O Πιερρακάκης, το gov.gr και η απελευθερωτική αίσθηση της αξιοπρέπειας

Ο ίδιος ο Κυριάκος Πιερρακάκης δεν πολυθέλει να ακούγεται, είναι και αστικά ευγενής οπότε έχει ένα έμφυτο δείκτη σοβαρότητας (κι ένα ανάλογο κόφτη υπερβολής), αλλά, ευτυχώς για εμάς όλους είναι έτσι και πολύ μας αρέσει, ακόμη και αν η αναφορά του «δυσκολεύει» τον Υπουργό Ψηφιακής Διακυβέρνησης.

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΥΦΑΝΤΗ

Η αυριανή εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσικής για «τα τρία και κάτι ψιλά χρόνια του gov.gr» είναι, στην ουσία, η επέτειος της αναγέννησης του ελληνικού κράτους, της «επανίδρυσης του κράτους» αν θυμάστε ένα παλιό σύνθημα της πρώτης δεκαετίας στο ξεκίνημα του εικοστού πρώτου αιώνα, που το πήρε μετά στα χέρια του ένας Πάκης και το έκανε σαν τα μούτρα του!

Προτιμούμε την «αναγέννηση» επειδή σηματοδοτεί, εκτός των άλλων, μια διαδικασία αυθεντικής εξέλιξης, χωρίς τα βάρη του παρελθόντος και χωρίς τις ενοχές που γέννησαν όλες οι στρεβλώσεις όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων κι επειδή, αυτή τη φορά, τίποτε δεν συμβαίνει στην τύχη, όλα είναι οργανωμένα και – το σημαντικότερο- κεντρικά σχεδιασμένα και ελεγχόμενα, τίποτε δεν έχει αφεθεί στη λογική «ό,τι κάτσει» και τίποτε δεν μπορεί να ακυρωθεί, το νερό μπήκε στο αυλάκι και δεν γυρίζει πίσω.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ο Κασσελάκης προσπαθεί να απεγκλωβιστεί από το… αμαρτωλό παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ

Η «Ομπρέλα», ο… πρόεδρας Stephanos και ένα συνέδριο χωρίς νόημα

Αυτή η συγκλονιστική για όλους διαδικασία, που αρχή έχει, τέλος δεν έχει στην αέναη εξέλιξη της προς την τεχνητή νοημοσύνη, λυπάμαι τους επιτελείς του κ. Πιερρακάκη, αλλά δεν μετριέται με αριθμούς ή μόνο με αριθμούς.

Εντάξει, αυτοί τη δουλειά τους κάνουν, επιχειρούν να αποτυπώσουν μια τεράστια πρόοδο σε νούμερα για να γίνει από όλους κατανοητή, η στατιστική απεικόνιση των εξελίξεων σε σχέση με το παρελθόν είναι ουσιαστική και απαραίτητη για τους ίδιους και για τον έλεγχο που είναι υποχρεωμένοι να κάνουν, αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις όπως το gov.gr υπάρχει πάντα ένα έλλειμμα αποτύπωσης, κάτι ξεφεύγει και θα ξεφεύγει πάντα από του αριθμούς, όσο μεγαλειώδεις και να είναι αυτοί, όσο και να αποδεικνύουν σε κάθε άπιστο Θωμά την αλήθεια όσων υποστηρίζει το Υπουργείο.

Μπορεί οι αριθμοί να μετράνε «στατιστική πρόοδο» και για το λόγο αυτό να είναι απαραίτητοι για να κατανοήσουμε τι ακριβώς συμβαίνει δίπλα μας, αλλά ακόμη και οι ουσιαστικότεροι των αριθμών δεν μπορούν να μετρήσουν ή να υπολογίσουν «ανθρώπινη αξιοπρέπεια», αυτή δεν μετριέται με κανένα σύστημα μετρικό, απλώς τη ζεις, τη βιώνεις, τη χαίρεσαι, την διαχειρίζεσαι, ανοίγει η καρδιά σου και κάνεις σαν μικρό παιδί από τη χαρά σου.

Αυτή η υπέροχη αίσθηση να νιώθεις «πολίτης» και όχι «υπήκοος», να εξερευνάς την τεχνολογία αντί να σε καταδιώκει, να κερδίζεις μέτρα αυτοσεβασμού αντί να χάνεις ανθρωπιά, να στέκεσαι όρθιος απέναντι στην εξουσία του τυπικού γραφειοκράτη, αντί να σέρνεσαι για ένα γνήσιο υπογραφής ή ένα πιστοποιητικό γεννήσεως, να του αφαιρείς πεδία ελέγχου της ζωής σου και να κερδίζεις ζωτικό χώρο για πιο ανθρώπινες δραστηριότητες, να μην είσαι υποχρεωμένος να σκύβεις το κεφάλι για να μην σε κακοπάρει «ο αιτησάς», να συνδιαλέγεσαι με την ανάγκη από θέσεις ελευθερίας και όχι υποταγής δεν είναι ποτέ, ούτε πρόκειται να γίνει ποτέ μια απλή υπόθεση αριθμών.

Η εικόνα ενός λαού να ζει τα πρώτα του βήματα σε και νέα πραγματικότητα, να ξαναγεννιέται σαν πολίτης, να βιώνει τον οφειλόμενο σεβασμό από το κράτος και να προσδοκά ακόμη περισσότερες διευκολύνσεις, ακόμη μεγαλύτερη αξιοπρέπεια είναι … υπόθεση Πιερρακάκη, είτα μας αρέσει, είτε όχι!

Βερεσέ ακούω αιτιάσεις του στυλ «έλα τώρα μωρέ, σιγά τι έκανε ο Πιερρακάκης, άλλα κράτη τα έχουν κάνει εδώ και δεκαετίες αυτά και τώρα περνάνε στην τεχνητή νοημοσύνη», με αφήνουν παγερά αδιάφορο όλες αυτές οι θλιβερές απόπειρες να υποβαθμιστεί μια συγκλονιστική πρόοδος που συντελείται σε μια παλαιοβαλκανική φεουδαρχία, όπως είναι το ελληνικό δείγμα κράτους, ζω αυτό που συμβαίνει και είναι μοναδικό και μετράω την πρόοδο με τη δική μου απελευθέρωση από τα δεσμά της παρανοϊκής κατσαπλιάδικης γραφειοκρατίας, ζω εντός μου το τέλος του και το χαίρομαι!

Με ξεκουράζει η ιδέα πως δεν χρειάζεται να μετακινηθώ, να χάσω ώρες ατελείωτες σε ΜΜΜ και ουρές με χαρτάκια προτεραιότητας, να τριπλομετρήσω τα σκαλοπάτια της ΔΟΥ και του ΕΦΚΑ, να γαμοσταυρίσω όλους τους αγίους για το τηλέφωνο που δεν το σηκώνει κανένας διορισμένος με κομματικό μέσο παλιάνθρωπος, με κάνει καλύτερο άνθρωπο να πατάω κουμπιά και να μου απαντάνε αυτόματα, όπως έγινε προχθές με την ΔΥΠΑ, μεταξύ μας παίρνω και μια γλυκιά εκδίκηση για όσα ανθρωποώρες έχασα από τη ζωή μου για μια κωλοϋπογραφή και δυο κωλοσφραγίδες.

Αν κάτι παραπάνω από αριθμούς και στατιστικές μου πρόσφερε ο Πιερρακάκης, είναι αυτή η απελευθερωτική αίσθηση αξιοπρέπειας με την οποία τροφοδότησε τη ζωή μου και ο χρόνος που κέρδισα να μην παλεύω με φαντάσματα και εξουσιόδουλους σιτιζόμενους στο πρυτανείο με τα λεφτά όλων μας.

Αυτό το συναίσθημα δεν μετριέται με κανένα αριθμό, αυτή η αίσθηση είναι όλοι οι αριθμοί του κόσμου, ο Πιερρακάκης αυτό έδωσε πίσω στην κοινωνία των πολιτών, γι’ αυτό φαίνεται ότι λατρεύεται σε υπερθετικό βαθμό.

Εντάξει, στην εκδήλωση (ήταν απαραίτητο να γίνει) θα ακουστούν αριθμοί, θα παρουσιαστούν σχεδιασμοί για το μέλλον, θα περιγραφούν επόμενα βήματα και νέες κατακτήσεις, θα αναλυθούν προτεραιότητες και τομές, κάτι ψυχοτέτοιοι τύποι θα λένε κάτι τεχνολογικές «παλαβομάρες», θα μιλάνε μια γλώσσα ακαταλαβίστικη, αυτό είναι το μέλλον και δεν αλλάζει «με το σφυρί και το δρεπάνι» πλέον και θα μετράνε την πρόοδο με διαγράμματα και αριθμητικές αποτυπώσεις, όλα καλώς καμωμένα!

Την αξιοπρέπεια μιας ολόκληρης κοινωνίας όμως μόνο να την ακούσουν μπορούν, να την δουν στα μάτια των ανθρώπων, να την καταλάβουν από τη διάθεση τους.

Με τον Πιερρακάκη, λοιπόν, και με όλους τους Πιερρακάκηδες αυτής της κοινωνίας για την αξιοπρέπεια μας ρε γαμώτο…