Θεσσαλονίκη: Ο «καλός Σαμαρείτης» των Ουκρανών προσφύγων

Θεσσαλονίκη: Είναι μεσημέρι, όταν ένα από τα πέντε λεωφορεία που μεταφέρουν πρόσφυγες από την Οδησσό, φτάνει στη Θεσσαλονίκη, για να αφήσει μερικούς από τους επιβάτες του και να συνεχίσει με τους υπόλοιπους για την Αθήνα.

Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, ξεπροβάλλει πρώτο στις σκάλες του πούλμαν και ο άντρας βοηθάει τη γυναίκα με το μπαστούνι να κατέβει απ’ τις σκάλες. «Πρέπει να συνεχίσουμε για την Ιταλία, εκεί μας περιμένουν. Έχει καράβι από τη Θεσσαλονίκη για εκεί;», μας ρωτάει. Ακολουθεί μια γυναίκα με τον έφηβο γιο της και ένα χάμστερ σε κλουβί. Δεν μας λέει το όνομα της, αλλά χαμογελά και επαναλαμβάνει συνέχεια: «όλα καλά», «όλα καλά!».Την περίμεναν κάποιοι φίλοι της και φεύγοντας μας λέει: «Νιώθω ευτυχισμένη που στον δρόμο από την Οδησσό έως την Ελλάδα δεν υπήρχε ούτε ένα πρόβλημα». Η Ιουλία, όπως μας συστήνεται, μονολογεί: «Φτάσαμε σώοι, ευχαριστώ!». Δίπλα της ο τετράχρονος γιος της, στο παιδικό καροτσάκι η ηλικίας οχτώ μηνών κορούλα της και πλάι το κλουβί με τη γάτα- οι Ουκρανοί είναι λαός με μεγάλη αγάπη για τα ζώα. «Τα παιδιά σίγουρα δεν θα θυμούνται τη φυγή μας. Ο μπαμπάς τους έμεινε πίσω να πολεμήσει για την πόλη μας, την Οδησσό», λέει η Ιουλία, στρατιωτική ψυχολόγος στο επάγγελμα, αισιοδοξώντας πως «σύντομα θα επιστρέψουμε πίσω!».

Είναι όλοι τους κατάκοποι από το μακρινό και δύσκολο ταξίδι. Οι περισσότεροι επιβάτες δεν αποφεύγουν να μιλήσουν για τον πόλεμο και προτιμούν να μην γνωστοποιούν τα ονόματά τους.«Δεν περιμέναμε ότι θα μας βρει ένα τέτοιος πόλεμος και θα πάρουμε αναγκαστικά τον δρόμο της μετανάστευσης», μας είπε ένας γκριζομάλλης κύριος, που κι αυτός δεν θέλησε να μιλήσει επώνυμα, ούτε και να φωτογραφηθεί.

Το σημερινό ήταν το τέταρτο δρομολόγιο που έκανε μεταφέροντας Ουκρανούς πρόσφυγες, στη διαδρομή Μολδαβία- Θεσσαλονίκη- Αθήνα, ο Παύλος Χαλντεόπουλος.
Ομογενής και ο ίδιος, διατηρεί ένα μικρό τουριστικό γραφείο στον Βαρδάρη της Θεσσαλονίκης και στα χρόνια της ειρήνης, δούλεψε καλά με την ελληνική ομογένεια της Ουκρανίας. Και τώρα που ο εκεί ελληνισμός δοκιμάζεται, αισθάνθηκε, όπως λέει στο ΑΠΕ ΜΠΕ, χρέος του να βοηθήσει.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Θεσσαλονίκη: Τα τραπεζοκαθίσματα στο επίκεντρο της δημοτικής αρχής του Στ. Αγγελούδη

Θεσσαλονίκη: Μια τσαγκάρισσα που τολμάει στο επιχειρείν

«Αυτή τη φορά φέραμε διακόσιους δώδεκα πρόσφυγες από την Οδησσό, αλλά από την αρχή του πολέμου έχουμε μεταφέρει περισσότερους από πεντακόσιους», αναφέρει, τονίζοντας με περηφάνια πως η εταιρεία του είναι η μοναδική ελληνική που φέρνει προσφυγές από την Ουκρανία στην Ελλάδα». «Μεθαύριο, 15 Μαρτίου, φεύγω και πάλι. Θα οδηγήσω ένα πούλμαν προς την Ουκρανία, να φέρουμε άλλους προσφυγές στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα», εξηγεί.

Αν και πολύ κουρασμένος, γιατί αυτές τις δύο εβδομάδες κοιμάται ελάχιστες ώρες, επιμένει. «Δεν μπορώ να μείνω άπραγος. Αν μού έλεγαν ότι κάποια στιγμή θα κάνω δρομολόγια με πρόσφυγες πολέμου από την Ουκρανία στην Ελλάδα, δεν θα το πίστευα! Τόσα χρόνια είχαμε τακτικά δρομολόγια σε διάφορες πόλεις: Κίεβο, Οδησσός, Νικολάεφ, Χερσώνα κι αλλού. Μας εμπιστεύονται οι Ουκρανοί αλλά και Έλληνες που μένουν εκεί. Τώρα, σ’ αυτή τη δύσκολη στιγμή, πρέπει -αισθάνομαι την ανάγκη- να είμαι κοντά τους», λέει ο Παύλος Χαλντεόπουλος, που κατάγεται μεν από την πόλη Βατούμ της Γεωργίας, αλλά έκανε ανώτερες σπουδές (1985-’89) στην Ουκρανία, στην πόλη Χμελνίτσκι. «Για μένα η Ουκρανία είναι χώρα των φοιτητικών μου χρόνων. Την αγαπώ όπως αγαπούσα το Βατούμ μας, στη Γεωργία, και την Ελλάδα», λέει και βιάζεται να τακτοποιήσει τους οδηγούς του, που θα συνεχίσουν το δρομολόγιο για να μεταφέρουν τους υπόλοιπους επιβάτες στην Αθήνα.

Όταν με την έναρξη της ρωσικής εισβολής είδε στην τηλεόραση ότι άρχισαν να καταφθάνουν στη μεθόριο Ουκρανίας – Μολδαβίας τα πρώτα καραβάνια προσφύγων, ο Παύλος Χαλντεόπουλος ήξερε τι έπρεπε να κάνει. «Έπιασε» το τιμόνι του μοναδικού λεωφορείου της εταιρείας και πήρε τον δρόμο για τα σύνορα. Έκτοτε μίσθωσε και άλλα τέσσερα πούλμαν, τα οποία επάνδρωσε με συγγενικά του πρόσωπα τα οποία «επιστράτευσε», και με αυτόν τον στόλο και δικά του έξοδα μεταφέρει προς τα σύνορα ανθρωπιστική βοήθεια και στην επιστροφή, πρόσφυγες.

Δωρεάν, όπως λέει ο ίδιος, για όσους δεν έχουν χρήματα. Το ταξίδι όμως είναι μακρινό, τα καύσιμα έχουν φτάσει στα ύψη και έτσι απευθύνει έκκληση σε όποιον θέλει και μπορεί να συνεισφέρει μόνο για την αγορά πετρελαίου για τα λεωφορεία.

ΣΟΦΙΑ ΠΡΟΚΟΠΙΔΟΥ