Είστε τελικά σίγουροι πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα του δημοκρατικού τόξου;

Θα μπορούσε να τεθεί ως ερώτημα σε εξετάσεις σχολών πολιτικής επιστήμης ή σε μάθημα συνταγματικού δικαίου: Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ πολιτικό κόμμα του δημοκρατικού τόξου; Ανήκει στα κόμματα του συνταγματικού πλαισίου; Κινείται εντός των ορίων της αστικής δημοκρατίας δυτικού τύπου;

Του Χρήστου Υφαντή

Καθόλου εύκολες οι απαντήσεις ακόμη και για τους πλέον large των αναλυτών. Μάλιστα, απόψεις όπως αυτές του κ. Αντώνη Λιάκου για την ευγενή φυλή των Αφγανών, που έβαλαν φωτιά και κατέκαψαν το ΚΥΤ της Μόριας, δεν διευκολύνουν όσους εξακολουθούν να επιμένουν ότι αυτός ο νέο-ΣΥΡΙΖΑ ανήκει οργανικά στη λίστα των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Τη διαγραφή Λιάκου από τον ΣΥΡΙΖΑ ζητάει η ΝΔ

«Τα μαζεύει» ο Λιάκος: Δεν έγραψα «κάψτε την Μόρια»

Δηλαδή, στη λίστα των πολιτικών οργανισμών που έχουν αποδεχθεί και ενσωματώσει στην ίδια την ύπαρξη τους τις βασικές αρχές της διάκρισης των εξουσιών και την υποχρέωση της εκλεγμένης κυβέρνησης να υπηρετεί (και να επιβάλλει με την δύναμη του κράτους) το νόμο.

Η απάντηση του κ. Χρυσοχοίδη παρέμεινε στο πλαίσιο του κομματικού ανταγωνισμού. Στόχευσε αποκλειστικά στον κ. Λιάκο, είναι αλήθεια πως τον ξεφτίλισε, αλλά δεν συνεισέφερε στο να απαντηθούν τα ερωτήματα.

Η παρέμβαση που επιχείρησε η Νέα Δημοκρατία είναι ευρύτερη, θέτει σημαντικά πολιτικά ζητήματα, αλλά εξακολουθεί να κινείται στο περιθώριο του βασικού ερωτήματος, το οποίο αρνείται (ενοχική απολύτως η στάση της) να το διατυπώσει, πόσο μάλλον να το απαντήσει όπως οφείλει.

Το διαδίκτυο με τις δικές του ελευθερίες και τη δική του αυθόρμητη, συνεπώς πιο αληθινή, προσέγγιση πήρε, σε μεγάλο βαθμό, θέση και ανέδειξε στην πράξη το υπαρκτό δίλλημα: Ανήκει ή όχι ο ΣΥΡΙΖΑ στα κόμματα του δημοκρατικού τόξου;

Ο κ. Λιάκος με την ανάρτηση του και τη στάση του απέναντι σε καθαρά εγκληματικές ενέργειες Αφγανών συμμοριτών, που κανείς δεν γνωρίζει από ποιους ελέγχονται και σε τι θεό υπακούν έβγαλε τον ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν εκτός. Τον έθεσε σε μια περίεργη και πολύ δύσκολη θέση να είναι με το ένα πόδι μέσα (και να απολογούνται ήδη στελέχη του κόμματος, έστω και εκ των υστέρων για την παράνοια του) και με το άλλο έξω (να αποθεώνεται από κάθε δικαιωματιστή του κώλου, από κάθε βολεμένο ανθρωπιστή της κακιάς ώρας).

Ο κ. Λιάκος είναι καθηγητής Πανεπιστημίου. Δηλαδή, δημόσιος υπάλληλος. Πληρώνεται από τους πολίτες αυτής της χώρας, μέσω της φορολογίας, για να διδάσκει στα παιδιά τους (όσα τέλος πάντων είναι υποχρεωμένα να τον ακούν) νεότερη ιστορία στο Καποδιστριακό.

Ο κ. Λιάκος είναι ένας ακόμη από την πλούσια και μεγάλη λίστα των κατ’ επάγγελμα αριστερούληδων που βολεύτηκαν (ειδικά μετά την δικτατορία) σε κρατικές θέσεις, ζει σιτιζόμενος από το πρυτανείο, διαθέτει την πολυτέλεια της καθηγητικής άποψης και θεωρεί (δεν εξηγείται αλλιώς) ότι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται του δίνει το δικαίωμα να φλερτάρει με τα όρια της δημοκρατικής τάξης, με τις ακραίες περιοχές του συνταγματικού τόξου, να λοιδωρεί την κυβέρνηση και τον αρμόδιο υπουργό (που πληρώνεται για να κάνει τη δουλειά του) και να δικαιολογεί (με την δήθεν επιστημοσύνη του) καθαρά εγκλήματα σε βάρος χιλιάδων συνανθρώπων του, αλλά και της εθνικής ασφάλειας της χώρας.

Του κ. Λιάκου δεν του αρέσει η αστική δημοκρατία δυτικού τύπου. Το καθεστώς, δηλαδή, εντός του οποίου ζει άνετα, ίσως πλουσιοπάροχα, στο οποίο σπούδασε δωρεάν, όπου αμείβεται για να διδάσκει, ασκεί κριτική για να καλύπτει τις πολιτικές του ανησυχίες και θεωρεί τον υπουργό της εκλεγμένης κυβέρνησης κάτι σαν κοράκι με νύχια γαμψά, από τα οποία πρέπει να προφυλάξει έξι εγκληματίες Αφγανικής καταγωγής, που προέβησαν σε σκληρά εγκλήματα και αποτρόπαιες πράξεις στο όνομα μιας αυτοδιάθεσης όπως τους αρέσει…

Αυτοί όλοι, κατά τον κ. Λιάκο, ορθώς βάζουν φωτιές και καίνε το σύμπαν επειδή κάποιοι τους είπαν πως μέσω της Ελλάδας θα μεταβούν στην ευρωπαϊκή γη της επαγγελίας και σήμερα είναι εγκλωβισμένοι στη χώρα.

Συνεπώς, δικαιούνται με τη λογική του κ. Λιάκου να πράξουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να δικαιωθεί η υπόσχεση που πήραν (από ποιους άραγε;), ανεξάρτητα αν οι πράξεις τους ανήκουν στην κατηγορία του κοινού ποινικού δικαίου.

Να ζητήσει κάποιος παρέμβαση από τον κ. Τσίπρα για τον κ. καθηγητή είναι μάταιο. Να αναζητήσει τη χαμένη ευαισθησία των πάλαι ποτέ αριστερών του άλλοτε ΚΚΕ Εσωτερικού ούτε λόγος. Να ψάξει στις προτεραιότητες των γεφυρατζήδων χαμένος κόπος.

Κάπου εκεί, ανάμεσα σε όλες αυτές τις χαμένες οριστικά ελπίδες, το δίλλημα επανέρχεται: Είμαστε όλοι σίγουροι πως ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει, ψυχή τε και σώματι, στο κόμματα του δημοκρατικού τόξου;