρανία και στον διάδρομο Ινδία-Σαουδική Αραβία-Ισραήλ-Ε.Ε. στο σύνολο σχεδόν των πολιτικών, με την ενέργεια σε καθεστώς εθνικής ασφάλειας και αμυντικής συνεργασίας των «καλών» της περιοχής να έχει τον πρώτο λόγο.

Α, και την διαχείριση κρίσεων στο εσωτερικό όταν φτάνει ο κόμπος στο χτένι και οι υπουργοί καίγονται ή πνίγονται σε μια κουταλιά νερό, χωρίς να μπορούν να χωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα!

Σημείωση: από την κατηγοριοποίηση αυτή προήλθε και η νέα ιεράρχηση του υπουργικού συμβουλίου με την Οικονομία σε πρώτο πλάνο και τις παλιές προτεραιότητες να υποχωρούν σημαντικά.

Τι «δεν τον ενδιαφέρει» (σχήμα λόγου προφανώς); Τα υπόλοιπα, τα οποία σε μια αυθαίρετη ιεράρχηση τα επιβλέπει και τα εποπτεύει, όπως χρειάζεται ένας πρωθυπουργός να κάνει για να είναι άξιος του ρόλου του και να αισθάνεται πολιτική ασφάλεια, αλλά μέχρι εκεί. Το παιχνίδι στα υπουργεία αυτά αφέθηκε στην πολιτική (και την προσωπική) διαχείριση των υπουργών κι εκεί χάθηκε το ματς.

Κάπου εκεί με τον Μητσοτάκη (εξ) να διαχωρίζει τον ρόλο του από τον Κυριάκο (εσ) προέκυψε ένα δύσκολα διαχειρίσιμο κυβερνητικό σχήμα με «εξήντα βάλε» υπουργούς, αναπληρωτές και υφυπουργούς που παραπέμπει σε μια εικόνα «κυβέρνησης τιμαριούχων», στην οποία ο καθένας έβαλε δυο-τρεις δικούς του και βγήκε από την υποχρέωση.

Μην γελιόμαστε: Η μεγάλη εικόνα για το «μαύρο χάλι» (άδικος μεν, υπαρκτός δε ο όρος) της κυβέρνησης, όπως επικοινωνιακά εισπράττεται από την ορκωμοσία της μέχρι σήμερα δεν προέκυψε σε κενό αέρος.

Η τεράστια προσωπική νίκη Μητσοτάκη στις εκλογές, το περιβόητο «σαρανταετακατό», η απόλυτη απουσία αντιπολίτευσης, ένας ΣΥΡΙΖΑ χαμένος στο διάστημα να πλακώνεται για τη Μακρόνησο (!!!) και να ετοιμάζεται ήδη για μια ακόμη διάσπαση, ένα ΠΑΣΟΚ της προσκολλήσεως και μερικά δεξιότερα πολιτικά κουφάρια ( η Ζωή είναι μια κατηγορία μόνη της) διαμόρφωσαν, εν πολλοίς, την εικόνα μιας κυβέρνησης « μα είμαι του κόμματος κύριε πρωθυπουργέ» και επέτρεψαν να εξοφληθούν γραμμάτια, να ικανοποιηθούν φιλοδοξίες, να ηρεμήσει το κόμμα που βλέπει με μισό μάτι τους «σώγαμπρους» από την κεντροαριστερά και να παριστάνουν τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου (με λειψές τις καρέκλες και τα σκαμπό για να χωρέσουν) σε μια πανδαισία υπουργών και υπουργίσκων.

Ύβρις, με την αρχαιοελληνική έννοια, απέναντι στους Θεούς της πολιτικής και κυρίως απέναντι στις τεράστιες προσδοκίες όσων ψήφισαν αποκλειστικά Μητσοτάκη (και μερικούς ακόμη δικούς του) για ορθολογισμό και μεταρρυθμίσεις.

Μια ύβρις που τώρα πληρώνεται (ευτυχώς με μικρό, ακόμη, κόστος), αλλά αν δεν αντιμετωπιστεί γρήγορα και σοβαρά θα ξεφύγει και θα καταστεί mega krisis κι άντε μετά να βρεις άκρη.

Στην αντιμετώπιση της (είναι ξεκάθαρο πως έχει ήδη αναγνωριστεί η παρουσία της στην εικόνα της κυβέρνησης) ο χειρότερος σύμβουλος είναι η λογική της κουρελούς. Ένα μπάλωμα εδώ για να καλυφθεί μια τρύπα εν αναμονή της επόμενης που θα την φτιάξουμε με ένα νέο κουρέλι και πάει λέγοντας είναι για τα τσαντήρια, όχι για κυβέρνηση και μάλιστα ενός αθεράπευτα ορθολογιστή πρωθυπουργού και ικανότατου με βάση τη διεθνή εικόνα του.

Το «μαγαζί» χρειάζεται αναδιοργάνωση εκ βάθρων στα σημεία που πάσχει τόσο θεσμικά όσο και σε επίπεδο προσώπων. Μπαλώματα και περιστατικές μετακινήσεις «φύγε εσύ, έλα εσύ» δεν μπορούν πλέον να διαχειριστούν μια εικόνα αποσύνθεσης (ναι, αυτό καταλαβαίνει ο κόσμος), την οποία χρεώνεται, αντικειμενικά, ο πρωθυπουργός, όσο άδικη κι αν είναι αυτή η χρέωση.

Η λύση; Ο Μητσοτάκης (εξ) να συναντηθεί με τον Κυριάκο (εσ) σε μια κατ΄ ιδίαν συνάντηση, μάλλον στο σαλόνι τους, και να συνεννοηθούν για όσα επείγεται να γίνουν, χωρίς να υπολογίσουν πολιτικό κόστος (δεν θα έχουν κανένα κόστος, ο κόσμος ξέρει να αναγνωρίζει την αλήθεια), αφού πρώτα, γονυπετείς ικέτες ζητήσουν συγχώρεση από τους Θεούς που βαριά προσέβαλαν.

Μεγαλύτερη προσβολή από το να προκαλεί δημοσίως ο Κικίλιας τον Μητσοτάκη να τον αποπέμψει, δηλώνοντας πως δεν παραιτείται και παραμένει μάχιμος και το Μαξίμου να απαντάει «άλλα λόγια ν΄αγαπιόμαστε» δεν υπάρχει.

Κι όμως, το πρόβλημα δεν είναι ο Κικίλιας! Η νοοτροπία Κικίλια είναι αυτή που γεννιέται από την ύβρι και τη γεννάει και εν έτει 2023 δεν αντέχεται άλλο.