ΚΑΡΑΟΓΛΟΥ: Ο Θεόδωρος Καράογλου έδωσε τη μεγάλη μάχη και βγήκε νικητής. Ο καρκίνος του μαστού ήταν ένας εφιάλτης που ανήκει στο παρελθόν. Τα λόγια του βουλευτή αποτυπώνουν την ψυχική του δύναμη…
Διαβάστε όλες τις ειδήσεις από το tilegrafimanews.gr
Ο Θεόδωρος Καράογλου έμαθε ότι πρέπει να αναμετρηθεί με τον καρκίνο του μαστού, λίγες μέρες πριν το γάμο του γιου του. Το έκρυψε από το παιδί του, για να μην του χαλάσει την πιο ξεχωριστή μέρα της ζωής του. Πάλεψε και άρχισε να ανεβαίνει ένα δρόμο ανηφορικό. Αποφασισμένος να βγει νικητής. Να δώσει μάχη και να κάνει όλα όσα αποφάσιζαν οι γιατροί. Τα φετινά Χριστούγεννα τον βρίσκουν υγιή να κάνει έναν απολογισμό αυτής της σκοτεινής περιόδου που συγκίνησε όχι μόνο τη Θεσσαλονίκη, που κατεβαίνει υποψήφιος, αλλά ολόκληρη τη χώρα.
Λίγες ημέρες πριν από τον γάμο του γιου του, ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στη Β’ εκλογική περιφέρεια Θεσσαλονίκης, Θεόδωρος Καράογλου, μαθαίνει ότι πάσχει από καρκίνο του μαστού. Η σύζυγός του Γιώτα, είναι αυτή που τον παρακινεί να κλείσει άμεσα ραντεβού στον γιατρό και ο δικός του αγώνας για τη ζωή ξεκινά.
Όπως εξομολογείται μόλις του ανακοινώθηκε ότι έχει καρκίνο του μαστού «άνοιξε η γη να με καταπιεί». Αμέσως, δυσάρεστες σκέψεις κυριάρχησαν στο μυαλό του και οι μνήμες από τον τραγικό χαμό της μητέρας του από όγκο στον εγκέφαλο, όταν ο ίδιος ήταν μόλις 12 ετών, ξύπνησαν.
Για τον κ. Καράογλου οι στιγμές που λύγισε ήταν πολλές. Όμως, έλαβε τη γενναία απόφαση να μιλήσει ανοιχτά για τον καρκίνο που «χτύπησε» και τη δική του πόρτα, μετατρέποντας -όπως λέει- την ανατριχιαστική διάγνωση σε μια θαρραλέα αποστολή.
«Άνοιξε η γη να με καταπιεί! Αυτό ήταν το πρώτο συναίσθημα όταν άκουσα τον γιατρό, μετά τη βιοψία, να μου λέει ότι έχω καρκίνο στο στήθος. Και προφανώς η πρώτη σκέψη που έκανα δεν ήταν καθόλου θετική. Έχοντας τη δυσάρεστη εμπειρία με την απώλεια της μητέρας μου από όγκο στον εγκέφαλο, όταν εγώ ήμουν μόλις 12 χρόνων, πίστεψα ότι το ρολόι μου μετρούσε αντίστροφα. Γι’ αυτό μόλις επιστρέψαμε σπίτι άρχισα να δίνω στην Γιώτα οδηγίες για τα μελλούμενα προκειμένου να μην αφήσω εκκρεμότητες. Αφού με άφησε να εκτονωθώ, γύρισε και μου είπε μονάχα μια κουβέντα: “Θόδωρε, στη ζωή σου έχεις αποδείξει ότι είσαι μαχητής. Θα δώσεις και αυτήν τη μάχη και θα την κερδίσεις”. Ήταν η στιγμή που με άγγιξε βαθύτατα και γύρισε ο διακόπτης.
Αρχικά το κρατήσαμε κρυφό. Τους το αποκαλύψαμε στις 12 Σεπτεμβρίου, λίγες ημέρες μετά τον γάμο, όταν τους φωνάξαμε σπίτι και τους ενημερώσαμε ότι στις 14 του μήνα, ανήμερα της γιορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, θα περάσω την πόρτα του χειρουργείου. Το βλέμμα τους δεν ξεχνιέται!
Όμως, για να είμαι ειλικρινής, ήταν μια απόλυτα συνειδητή απόφαση. Τα παιδιά ετοιμαζόντουσαν για την πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής τους. Δεν γινόταν να τους μεταφέρω τις έννοιες μου, ούτε να σκοτεινιάσω τα πρώτα βήματα της κοινής τους ζωής. Τον Γολγοθά των πρώτων ημερών τον ανεβήκαμε μόνοι με την Γιώτα. Ο ένας κρατούσε το χέρι του άλλου και πορευτήκαμε μέχρι το τέλος. Μαζί στα εύκολα, μαζί και στα δύσκολα.
Δεν ήταν καθόλου εύκολο! Κυρίως από ψυχολογικής πλευράς. Σκεφτείτε ότι την ώρα της τελετής ή της δεξίωσης, όταν έπρεπε να φωτογραφηθούμε ή να υποδεχθούμε τον κόσμο, εγώ γελούσα. Μάλιστα έσυρα πρώτος τον χορό. Έζησα κάθε δευτερόλεπτο εκείνης της ημέρας με απίστευτη ένταση και χαρά. “Ρουφούσα” κάθε δευτερόλεπτο και αυτό με βοήθησε να ξεχαστώ, διότι η στιγμή επέβαλλε να είμαι εκεί με όλο μου το είναι. Προσποιούμουν ότι δεν συνέβαινε τίποτα και για λίγες ώρες το ξέχασα. Μέχρι φυσικά το πρωί της επόμενης ημέρας, όταν έπεσαν οι σφυγμοί και η αγωνία διαδέχθηκε τη χαρά και την ανεμελιά. Άλλωστε γνώριζα ότι βρισκόμουν μια ημέρα πιο κοντά στο χειρουργείο.
Λύγισα, έκλαψα, αναρωτήθηκα “γιατί σε εμένα”, όπως συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους που βρίσκονται αντιμέτωποι με τη διάγνωση ότι πάσχουν από καρκίνο. Οι πρώτες ημέρες ήταν μαρτυρικές γιατί το πρωί πήγαινα στο γραφείο σαν να μην συμβαίνει τίποτα και να μην αντιληφθούν το παραμικρό οι συνεργάτες μου και το βράδυ επέστρεφα σπίτι για να “βυθιστώ” στις σκέψεις μου. Ο καρκίνος έχει πολλή μοναξιά και πολλές ώρες περισυλλογής. Στιγμές άγριες, μοναχικές και δύσκολες. Όμως, κοιτώντας πίσω, κρατώ ως οδηγό ζωής ότι ακόμα και τότε πρέπει να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο.
Επέλεξα να μετατρέψω μια ανατριχιαστική διάγνωση σε μια θαρραλέα αποστολή. Μίλησα έχοντας ως σκοπό να ευαισθητοποιήσω και να κινητοποιήσω τους συμπολίτες μου να κάνουν προληπτικές εξετάσεις. Διότι το προλαμβάνειν είναι καλύτερο του θεραπεύειν. Και πιστεύω ότι προσέφερα κάτι στον δημόσιο διάλογο γιατί μετά τη δημοσιοποίηση της δικής μου περιπέτειας μου τηλεφώνησαν τουλάχιστον έξι καλοί φίλοι και μου εκμυστηρεύτηκαν τη δική τους μάχη με τον καρκίνο.
Μιλώ για ανθρώπους με τους οποίους είχα και έχω προσωπική επαφή και συνομιλώ καθημερινά. Όταν τους ρώτησα γιατί δεν μου το εκμυστηρεύτηκαν νωρίτερα, μου απάντησαν πως “ντρέπονταν”. Το λέω γιατί ο καρκίνος δεν είναι και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ταμπού. Ως στίγμα ή προσωπική αποτυχία. Είναι μια ασθένεια που δεν κάνει διακρίσεις, που αφορά άνδρες και γυναίκες, η οποία εφόσον διαγνωσθεί νωρίς μπορεί να νικηθεί.
Πλέον, όταν πάτε να ντυθείτε και βλέπετε στον καθρέπτη την ουλή στο στήθος σας, τι λέτε στον εαυτό σας; «Ότι μπορώ να την καλύψω κάνοντας τατουάζ το σήμα του Ηρακλή, της αγαπημένης μου ομάδας. Είναι ιδέα της κόρης μου, Βανέσσας, την οποία δεν έχω αποκλείσει».
thestival.gr
και επέλεξε Το προσθήκη στην αρχική σελίδα Έπειτα άνοιξε την εφαρμογή .