Τι εστί “Χαμάς”, και ποιοί την υποστηρίζουν!

Γράφει ο Θανάσης Κ.

Για να έχουμε μια εικόνα τι ακριβώς είναι η Χαμάς, να θυμόμαστε:
— Η Χαμάς θεωρείται τρομοκρατική οργάνωση απ’ όλες σχεδόν τις δυτικές χώρες (ΗΠΑ, Καναδάς και Ενωμένη Ευρώπη).
Όχι μόνο το “στρατιωτικό της σκέλος”. Ολόκληρη…
Στις ΗΠΑ από το 1995. Στην Ευρώπη από το 2003. ενώ η απόφαση αυτή προσεβλήθη στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, αλλά η προσφυγή απερρίφθη (το 2017).
Η Ιαπωνία και η Νέα Ζηλανδία θεωρούν τρομοκρατική οργάνωση μόνο το στρατιωτικό σκέλος της Χαμάς.
Ενώ η Ιορδανία την έχει θέσει συνολικά εκτός νόμου!
Μόνον η Τουρκία, και η Νορβηγία (και οι δύο εκτός ΕΕ) ΔΕΝ θεωρούν τη Χαμάς τρομοκρατική οργάνωση.
Απ’ όλους αυτούς μόνον ο Ερντογάν διακηρύσσει καθημερινά ότι η Χαμάς είναι “εθνικοαπαλευθερωτική” οργάνωση!
(Και οι Ιρανοί, βεβαίως, οι οποίοι όμως, λίγα χρόνια πριν κατήγγελλαν την Χαμάς… ως “όργανο των Σιωνιστών”!)

— Η Χαμάς έχει έλθει σε ένοπλη σύγκρουση – πέρα από το Ισραήλ – με μια σειρά αραβικές χώρες: Και με την Αίγυπτο και με τη Χεζμπολάχ του Λιβάνου και με τη Συρία, αφού πολεμούσε στο πλευρό του ΙΣΙΣ – ενώ ο συριακός στρατός και η Χεζμπολάχ και το Ιράκ, αργότερα, πολεμούσαν εναντίον του ΙΣΙΣ.
— Η Χαμάς έχει συγκρουστεί και με την Παλαιστινιακή Αρχή, στη Δυτική όχθη, όπου σήμερα είναι παράνομη. Μια “εμφύλια” ενδο-παλαιστινιακή σύγκρουση με χίλιους περίπου νεκρούς!

* Η Χαμάς κατήγγειλε τον Αραφάτ – όταν αυτός διακήρυξε ότι αναγνωρίζει το δικαίωμα ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ «μέσα σε ασφαλή σύνορα».
Σήμερα οι απόψεις της Χαμάς είναι πλειοψηφικές – και στη Λωρίδα της Γάζας που ελέγχει η Χαμάς και στην Δυτική Όχθη όπου βρίσκεται “εκτός νόμου”.
Στις τελευταίες «ελεύθερες» εκλογές που έγιναν το 2006 στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα κέρδισε η Χαμάς, με μεγάλη πλειοψηφία (80-43).

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Μόδα είναι, θα περάσει…

Τα πραγματικά προβλήματα και τα… “καραγκιοζιλίκια”!

Η Παλαιστινιακή κυβέρνηση που δημιουργήθηκε τότε, ελεγχόμενη από τη Χαμάς, δεν κράτησε πολύ:
γιατί αποκήρυξε το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ (που είχε υπογράψει ο ίδιος ο Αραφάτ πριν έντεκα χρόνια),
ήλθε σε σύγκρουση με το «Κουαρτέτο» (ΗΠΑ, Ρωσία, ΕΕ, ΟΗΕ) που επέβλεπε την εφαρμογή των Συμφωνιών του Όσλο

και παύτηκε αμέσως από τον Πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούτ Αμπάς, για να ακολουθήσει εμφύλια σύγκρουση μεταξύ των Παλαιστινίων.
Από τότε η Παλαιστινιακή Αρχή διοικεί τη Δυτική όχθη με διεθνή αναγνώριση, αλλά χωρίς «εσωτερική νομιμοποίηση» (αφού δεν ξανάγιναν ελεύθερες εκλογές) – ενώ τη Γάζα την ελέγχει η Χαμάς, χωρίς καμία διεθνή αναγνώριση…

* Διαπραγματεύσεις για την «επίλυση του Παλαιστινιακού» δεν μπορούν να γίνουν έκτοτε αφού:
— Πρώτον η «Κυβέρνηση των Παλαιστινίων» (δηλαδή η διεθνώς αναγνωρισμένη Παλαιστινιακή Αρχή), ενώ υποτίθεται ότι “εκπροσωπεί” τον Παλαιστινιακό λαό, στην πραγματικότητα έχει πολύ μικρή επιρροή ανάμεσά τους.

— Δεύτερον, γιατί η Χαμάς που εκφράζει πλειοψηφικά τους Παλαιστινίους (όπως λένε όλες οι δημοσκοπήσεις), δεν έχει καμία διεθνή αναγνώριση, αφού θεωρείται τρομοκρατική οργάνωση. Και το αποδεικνύει εμπράκτως.

— Τρίτον, διότι η Χαμάς και η Παλαιστινιακή Αρχή, παρά τις προσπάθειες που έγιναν από τρίτους (κυρίως από την Αίγυπτο, με τις Συμφωνίες του Καϊρου, το 2011), δεν μπορούν να τα βρουν ούτε μεταξύ τους! Οι Συμφωνίες εκείνες δεν εφαρμόστηκαν ποτέ.
Πώς μπορούν να τα βρουν με το Ισραήλ, όταν ούτε μεταξύ τους δεν μπορούν να συνεννοηθούν;

* Υπάρχει μακρύς κατάλογος Αράβων που προσπάθησαν να τα βρουν με το Ισραήλ κατά καιρούς και να επιτύχουν λύση δύο κρατών…
Το πλήρωσαν όλοι ακριβά – κάποιοι δολοφονήθηκαν από ακραίους Παλαιστινίους.

Για παράδειγμα, ο Βασιλιάς της Ιορδανίας Αμπντάλλα ο πρώτος – ο προ-πάππους του σημερινού βασιλιά Αμπντάλλα (του δεύτερου). Πριν 72 χρόνια περίπου…
Είχε καλές σχέσεις με τους Ισραηλινούς κι ήθελε να μοιράσει τα εδάφη της Παλαιστίνης μαζί τους, διατηρώντας βέβαια για την Ιορδανία τη μερίδα του Λέοντος. Και εποφθαλμιώντας ακόμα και τα εδάφη της Συρίας, στο “μεγάλο Χασεμιτικό Βασίλειο” που ήθελε να δημιουργήσει.
Ο Αμπντάλλα δεν ήθελε σύγκρουση με τους Ισραηλινούς. Ήταν ο μόνος από τους τότε Άραβες ηγέτες που είχε αποδεχθεί το σχέδιο του ΟΗΕ για τον διαμοιρασμό της Παλαιστίνης, το οποίο το είχε αποδεχθεί το Ισραήλ, αλλά δεν το είχαν αποδεχθεί οι υπόλοιποι Άραβες.
Τον Αμπντάλλα λοιπόν τον σκότωσαν «Παλαιστίνιοι τρομοκράτες» το 1951.

* Ο επόμενος ηγέτης που δολοφονήθηκε από Άραβες ή Παλαιστίνιους εξτρεμιστές γιατί ήλθε σε συμβιβασμό με το Ισραήλ ήταν ο Πρόεδρος της Αιγύπτου Ανουάρ Σαντάτ. Διαδέχθηκε τον Νάσερ το 1970, το 1973 ενώ δεν κατάφερε να νικήσει τους Ισραηλινούς στον Πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ, ωστόσο κατάφερε να τα πάει πολύ καλύτερα απ’ ό,τι ο προκάτοχός του το 1967, και στη συνέχεια προχώρησε σε συμβιβασμό με το Ισραήλ: Με τη Συμφωνία του Κάμπ Ντέηβιντ 1978-79, η Αίγυπτος πήρε πίσω το σύνολο της Χερσονήσου του Σινά, που είχε χάσει στον Πόλεμο του 1967. Μοναδικό “αντάλλαγμα” που ζήτησε το Ισραήλ τότε, ήταν να αναγνωρίσει η Αίγυπτος το κράτος του Ισραήλ και να συνάψει κανονικές σχέσεις μαζί του, για πρώτη φορά.
Κι έτσι ο Σαντάτ μοιράστηκε με τον τότε Ισραηλινό Πρωθυπουργός Μεναχέμ Μπεγκίν, το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης του 1978
Όμως, τον Σαντάτ τον απομόνωσαν τότε όλες οι υπόλοιπες Αραβικές χώρες! Και δολοφονήθηκε δύο χρόνια αργότερα, το 1981, από φανατικούς ισλαμιστές προσκείμενους στην οργάνωση των “Αδελφών Μουσουλμάνων”.

* Απόπειρα δολοφονίας είχαν κάνει Ισλαμιστές Άραβες από την Παλαιστίνη κατά του βασιλιά της Ιορδανίας Χουσεϊν (που είχε διαδεχθεί τον Αμπντάλλα). Ο Χουσείν είχε αντισταθεί στην προσπάθεια της Αλ Φατάχ – τότε του Γιασέρ Αραφάτ – να δημιουργήσει “κράτος εν κράτει” μέσα στην Ιορδανία. Δεν κατάφεραν να δολοφονήσουν τον ίδιο, αλλά δολοφόνησαν κυβερνητικούς του αξιωματούχους.

* Προσπάθειες επίλυσης του Παλαιστινιακού έχουν γίνει αρκετές φορές. Κάθε φορά προσέκρουσαν στο τείχος του φανατισμού.
Φανατικοί υπάρχουν σε όλες τις πλευρές, ασφαλώς.
Αλλά ΔΕΝ πρόκειται για παρόμοια πράγματα. Ούτε καν για “συγκρίσιμα”…
Στην πλευρά των Ισραηλινών, ο “φανατισμός” εκτρέφεται από την ανασφάλεια που νοιώθει ο πληθυσμός. Και εν πάση περιπτώσει οι Ισραηλινοί ελέγχουν τους φανατικούς τους.
Από την άλλη πλευρά, των Παλαιστινίων, ο φανατισμός εκτρέφεται από το όνειρο καταστροφής του κράτους του Ισραήλ και κανείς δεν μπόρεσε να ελέγξει τους φανατικούς αυτής της πλευράς.
— Πρώτη απόδειξη: Στο Ισραήλ, ένας μόνο ανώτατος αξιωματούχους έχει δολοφονηθεί από ακραίους Ισραηλινούς. Ο Γιτζάκ Ραμπίν, το 1995.
Στην πλευρά των Παλαιστινίων, έχουν δολοφονηθεί εκατοντάδες ηγετικά στελέχη, με την υποψία και μόνο ότι είναι διατεθειμένοι να τα βρουν με το Ισραήλ. Μεταξύ των οποίων ένας βασιλιάς (ο Αμπντάλλα ο πρώτος, της Ιορδανίας), ένας Πρόεδρος (ο Σαντάτ, της Αιγύπτου), ένας Πρωθυπουργός (της Ιορδανίας) αρκετοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι (της Ιορδανίας και των Παλαιστινίων)…
— Δεύτερη απόδειξη: Από την πλευρά του Ισραήλ, τις μεγαλύτερες εδαφικές παραχωρήσεις τις έκαναν οι πιο “σκληροπυρηνικοί” ηγέτες του: Ο Μεναχέμ Μπεγκίν, ο οποίος έδωσε πίσω τη Χερσόνησο του Σινά στην Αίγυπτο το 1978-79, και ο Αριέλ Σαρόν, ο οποίος εκκένωσε την Λωρίδα της Γάζας, το 2005 (και το μετάνιωσε αμέσως μετά). Και οι δύο φρόντισαν να αποσύρουν τους Ισραηλινούς εποίκους που είχαν εγκατασταθεί στο μεταξύ…
Το μεγάλο πρόβλημα λοιπόν, παραμένει ο Παλαιστινιακός φανατισμός! Που τροφοδοτείται συνεχώς και από τον Ισλαμικό φονταμενταλισμό, καθώς οι περισσότερες τρομοκρατικές οργανώσεις έχουν και ισλαμιστικό υπόβαθρο, ενώ αποτελούν “πνευματικά τέκνα” των “Αδελφών Μουσουλμάνων”.
Οργάνωσης που είναι εκτός νόμου στις περισσότερες Αραβικές χώρες και θεωρείται “μείζων καθεστωτική απειλή” για τέσσερις τουλάχιστον – την Αίγυπτο, την Ιορδανία, τη Συρία και το Ιράκ. Και η Χαμάς και η Τζιχάντ σήμερα, και οι ποικιλώνυμες “Τζιχάντ” που δολοφόνησαν τον Σαντάτ και τον Αμπντάλλα στο παρελθόν, και το ΙΣΙΣ στη συνέχεια, είναι όλες τους “παράγωγα” των “Αδελφών Μουσουλμάνων”…

* Αν δεν εκριζωθεί ο ισλαμικός φονταμενταλισμός και δεν εξουδετερωθούν οι τρομοκρατικές οργανώσεις, δεν πρόκειται ούτε το Παλαιστινιακό να λυθεί ποτέ, ούτε οι Αραβικές κοινωνίες να ηρεμήσουν.
Άλλωστε, η “Αραβική Άνοιξη”, η οποία αναζωπύρωσε τον Ισλαμικό (Σουνιτικό) φονταμενταλισμό σε όλο τον αραβικό κόσμο πριν δώδεκα χρόνια, και η οποία διέλυσε δύο αραβικές χώρες (τη Λιβύη και τη Συρία), παρά λίγο να διαλύσει και άλλες τρείς (την Αίγυπτο, την Τυνησία και το Ιράκ), και προκάλεσε κύματα πολύ αιματηρών συγκρούσεων μέσα στις αραβικές κοινωνίες, μόνο ως πρόσχημα επικαλέστηκε το Παλαιστινιακό. Στην πραγματικότητα ήταν αγώνας επιβολής και επικράτησης ισλαμιστικών καθεστώτων μέσα στον Αραβικό Κόσμο.

Η “Αραβική Άνοιξη” ηττήθηκε, ευτυχώς! Μέχρι στιγμής, τουλάχιστον…
Και ηττήθηκε από τους ίδιους τους Άραβες – όχι εύκολα και όχι ανώδυνα.
— Η Δύση δυστυχώς έκανε το φοβερό σφάλμα τότε (επί διακυβέρνησης Ομπάμα-Χίλαρι στις ΗΠΑ) να τους αβαντάρει – τουλάχιστον στην αρχή. Και το ίδιο το Ισραήλ, εδώ που τα λέμε, για αρκετό χρόνο δεν αντέδρασε. Το είδε ως μια “χρήσιμη” εσωτερική διαμάχη που διασπούσε τους αντιπάλους του.

Το Ισραήλ κατάλαβε το λάθος του, έστω και τώρα.
Η Δύση δεν φαίνεται να έχει καταλάβει το δικό της ακόμα…

Πριν λίγες μέρες πέρασε στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, με ψήφους 120 (επί συνόλου 193 χωρών) ένα ΜΗ δεσμευτικό Ψήφισμα, όπου ζητείται “εκεχειρία” στη Γάζα, χωρίς να αναφέρεται ούτε λέξη για την Χαμάς και τις θηριωδίες της στο νότιο Ισραήλ, πριν λίγα μόλις 24ωρα!
Ούτε λέξη…
–Το Ψήφισμα αυτό το στήριξαν όλες οι Αραβικές χώρες – αναμενόμενο φυσικά (αν και υπήρξαν δύο εξαιρέσεις: Τυνησία και Ιράκ).
–Το υπερψήφισαν ακόμα και μια σειρά από μουσουλμανικές χώρες εκτός Αραβικού κόσμου. Επίσης αναμενόμενο…
–Το υπερψήφισαν ασφαλώς και η Ρωσία και η Κίνα καθώς και δεκάδες χώρες του Τρίτου Κόσμου. Κατανοητό κι αυτό – εδώ υπεισέρχονται γεωπολιτικές σκοπιμότητες.
— Αλλά το υπερψήφισαν και κάποιες Ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γαλλία και το Βέλγιο! Χωρίς να απαιτήσουν καμία αναφορά στη Χαμάς! Πρόκειται για χώρες που φοβούνται άμεσα την έκρηξη κοινωνικής βίας μέσα στις πόλεις τους, από φανατικές ομάδες μεταναστών ή παράνομων μεταναστών που έχουν “απορροφήσει” τα τελευταία χρόνια (και δεν έχουν καταφέρει να ελέγξουν).
— Το καταψήφισαν ασφαλώς οι ΗΠΑ, καθώς και τέσσερις μικρότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ενώ οι περισσότερες δυτικές χώρες έκαναν αποχή. Μεταξύ αυτών και η Ελλάδα…
Ανάμεσα στις 45 χώρες, που έκαναν αποχή – όπως η Ελλάδα – ήταν τα περισσότερα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (15 στα 27), όπως η Ιταλία, η Φινλανδία, η Σουηδία, η Γερμανία, η Δανία, η Ολλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος, φυσικά.
Η Ελλάδα δεν ένοιωσε καθόλου – μα καθόλου – “απομονωμένη”!

Επίσης παρόμοια με την Ελλάδα, στάση αποχής, τήρησαν όλοι οι Βαλκανικοί μας γείτονες (Βουλγαρία, Ρουμανία, αλλά και Αλβανία και Σερβία και Σκόπια)
Καθώς και σημαντικές δυτικές χώρες εκτός ΕΕ, όπως η Βρετανία, ο Καναδάς, η Αυστραλία και η Ιαπωνία.
Και χώρες εκτός Δύσης με μεγάλο ειδικό βάρος, όπως η Ινδία.
Η Ελλάδα λοιπόν, ΔΕΝ “απομονώθηκε” καθόλου με την ψήφο αποχής!
Στη Δύση είναι – πήγε με την πλειοψηφική πλευρά, και πάντως με τη σωστή πλευρά.
Με την πλευρά που καταλαβαίνει ότι αν δεν κατονομάζεται και δεν καταδικάζεται η θηριωδία της τρομοκρατικής Χαμάς, το ψήφισμα ΔΕΝ προωθεί την “ανθρωπιστική εκεχειρία”.
Απλώς παίζει το παιγνίδι της ισλαμικής τρομοκρατίας…
Προηγουμένως η Ελλάδα καθώς και πολλές δυτικές χώρες, είχαν στηρίξει ένα ψήφισμα που είχε πάρει 88 ψήφους (έναντι 55 κατά και 23 αποχών) – δηλαδή είχε πάρει μόνο σχετική πλειοψηφία – και όπου επίσης ζητούνταν εκεχειρία, αλλά καταδικαζόταν και η τρομοκρατική δράση της Χαμάς.
Αλλά το πρόβλημα κάποιων ΔΕΝ ήταν να ψηφιστεί η “εκεχειρία”.
Ήταν να ΜΗΝ καταδικαστεί η τρομοκρατία της Χαμάς…

Η Ελλάδα αυτή τη φορά έκανε το σωστό!
Κι όμως βρέθηκαν μέσα στην Ελλάδα κάποιοι να… “διαμαρτυρηθούν”!
Είναι οι ίδιοι που συνήθως ζητάνε να δώσουμε τα πάντα στην Τουρκία!
Στο Παλαιστινιακό είναι “μαξιμαλιστές”, αλληλέγγυοι με τους φανατικούς τρομοκράτες.
Στα Ελληνικά εθνικά θέματα, είναι το ακριβώς αντίθετο:
Να τα δώσουμε όλα, να τελειώνουμε.
Και στο ένα και στο άλλο ταυτίζονται πλήρως με την Τουρκία!
Τι “σύμπτωση” κι αυτή;

ΥΓ. Όχι, όλοι αυτοί δεν είναι “πράκτορες της Τουρκίας”…
Είναι αθεράπευτα ανόητοι, ιδεοληπτικοί και κολλημένοι.
Απομεινάρια μιας εποχής που πανηγύριζαν τον αδιάλλακτο αγώνα για την “Απελευθέρωση της Παλαιστίνης”, αλλά θεωρούσαν… “ακροδεξιό εθνικισμό? να πουν κάτι για την κατεχόμενη Κερύνεια.
Μιας εποχής που θα ήταν φαιδρή, αν δεν ήταν τόσο θλιβερή.
Και ντροπιαστική για μας.
Ευτυχώς, μάλλον την ξεπεράσαμε.
Δυστυχώς, μας έχει αφήσει ακόμα “νοσηρά κατάλοιπα”.
Κάποια κουρέλια ενός – αλήστου μνήμης – “ψευτοπροοδευτισμού” τρομάρα τους.
Κι αυτά τα “κουρέλια τραγουδάνε ακόμα”!
Και μυαλό δεν βάζουνε…