Από τους “Ελεύθερους Πολιορκημένους” στους… Ασπόνδυλους Προσκυνημένους!

Όσοι βολεύεστε με καθεστωτικούς μύθους – δηλαδή με φθαρμένα προπαγανδιστικά ψέματα – ΜΗ κάνετε τον κόπο να διαβάσετε τις γραμμές που ακολουθούν. Δεν θα καταλάβετε τίποτε…

Του Θανάση Κ.

Κι όσοι βολεύεστε με εύκολες “θεωρίες συνομωσίες”, επίσης ΜΗ προχωρήσετε. Θα απογοητευτείτε…

Τέλος όσοι θεωρείτε “δημοκρατία” τις εκάστοτε κυβερνητικές σκοπιμότητες, σταματήστε την ανάγνωση τώρα. Για σας, ειδικά, είναι “αυστηρώς ακατάλληλο”.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η καλύτερη ευχή!

Καλά Χριστούγεννα!

Οι υπόλοιποι που ψάχνετε τις ανείπωτες αλήθειες, τις ψηφίδες που αποκαλύπτουν την εικόνα πίσω από την καρικατούρα, ίσως το βρείτε ενδιαφέρον…

Όσα θα διαβάσετε παρακάτω, τα συνέθεσα από αφηγήσεις και στοιχεία που έδωσαν όσοι πήραν ενεργό μέρος στο “Πολυτεχνείο”. Οι περισσότεροι βρίσκονται εν ζωή ακόμα. Κάποιοι δυστυχώς, έχουν “φύγει”. Εδώ θα βρείτε, τα σημεία που συμπίπτουν οι μαρτυρίες “ζώντων και τεθνεώτων”…

Και θα διαπιστώσετε τη μεγάλη απάτη, το μεγάλο ψέμα, τις απίστευτες σκοπιμότητες που ανακυκλώνονται κάθε 17η Νοέμβρη, και κατάντησαν ένα νεανικό ξέσπασμα Ελευθερίας πριν 46 χρόνια, να γιορτάζεται σήμερα με “επετειακά έκτροπα”  από φασιστοειδή που καταστρέφουν ό,τι έδινε τότε νόημα στην εξέγερση:

Εθνική Ανεξαρτησία και Λαϊκή Κυριαρχία!

Με την πλήρη υποταγή όλων των υπολοίπων – την ταγών, των εκλεγμένων των πνευματικών “ηγετών” και των πάσης φύσεων… ασπόνδυλων προσκυνημένων. Γιατί αυτοί επιτρέπουν να διαιωνίζεται αυτός ο ασχήμια…

Από τους “ελεύθερους πολιορκημένους” καταντήσαμε στους “ασπόνδυλους προσκυνημένους”.

Όχι, δεν φταίνε τα τσογλάνια που πρωτοστατούν στον ετήσιο χορό των βρυκολάκων, αυτό το περίεργο ελληνικό Halloween – έτσι κατάντησαν το “Πολυτεχνείο”. Φταίνε οι άλλοι, οι πολλοί, οι επίσημοι, οι ταγοί…

Αυτοί που το ανέχονται και το διαιωνίζουν.

Οι ασπόνδυλοι προσκυνημένοι!

Απλά λοιπόν, μερικές βασικές αλήθειες για το Πολυτεχνείου. Που αν και έχουν ειπωθεί κατά καιρούς, οι περισσότερες, παραμένουν ωστόσο “άγνωστες“. Για την ακρίβεια καλά κρυμμένες…

* Πρώτον, από την πρώτη μέρα κατάληψης του Πολυτεχνείου, την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου, μαζί με τους φοιτητές που διαμαρτύρονταν για την άρνηση της Μαρκεζίνη να δεχθεί ελεύθερη εκλογή στους φοιτητικούς συλλόγους, είχαν διεισδύσει τότε και κάποιοι αναρχικοί. Γνωστοί και ως “προβοκάτορες” τότε, γιατί  ήταν “εξω-φοιτητικά στοιχεία”, έρχονταν συνεχώς σε αντεγκλήσεις με τους φοιτητές, και προσπαθούσαν να διαλύσουν κάθε διαμαρτυρία τους.

Ηλικιακά μεγαλύτεροι από τους φοιτητές, με κραυγαλέα αναρχική γλώσσα είχαν τόσο επιθετική και συμπεριφορά και λειτουργούσαν τόσο προκλητικά και διαλυτικά, που οι φοιτητές τους θεωρούσαν “όργανα της ασφάλειας”…

Την πρώτη μέρα της de facto κατάληψης, την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου το απόγευμα, όταν ακόμα κανείς δεν ήξερε που πάει το πράγμα, είχαν φέρει μέσα στο χώρο του Πολυτεχνείου κι είχαν εγκαταστήσει στο κτίριο Γκίνη, ένα μικρό ραδιοφωνικό σταθμό, ελάχιστης εμβέλειας (μερικών 100δων μέτρων), με εμπρηστικά συνθήματα για την εποχή, τα οποία όμως αναμεταδίδονταν από τα μεγάφωνα της οδού Στουρνάρα.

Τα ηπιότερα από τα συνθήματα αυτά ήταν: “Κάτω το Κράτος” και “Ζήτω η… παρτούζα”!

Στο μεταξύ όμως, ήδη από το μεσημέρι της Τετάρτης είχαν κατέβει και οι φοιτητές της Νομικής στο χώρο του Πολυτεχνείου. Λίγο αργότερα και φοιτητές από άλλες σχολές όταν τελείωναν τις “συνελεύσεις” τους. Κι αργότερα συνέρρεαν κι άλλοι, μεμονωμένα, όταν στόμα με στόμα κυκλοφόρησε πως “κάτι γίνεται στο Πολυτεχνείο”…

Το βράδυ της Τετάρτης, ήταν πια αρκετοί (κοντά στις 3 χιλιάδες) μέσα στον περίβολο του Μετσοβίου. Και πήραν την πρώτη κρίσιμη απόφαση: Να διώξουν τους αντιεξουσιαστές “προβοκάτορες”!

Οργανώθηκαν λοιπόν, εκεί, πρωτοβουλιακά, πήραν κι ό,τι βρήκαν πρόχειρο και επιτέθηκαν στους “αναρχικούς”. Η σύγκρουση ήταν πολύ βίαιη, αλλά δεν κράτησε πολύ. Οι αντι-εξουσιαστές δεν το περίμεναν, αιφνιδιάστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν – κι έτσι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το χώρο, πολλοί “σηκωτοί” και οι περισσότεροι αιμόφυρτοι.

Στην βιασύνη τους εγκατέλειψαν τον ραδιοφωνικό πομπό. Οι φοιτητές τον κράτησαν κι αποφάσισαν να τον αναβαθμίσουν. Με εξαρτήματα από τα εργαστήρια της Σχολής Ηλεκτρολόγων-Μηχανολόγων του ΕΜΠ, σε λίγο ο πομπός είχε εμβέλεια όλο το Λεκανοπέδιο!

Έτσι γεννήθηκε ο ραδιοφωνικός “σταθμός του Πολυτεχνείου”!

Η πρώτη κίνηση της “κατάληψης” προέκυψε σχεδόν συμπτωματικά, από την ανάγκη να θωρακιστούν οι έγκλειστοι φοιτητές από τα προκλητικά αναρχικά στοιχεία που πήγαν να τους καπελώσουν.

Οι αναρχικοί της εποχής εκείνης δεν διάφεραν πολύ από τους τωρινούς “μπαχαλάκηδες”. Απλώς δεν φορούσαν κουκούλες τότε. Και δεν ειδικεύονταν στη χρήση μολότοφ. Λειτουργούσαν όμως, βίαια και προκλητικά, περιφρονούσαν τα δημοκρατικά συνθήματα και την επιμονή των φοιτητών να ανεμίζουν την σημαία και να τραγουδάνε τον εθνικό ύμνο. 

Στα μάτια των φοιτητών ήταν μια φασιστοειδής “πέμπτη φάλαγγα”!

Η κατάληψη του Πολυτεχνείου, το Νοέμβριο του 1973, ξεκίνησε ουσιαστικά με μια σύγκρουση: με τους μπαχαλάκηδες της εποχής εκείνης!

Είναι σχήμα οξύμωρο να γιορτάζουν σήμερα οι μπαχαλάκηδες την επέτειο του Πολυτεχνείου. Που ως εξέγερση δεν θα είχε υπάρξει, αν δεν τους είχαν πετάξει έξω….

Σήμερα οι προβοκάτορες καπελώνουν, οικειοποιούνται και αμαυρώνουν, αυτό που πήγαν να… ματαιώσουν το Νοέμβριο του 1973!

Και δεν είναι οι μόνοι που το καπελώνουν, βέβαια…

* Δεύτερον, την εξέγερση του Πολυτεχνείου ΔΕΝ την ήθελαν τότε ούτε το ΚΚΕ ούτε το ΚΚΕεσωτ. Δηλαδή οι δύο σημαντικότερες τότε “πτέρυγες” της παραδοσιακής Αριστεράς. Που είχαν και τη μεγαλύτερη επιρροή στο οργανωμένο φοιτητικό κίνημα της εποχής.

–Το ΚΚΕ το κατήγγειλε ανοιχτά κι από την αρχή, ως “έργο προβοκατόρων”…

Ένα μήνα νωρίτερα, η κυβέρνηση Γεωργίου Παπαδόπουλου – Σπύρου Μαρκεζίνη, είχε αρνηθεί να επιτρέψει αμερικανική «αερογέφυρα» ανεφοδιασμού του Ισραήλ, κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Γιόμ Κιπούρ (Οκτώβριος 1973).

Το ΚΚΕ είδε τότε το καθεστώς Παπαδόπουλου να “αποστασιοποιείται” από την Ουάσιγκτων, γνώριζε – ή υποπτευόταν – πως κάποιοι κύκλοι του καθεστώτος θα ανέτρεπαν τον Παπαδόπουλο για να “τιμωρήσουν” την αντι-αμερικανική κίνησή του, και γι’ αυτό κατήγγειλε την εξέγερση του Πολυτεχνείου από την πρώτη στιγμή και ζήτησε από τα μέλη τους να μη συμμετάσχουν!

–Το ΚΚΕεσωτ, από την πλευρά του – αντίθετα από όλα τα άλλα κόμματα εκείνης της εποχής – είχε ταχθεί υπέρ της συμμετοχής στο πείραμα “εκδημοκρατισμού” υπό τον Μαρκεζίνη και ζητούσε να συμμετάσχει στις εκλογές που είχαν προγραμματιστεί για τον επόμενο Ιανουάριο.

Όλα οι άλλες αντιδικτατορικές δυνάμεις (Δεξιάς, Κέντρου και Αριστεράς) είχαν απορρίψει τη συμμετοχή τους σε αυτές τις εκλογές-παρωδία που τις κατάγγελλαν ως απόπειρα να φορέσει η δικτατορια «δημοκρατικό μανδύα». Μόνο του ΚΚΕεσωτ. (και η ΕΔΑ) θεωρούσαν ότι έπρεπε να συμμετάσχουν σε αυτή την παρωδία εκλογών.

Το κακό είναι ότι ενώ ο Μαρκεζίνης παρακάλαγε τότε όλα τα μη αριστερά κόμματα να πάρουν μέρος και εισέπραττε την κατηγορηματική άρνησή τους, ο Παπαδόπουλος από την πλευρά του, αρνιόταν τη συμμετοχή της Αριστεράς. Κι έτσι ο μόνος “πρόθυμος” να νομιμοποιήσει τις εκλογές Μαρκεζίνη ήταν… “κομμένος”!

Σε εκείνες τις συνθήκες, μια εξέγερση φοιτητών κατά της τότε “μεταβατικής” κυβέρνησης απομάκρυνε ακόμα περισσότερο τις ήδη ισχνές πιθανότητες επιτυχίας του πειράματος Μαρκεζίνη. Το ΚΚΕεσωτ, που επέμενε να θεωρεί αυτό το πείραμα ως “τη μόνη διέξοδο” από την εξάχρονη δικτατορία ήταν, λοιπόν, εξ αρχής αντίθετο με την προοπτική μας τέτοιας εξέγερσης.

Συμπέρασμα: Και οι δύο μεγάλες συνιστώσες του αντιδικτατορικού κινήματος – και οι δύο της Αριστεράς – βαθιά διχασμένες μεταξύ τους, συνέπιπταν ωστόσο, σε ένα πράγμα τότε: Δεν ήθελαν να υπάρξει καμία εξέγερση εκείνη τη στιγμή!

Κι όμως αμφότεροι έκαναν τα πάντα όλα τα επόμενα χρόνια, για να πείσουν ότι εκείνοι την έκαναν!

* Τρίτον, ενώ οι ηγεσίες των αριστερών κομμάτων τότε ήταν αντίθετες με την εξέγερση πριν γίνει (και το ένα από τα δύο την κατήγγειλε αφότου έγινε), οι φοιτητές που πρωτοστάτησαν στα γεγονότα ήταν στην πλειονότητά τους οργανωμένοι στα δύο αυτά κόμματα…

Κι όταν μια απλή «θρυαλλίδα» προκάλεσε την έκρηξη το μεσημέρι της 14ης Νοεμβρίου, έπρεπε να αποφασίσουν τι θα κάνουν επί τόπου.

–Η “καθοδήγηση” του ΚΚΕ ειδοποίησε τα δικά τους στελέχη να βγουν αμέσως.

Ο Νίκος Μπίστης τότε φοιτητής της Νομικής και στέλεχος της Αντι-ΕΦΕΕ (ΚΚΕ) ήταν εκείνος που “έφερε τη γραμμή” να φύγουν.

Η Τώνια Μοροπούλου, φοιτήτρια τότε της Σχολής Χημικών Μηχανικών του Πολυτεχνείου, επίσης στέλεχος της Αντι-ΕΦΕΕ (ΚΚΕ) ήταν από εκείνους που επέμειναν να μείνουν και κράτησε τελικά του περισσότερους μέσα στο Πολυτεχνείο.

(Λίγα χρόνια αργότερα, σε συνθήκες πλήρους δημοκρατίας πλέον, και οι δύο είχαν διαγραφεί από το ΚΚΕ! Ο πρώτος γιατί είχε “ταυτιστεί” με τη γραμμή του ΚΚΕ κατά της εξέγερσης, που έφερνε σε πολύ δύσκολη θέση το ΚΚΕ όταν είχε αρχίσει πλέον η μυθοποίηση του Πολυτεχνείου. Και η δεύτερη, γιατί, είχε παρακούσει συνειδητά τη γραμμή! Το ΚΚΕ έχει ένα φοβερό “ταλέντο”, να σε διαγράφει ό,τι κι αν κάνεις!)

–Από την πλευρά του ΚΚΕεσωτ. τη γραμμή την έφερε μέσα στο χώρο του Πολυτεχνείου το τότε καθοδηγητικό στέλεχός του Γρηγόρης Γιάνναρος. Και κάλεσε να την παρουσιάσει τρία στελέχη της νεολαιίστικές οργάνωσή του, (του “Ρήγα Φερραίου”) με ηγετικό τότε ρόλο στο φοιτητικό κίνημα (αλφαβητικά):

Τον Χρύσανθο Λαζαρίδη, το Χρίστο Λάζο και τον Σταύρο Τσακυράκη.

(Από αυτούς ο Γιάνναρος και ο Τσακυράκης, δυστυχώς, δεν βρίσκονται πια στη ζωή. Βρίσκονται όμως οι άλλοι δύο…)

Ο Γιάνναρος τους εξέθεσε τότε ρεαλιστικά ότι αυτό που γινόταν εκείνη τη στιγμή  ουσιαστικά ακύρωνε – και πάντως έθετε σε κίνδυνο – το «πείραμα Μαρκεζίνη». Κι εφ’ όσον υπήρχε “εξέγερση”, έπρεπε να μείνει σε αυστηρά αντιδικτατορικά πλαίσια σε πνεύμα εθνικής ενότητας και αναδεικνύοντας “δημοκρατική διέξοδο”.

Μ’ άλλα λόγια: Μην αφήσετε του εξτρεμιστές να το τραβήξουν σε ακραίες κατευθύνσεις και κάντε έκκληση στα δημοκρατικά κόμματα να αναλάβουν αυτά μετά τον αγώνα για παραμερισμό της δικτατορίας.

Όλοι συνομιλητές συμφώνησαν σε αυτή τη γραμμή, ο Γιάνναρος έφυγε οι τρείς νεολαίοι που έμειναν (και οι τρείς από τη Νομική) έδωσαν μάχη να περάσουν τη γραμμή αυτή στη Γενική Συνέλευση των φοιτητών της Νομικής που έγινε το ίδιο βράδυ (ως τις πρωϊνές ώρες) στο χώρο του Πολυτεχνείου.

Η συζήτηση ήταν θυελλώδης, οι αριστερίστικες πιέσεις ήταν μεγάλες, αλλά τελικά οι τρείς κατάφεραν να επιβάλλουν τη γραμμή: Αντιδικτατορική κατεύθυνση – δημοκρατική διέξοδος!

Οι δύο από τους τρείς – Χρύσανθος Λαζαρίδης και Χρίστος Λάζος – κατάφεραν να εκλεγούν ως εκπρόσωποι της Νομικής στην Συντονιστική Επιτροπή της εξέγερσης πλέον…

Τις αμέσως επόμενες ώρες, το ίδιο επαναλήφθηκε στη συνεδρίαση της Συντονιστικής, όπου συμμετείχαν περί τους 25 εκλεγμένους εκπροσώπους φοιτητών, από άλλες σχολές που είχαν συγκεντρωθεί στο Πολυτεχνείο…

Μετά από τις γνωστές ρητορικές μονομαχίες (που ευτυχώς δεν κράτησαν πολύ), ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο Χρίστος Λάζος και η Τώνια Μοροπούλου (από τους “διαφωνούντες” – και παραμένοντες – του ΚΚΕ), συνέκλιναν και αποφάσισαν να βγει μια διακήρυξη που να εγκριθεί από τη Συντονιστική Επιτροπή και να εκφράζει “όλη την εξέγερση”.

Συνεννοήθηκαν μάλλον εύκολα μεταξύ τους, ο Λαζαρίδης έφτιαξε το σχέδιο, ο Λάζος έκανε μια-δύο τροποποιήσεις, η Μοροπούλου έκανε μια προσθήκη, κι ύστερα και οι τρείς το υπερασπίστηκαν με επιμονή. Τελικά το πέρασαν με μεγάλη πλειοψηφία (18 υπέρ έναντι 7 κατά και αποχές).

Στη μειοψηφία ηγετικό ρόλο είχε ο Σταύρος Λυγερός τότε φοιτητής του Μαθηματικού και μέλος αριστερίστικης οργάνωσης.

Το κείμενο ανέφερε ότι οι φοιτητές εκπροσωπούσαν το αίτημα όλων των Ελλήνων για “Εθνική Ανεξαρτησία και Λαϊκή κυριαρχία”.

Το πρώτο σκέλος της γραμμής – αυστηρά αντιδικτατορικό και ενωτικό πλαίσιο – είχε περάσει πλήρως…

Ωστόσο, είχαν κρατήσει απ’ έξω μιαν ακόμα παράγραφο, η οποία καλούσε όλα τα αντιδικτατορικά κόμματα να ενωθούν και να ηγηθούν ενωμένα πια – με ένα ελάχιστο πρόγραμμα – για να παραμεριστεί η χούντα και να γίνουν ελεύθερες εκλογές εντός του επομένου έτους (η λεγόμενη «δημοκρατική διέξοδος»).

Τότε το «αριστερίστικο μπλόκ» της μειοψηφίας, μετά από εκρήξεις και επίμονη συζήτηση έθεσε τη διαφωνία του ως εξής:

–Με το μέχρι τώρα κείμενο της διακήρυξης διαφωνούμε μεν, αλλά παραμένουμε. Δεν θα διασπάσουμε την εξέγερση. Αν όμως καλέσετε τα «αστικά κόμματα» μαζί με τους “ρεβιζιονιστές” (τα αριστερά κόμματα) να ενωθούν και να ζητήσουν από κοινού εκλογές, αυτό το θεωρούμε αυταπάτη και “αποπροσανατολισμό” που αποδυναμώνει την εξέγερσή μας και θα αποχωρήσουμε αμέσως…

Τότε οι τρείς (Λαζαρίδης-Λάζος-Μοροπούλου) συμφώνησαν αμέσως να βγει η διακήρυξη ως είχε, χωρίς την κρίσιμη τελευταία παράγραφο, ώστε να διαφυλαχθεί η ενότητα.

Στο χειρισμό αυτό συμφώνησαν – με ανακούφιση – και όλα τα άλλα στελέχη που βρίσκονταν στη Συντονιστική (από την πλευρά του ΚΚΕεσωτ. – Ρήγα Φερραίου: Δημήτρης Χατζησωκράτης, Στέλιος Παπάς, Γιώργος Τσεμπελής, Γιάννης Αναστασάκος, Δημήτρης Ψαράς κλπ. αλλά και από την πλευρά των «ορφανών» του ΚΚΕ, Αριάνδη Αλαβάνου, Γιάννης Νυσταζάκης, Μίμης Ανδρουλάκης, Στέλιος Λογοθέτης κλπ.)

Στη συνέχεια, η Τώνια Μοροπούλου πήγε μαζί με τον Δημήτρη Χατζησωκράτης να παρουσιάσουν την «Διακήρυξη της Συντονιστικής» στους Έλληνες Δημοσιογράφους, και ο Χρύσανθος Λαζαρίδης τη μετέφρασε στα αγγλικά και την παρουσίασε στους ξένους δημοσιογράφους.

Σε μιάμιση ώρα, το κείμενο το δημοσιοποιούσαν όλα τα ξένα πρακτορεία και το ανακοίνωναν δια ζώσης όλοι οι  αντιδικτατορικοί σταθμοί που εξέπεμπαν στα ελληνικά από τη Δυτική Ευρώπη, δηλαδή οι ελληνικές εκπομπές του Λονδίνου, της Ντόϋτσε Βέλλε και το Ράδιο Παρίσι).

Οι ελληνικές εκπομπές από την τότε ανατολική Ευρώπη δεν είπαν τίποτε τότε…

Λίγες ώρες αργότερα η επίμαχη τελευταία παράγραφος, που είχε υπερψηφιστεί, αλλά δεν είχε περιληφθεί στο τελικό κείμενο της διακήρυξης (έκκληση στα αντιδικτατορικά κόμματα για «δημοκρατική διέξοδο»), λόγω του βέτο που είχαν βάλει οι «αριστεριστές», διαβιβάστηκε προσωπικά στους Παναγιώτη Κανελλόπουλο, Γεώργιο Μαύρο και Ιωάννη Ζίγδη, ενώ ο Ανδρές Παπανδρέου ήταν συνεχώς ενήμερος για τις εξελίξεις, έτσι κι αλλιώς…

Όταν μαθεύτηκε αυτό και κάποιοι από την αριστερίστικη μειοψηφία ζήτησαν εξηγήσεις, η απάντηση ήταν απλή:

–Μας ζητήσατε να το βγάλουμε από το κείμενο της διακήρυξης και το δεχθήκαμε. Αλλά υπερψηφίστηκε στη Συντονιστική και το μεταφέραμε προφορικά.

Οι “διαφωνούντες” δεν έδωσαν καμία συνέχεια…

Λίγες ώρες αργότερα, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος αποφάσιζε να χρησιμοποιήσει το στρατό για να βγάλει τους φοιτητές έξω από το Πολυτεχνείο.

Επτά μέρες αργότερα, ο Δημήτρης Ιωαννίδης χρησιμοποίησε επίσης τις μονάδες που βρίσκονταν “επί φυλακή” στην πρωτεύουσα, λόγω καταστολής της εξέγερσης, για να εκδιώξει τον Παπαδόπουλο, να αναλάβει ο ίδιος και να ματαιώσει το πείραμα Μαρκεζίνη…

Συμπερασματικά: Όλη αυτό το παρασκήνιο, δείχνει μια πολύ ενδιαφέρουσα “άσκηση δημοκρατίας”:

–Είχε πρώτον πολλαπλές ρήξεις: Ρήξη με το χούντα, και ρήξη με τους εξτρεμιστές προβοκάτορες που επιδίωκαν να εκτρέψουν την εξέγερση του Πολυτεχνείου, πριν ξεκινήσει καλά-καλά…

–Είχε δεύτερον, δημοκρατική νομιμοποίηση μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις που έγιναν στο χώρο του Πολυτεχνείου, αλλά και μέσα στην αντιπροσωπευτική Συντονιστική που εξέλεξαν.

–Είχε τρίτον, έντονες αντιπαραθέσεις και συζητήσεις σε όλα τα επίπεδα (και στις Γενικές Συνελεύσεις και στην Συντονιστική).

–Είτε τέταρτον, πολιτικές συνθέσεις, χωρίς τις οποίες τίποτε δεν θα γινόταν και το πράγμα θα ξεφούσκωνε πολύ γρήγορα (αυτό ακριβώς περίμενε και το καθεστώς Παπαδόπουλου μέχρι την δημόσια ανακοίνωση της Συντονιστικής).

–Είχε πέμπτον, μια σύνθετη άσκηση πολιτικών συμμαχιών και πολιτικών ισορροπιών – και μέσα στη Συντονιστική και προς τα έξω, με τα αντιδικτατορικά κόμματα.

Μ’ άλλα λόγια είχε όλα τα στοιχεία της Δημοκρατίας: Ρήξεις, αντιπαραθέσεις, συνθέσεις, εκλογές, νομιμοποίηση, συμμαχίες…

Τώρα καταλάβατε γιατί όσοι συμμετείχαν ενεργά στα γεγονότα εκείνα βλέπουν τα τωρινά έκτροπα των μπάχαλων και παθαίνουν ναυτία…

Σήμερα το Πολυτεχνείο καπελώνεται από εκείνους που το κατήγγειλαν, ενώ το οικειοποιούνται και το αμαυρώνουν, οι αναρχικοί που προσπάθησαν να το ματαιώσουν – κι έπρεπε να τους πετάξουν τότε έξω με τις κλωτσιές για να ξεκινήσει η κατάληψη.

Και το χειρότερο, το “Πολυτεχνείο” διδάσκεται σήμερα όχι ως ρήξη Ελευθερίας αλλά ως συμβιβασμός με όσους το διαστρέφουν!

Όχι ως ενότητα ανατροπής αλλά ως άσκηση υποταγής!

Όχι ως νομιμοποίηση δημοκρατικού φρονήματος, αλλά ως νομιμοποίηση …παρανομίας!

Όχι ως άσυλο Ελευθερίας, αλλά ως άσυλο ανομίας!

Όχι ως εθνική ξέσπασμα αλλά ως εθνική… λοβοτομή!

Όχι ως εθνική ανάταση της ελληνικής νεολαίας κάτω από την γαλανόλευκη που κυματίζει, αλλά ως εθνική ντροπή μπροστά στη γαλανόλευκη που την κουρελιάζουν και την καίνε επετειακά – και τελετουργικά!

Άντε τώρα, όσοι γουστάρετε, να πάτε και φέτος στο “χορό των βρυκολάκων” που περιφέρουν αυτό που κάποτε υπήρξε ξέσπασμα Ελευθερίας, ύστερα έγινε καθεστωτικός μύθος και τώρα το κατάντησαν ξόανο.

Άντε, να πάτε να προσκυνήσετε αυτό το ξόανο.

Οι υπόλοιποι μπορείτε να στοχάζεστε τέσσερις λέξεις που συνοψίζουν – αυτές και μόνο – το νόημα της τότε εξέγερσης: Εθνική Ανεξαρτησία – Λαϊκή Κυριαρχία.

Παραμένουν προδομένες, αλλά πάντα επίκαιρες.

Και οι “λογαριασμοί” μας μαζί τους δεν έκλεισαν…

Τους χρωστάμε!