Το ιστορικό λάθος του Τσίπρα

Έτοιμος να διολισθήσει σε ένα ιστορικό λάθος που θα κατακρημνίσει τον ΣΥΡΙΖΑ και θα τον οδηγήσει να πορεύεται με τη σφραγίδα του «εθνικού προδότη» είναι ο Αλέξης Τσίπρας.

Στην εναγώνια προσπάθεια του να διαφοροποιηθεί από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και να ανακαλύψει, έστω και δια της κατασκευής, λόγους για να εξακολουθεί να αντιπολιτεύεται τυφλά και χωρίς κανένα πολιτικό προγραμματισμό οδηγεί τους βουλευτές του να ψηφίσουν «παρών» στην ψηφοφορία για την κύρωση των συμφωνιών ΑΟΖ με Ιταλία και Αίγυπτο.

Του Χρήστου Υφαντή

Η εικόνα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ασκεί εξωτερική πολιτική με όρους εσωτερικής πολιτικής σύγκρουσης είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί στο κόμμα σε μια περίοδο που ταλανίζεται από έντονες εσωκομματικές αντιπαραθέσεις και ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει ακόμη και την πρόκληση της διάσπασης ενόψει του επερχόμενου συνεδρίου.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Τέλος οι μέρες της ανέμελης αντιπολίτευσης – Έρχεται η ώρα του «ταμείου» για Τσίπρα

Βόμβα Μητσοτάκη! Η Ελλάδα μπορεί να επεκτείνει τα χωρικά ύδατα και στην Κρήτη και αλλού

Η αιτιολογία που προβάλλει ο περίγυρος του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ είναι επιεικώς αστεία και όποτε, στο αμέσως προηγούμενο διάστημα διατυπώθηκε δημόσια, συνάντησε τη γενική χλεύη. «Ναι στην συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ με την Αίγυπτο, επειδή τέμνει γεωπολιτικά το άκυρο τουρκολιβυκό σύμφωνο και παρουσιάζει στην ευρύτερη περιοχή μια απτή διαδικασία νόμιμης και κοινά συμφωνημένης οριοθέτησης με βάση το δίκαιο της θάλασσας και τις κυρίαρχες πολιτικές νόμιμων κυβερνήσεων και την έγκριση νόμιμων κοινοβουλίων, όχι στην οριοθέτηση επειδή οδηγεί την Κρήτη και τη Ρόδο σε περιορισμένη επήρεια και αφήνει εκτός οριοθέτησης το Καστελόριζο» είναι η πολιτική εκτίμηση του ΣΥΡΙΖΑ που οδηγεί στην στάση «παρών» στη διαδικασία της ψηφοφορίας.

Η απόπειρα να ερμηνεύσει κανείς τη θέση του Τσίπρα (δηλαδή των «ειδικών» του κόμματος, με απόντα τον ίδιο λόγω της γνωστής αδυναμίας του να προσεγγίζει ζητήματα γεωπολιτικής) οδηγεί στην παράνοια.

Στην ουσία, σε δεύτερη ανάγνωση επιλέγει το έλασσον για να αντιδράσει στο μείζον, επιδεικνύοντας μια πρωτοφανή αναντιστοιχία με τις πρόδηλες ανάγκες της περιόδου και κυρίως την πρωτεύουσα επιλογή της κυβέρνησης να δοθεί «επί του πεδίου» μια γεωπολιτική απάντηση στις πειρατείες του Ερντογάν με βάση το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας.

Ο Τσίπρας αντιμετωπίζει μια μερική οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου, η οποία είναι προϊόν συγκεκριμένων συμβιβασμών και προτεραιοτήτων της περιόδου που διανύουμε, ως εάν να όφειλε η Αίγυπτος να προχωρήσει σε κοινή με την Ελλάδα οριοθέτηση αποδεχόμενη πλήρως και άνευ ουδεμίας αντιρρήσεως το ελληνικό αφήγημα περί των «εθνικών δικαίων» και να αναγνωρίσει απολύτως τις ελληνικές θέσεις σε μια περιοχή που είναι πολύ δύσκολη γεωπολιτικά και με ισχυρά και αντιτιθέμενα συμφέροντα.

Τις ίδιες ακριβώς θέσεις, που η χώρα μας δεν απεμπολεί σε καμία περίπτωση διατηρώντας (προφανώς θα προκύψουν ανάλογες δημόσιες ανακοινώσεις και δεσμεύσεις) όλα τα δικαιώματα της όπως απορρέουν από τις διεθνείς συνθήκες, εξέλιξη που θα υπερτονιστεί στη Βουλή και θα αποτελέσει τμήμα της συμφωνίας, απολύτως ενεργό για την ελληνική πλευρά, ανεξαρτήτως αν περιλαμβάνεται στη συμφωνία ή όχι.

Απέναντι σε αυτή την κεντρική ελληνική επιλογή, την οποία καταγγέλλει σε όλους τους τόνους ως παράνομη καθημερινά ο Ερντογάν και οι διάφοροι σφουγγοκωλάριοι της τουρκικής κυβέρνησης, ο Τσίπρας έρχεται, αντικειμενικά να προστεθεί στη χορεία εκείνων που μέμφονται την κυβέρνηση επειδή δεν πέτυχε το απόλυτο σε μια συγκυρία και σε μια περιοχή που αυτό είναι απολύτως σχετικό, καθώς αφορά μια κλειστή θάλασσα με δεκάδες ιδιαιτερότητες.

Σε μια περιοχή δηλαδή του πλανήτη που το απόλυτο της εφαρμογής των προβλέψεων του δικαίου της θάλασσας ανάμεσα σε τόσες χώρες και με τόσο έντονα συμφέροντα ισοδυναμεί είτε με θαύμα, είτε με προϊόν δυναμικής επιβολής της θέσης του ενός απέναντι στους υπόλοιπους.

Τι οδηγεί τον Τσίπρα στην άρνηση να αποδεχθεί το προφανές και στην τακτική να αποθεώνει το αδύνατο, επιλέγοντας να στοιχηθεί μαζί με διάφορους πολεμοκάπηλους, ψεκασμένους και εθνοχαβαλέδες;

Η αδήριτη ανάγκη του να υπάρξει και πάλι πολιτικά, να επαναποκτήσει σχέσεις με το ακροατήριο των προηγούμενων ετών, να διεμβολίσει το εθνικό αφήγημα της κυβέρνησης και να κερδίσει πόντους στο εσωκομματικό παιχνίδι απέναντι στους «53+».

Ειδικά, η τελευταία επιδίωξη έχει αποκτήσει το τελευταίο σκληρό κομματικά χρονικό διάστημα υπαρξιακό χαρακτήρα για τον κ. Τσίπρα και την ομάδα του, που βλέπουν τις συνεπείς και σκληρές κομματικές δυνάμεις να τους αμφισβητούν ευθέως και να αποκτούν καθημερινά μεγαλύτερη επιρροή στον κομματικό οργανισμό.

Ο κ. Τσίπρας «καίγεται» να μαζέψει τις κομματικές διαφοροποιήσεις στο μέγα εθνικό θέμα, να περιορίσει την επήρεια της δημόσιας θέσης των «53+» υπέρ της συμφωνίας Ελλάδας – Αιγύπτου, να καταστήσει αμφισβητήσιμες τις απόψεις του κ. Τσακαλώτου και να εμφανιστεί ως ο μοναδικός ενοποιητικός παράγοντας στο κόμμα σε ένα κορυφαίο θέμα εθνικής πολιτικής, με ευρύτατη επίδραση στις πολιτικές εξελίξεις.

Ότι στην προσπάθεια του αυτή συναγελάζεται εντός και εκτός Βουλής με τον κάθε πολεμοκάπηλο και τον κάθε τουρκοφάγο απανταχού της επικράτειας, σε καφετέριες και καφενέδες, ουδόλως τον απασχολεί. Ακροατήριο ψάχνει εναγωνίως και δεν είναι σε θέση να κάνει πολιτικές επιλογές για την ποιότητα του. lykavitos.gr