Κύριε, κύριε, εγώ δεν είμαι ολιγάρχης..

Ολιγάρχες. Λέξη ρωσικής (καλύτερα μετασοβιετικής…) προέλευσης, η οποία αναφέρεται στους πολύ πλούσιους μεγιστάνες που ιδιωτικοποίησαν προς όφελος τους τη δημόσια περιουσία μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Στα καθ΄ ημάς έγινε ιδιαιτέρως δημοφιλής την εποχή των Μνημονίων. Δεκάδες δημοσιογράφοι διεθνών ΜΜΕ τη χρησιμοποίησαν για να περιγράψουν τις σχέσεις διαπλοκής στην Ελλάδα μεταξύ κράτους και επιχειρηματιών, τις άνομες, παράνομες ή παράτυπες μορφές απίστευτου πλουτισμού μέσω δημοσίων συμβάσεων, έργων και προμηθειών.

 Κατ΄ αυτούς, οι συγκεκριμένοι επιχειρηματίες συνέβαλαν καθοριστικά στην ελληνική κρίση και συνέχισαν να απολαμβάνουν πλήρους ασυλίας και στην εποχή των Μνημονίων.

Αυτά στα σοβαρά. Γιατί κατά τα λοιπά, η ελληνική κοινωνία «αγάπησε» τους ολιγάρχες της. Στα «χρόνια της αστακομακαρονάδας», τις «χρυσές» δεκαετίες του 1990 και του 2000,οι νεοέλληνες αποθέωσαν τα λαμόγια, τους πονηρούς ,τον εύκολο πλουτισμό και τη λεηλασία του κράτους. Οι περισσότεροι ήθελαν να τους μοιάσουν, έστω και σαν μικρογραφία και καρικατούρα. Την εποχή των Μνημονίων τους «μίσησαν». Και ζητούσαν «κρεμάλες» και «εκτελεστικά αποσπάσματα». Λαϊκισμός στη μία, λαϊκισμός και στην άλλη.

Να το πούμε αλλιώς. Στα αμέριμνα «χρόνια της αστακομακαρονάδας» ήταν μόδα να παριστάνεις τον ολιγάρχη. Τώρα επικρατεί η αντίστροφη μόδα : «Κύριε, κύριε εγώ δεν είμαι ολιγάρχης…» είναι το δημοφιλές mantra.

Τι παραμένει ίδιο; Η αγωνία πολλών διεθνών ΜΜΕ κατά των Ελλήνων ολιγαρχών. Και πάντοτε με το ίδιο πνεύμα : «Η νέα κυβέρνηση κηρύσσει τον πόλεμο στους ολιγάρχες». Πρόσφατο αντίστοιχο δημοσίευμα παρατηρήσαμε στο Reuters : «Ο Τσίπρας κηρύσσει τον πόλεμο στους ολιγάρχες» ήταν ο τίτλος. Κατά τα συνήθη. Κατά τα συνήθη, επίσης έλειπαν ορισμένα βασικά στοιχεία. Το κύριο: ποιοι είναι οι ολιγάρχες, ποια τα ονόματά τους, οι ολιγαρχίες τους. Τι θα κάνει η κυβέρνηση, πώς θα τους χτυπήσει, ποιούς θα χτυπήσει;

Και εκεί αρχίζουν οι υποψίες. Μήπως βρισκόμαστε στο ίδιο έργο θεατές; Από τον αλήστου μνήμης Καραμανλή τον νεότερο, τον Μπαϊρακτάρη και τους «νταβατζήδες», οι ολιγάρχες όλο χτυπιούνται και όλο εκεί μένουν. Στις παρυφές ή ακόμη και στο κέντρο των κυβερνητικών αποφάσεων. Με off-shore εταιρείες, αδιαφανείς επιχειρηματικές πρακτικές, φοροαποφυγές, διαπλεκόμενες συναλλαγές με τον πελάτη τους, το κράτος.

Θα αλλάξει κάτι; Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, έχουμε μια κυβέρνηση της Αριστεράς, η οποία εκ φύσεως και εκ θέσεως υποτίθεται ότι βρίσκεται απέναντι στους ολιγάρχες. Θα επιχειρήσει να θεσπίσει κανόνες ίδιους για όλους τους φορείς της επιχειρηματικής πρωτοβουλίας; Θα δούμε.

Πάντως, στο ίδιο δημοσίευμα του Reuters, είδαμε εξέχoν στέλεχος μεγάλης επιχειρηματικής οικογένειας της χώρας, τον Γιάννη Βαρδινογιάννη, να συντάσσεται με τους σκοπούς της νέας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Με εμφανή ενθουσιασμό να την καλεί να επιτεθεί «σε ένα συγκεκριμένο καθεστώς που έπαιξε σημαντικό ρόλο και επηρέασε με αρνητικό και διεφθαρμένο τρόπο το επιχειρηματικό περιβάλλον στην Ελλάδα».

Σωστές διαπιστώσεις από έναν άνθρωπο που γνωρίζει από μέσα το επιχειρηματικό γίγνεσθαι της χώρας. Δηλαδή ότι πολλοί επιχειρηματίες κρύβονται μέσα από offshore για να γλυτώνουν φόρους, ότι φοροαποφεύγουν μέσω «τριγωνικών συναλλαγών», ότι εκβιάζουν υπουργούς για να αποφεύγουν τα πρόστιμα της Εφορίας, ότι διαθέτουν επιρροή για να περνούν φωτογραφικές τροπολογίες από τη Βουλή, ότι χρησιμοποιούν ΜΜΕ για να εξυπηρετούν στενά και ιδιοτελή συμφέροντα. Όλα αυτά, όπως είπαμε, είναι σε θέση να τα γνωρίζει άριστα…

Ελπίζουμε, μαζί με τον εξέχοντα επιχειρηματία, όλες αυτές οι πρακτικές να σταματήσουν. Και μαζί και το αφελές παιχνίδι που προαναφέραμε με τίτλο «Κύριε, κύριε, εγώ δεν είμαι ολιγάρχης…».