Εμείς και η Τουρκία (σε νέες περιπέτειες…)

Τι ακριβώς συμβαίνει με την Τουρκία;–Υπάρχει πραγματική κρίση στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ; — Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η κρίση αυτή;

–Και πόσο πιθανό είναι το επόμενο διάστημα να επιτεθεί η Τουρκία σε ένα ή περισσότερα ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, για να μπορέσει να διαπραγματευθεί αμέσως μετά τη μείωση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας στην ΑΟΖ – δηλαδή την υφαρπαγή ελληνικής κυριαρχίας;

Ο ΣΥΡΙΖΑ μας έχει «προετοιμάσει» γι’ αυτό, άλλωστε:

Όταν μας λέει να μην είμαστε «μοναχοφάηδες» στο Αιγαίο!

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η απάντηση του Τσίπρα στον Ερντογάν

Βόμβα Μητσοτάκη! Η Ελλάδα μπορεί να επεκτείνει τα χωρικά ύδατα και στην Κρήτη και αλλού

Του Θανάση Κ.

Πόσο πιθανά είναι όλα αυτά;

Πολλοί υποστηρίζουν ότι η Τουρκία είναι «απολύτως απαραίτητη» για το ΝΑΤΟ! Άρα δεν τη «θυσιάζουν» με τίποτε. Πόσο αληθεύει αυτό;

Η Τουρκία ήταν όντως απαραίτητη γεωπολιτικά στο ΝΑΤΟ, όσο υπήρχαν τρείς – επίσης γεωπολιτικές – προϋποθέσεις:

* Πρώτον, όσο η Τουρκία ήταν η ίδια «κοσμική»-Κεμαλική, δηλαδή σταθερά προσανατολισμένη στη Δύση και στον εκδυτικισμό…

* Δεύτερον, όσο υπήρχε ακριβώς δίπλα της η Σοβιετική Ένωση που συνιστούσε τη μέγιστη απειλή για τη Δύση – η οποία άρα, χρειαζόταν την Τουρκία ως «προκεχωρημένο προπύργιο» στον «τρυφερό υπογάστριο» της ΕΣΣΔ…

* Και τρίτον, όσο στη Μέση Ανατολή ΔΕΝ υπήρχαν άλλα φιλοδυτικά καθεστώτα πέραν του Ισραήλ. Κι έτσι οι στενές σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ, ήταν εντελώς απαραίτητες και για το ίδιο το Ισραήλ (που ήταν περιστοιχισμένο από εχθρούς) και για την Τουρκία (η οποία έτσι «πούλαγε» κι άλλες «υπηρεσίες» στη Δύση: την εγγύηση ασφαλείας του Ισραήλ…)

Πρώτο συμπέρασμα λοιπόν: η Τουρκία ήταν όντως απολύτως απαραίτητη στο ΝΑΤΟ, όταν η ίδια ήταν μια εντελώς «άλλη Τουρκία» και γύρω-γύρω υπήρχαν εντελώς διαφορετικές γεωπολιτικές συνθήκες…

–Όμως σήμερα η ίδια η Τουρκία έχει πάψει να είναι «κοσμική» – επί Ερντογάν γίνεται όλο και περισσότερο «ισλαμική δημοκρατία».

–Έχει εγκαταλείψει και το φιλοδυτικισμό – έχει στραφεί προς τον Ισλαμικό κόσμο και προς τη Ρωσία.

–Το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο καταψήφισε πριν λίγες μέρες τη συνέχιση της Τουρκικής ένταξης στην ΕΕ, ενώ μόλις χθες ο Αμερικανός αντιπρόεδρος έστειλε σκληρή προειδοποίηση στην Τουρκία ότι η αγορά του ρωσικού αντί-αεροπορικού συστήματος S-400 είναι «μη συμβατή» με το ΝΑΤΟ και θέτει ευθέως σε κίνδυνο την ίδια τη ΝΑΤΟϊκή συμμαχία.

Η Άγκυρα του απάντησε επισήμως – και αμέσως – ότι η αγορά του ρωσικού συστήματος είναι «τελειωμένη υπόθεση»! Δηλαδή τον «έγραψε» κανονικά…

    —Χώρια που Σοβιετική Ένωση πια δεν υπάρχει. Και η πραγματική «απειλή» για τη Δύση συνολικά προέρχεται από την Κίνα. Απειλή που αφορά, όλο και περισσότερο και την ίδια τη Ρωσία…

    — Ενώ άλλη μείζων απειλή για τη Δύση είναι τα ισλαμιστικά κινήματα στη Μέση Ανατολή, απέναντι στα οποία όμως, η Ερντογανική Τουρκία αποδεδειγμένα  δεν είναι πια «συμμαχος» …

–Από την άλλη πλευρά, η σχέση Ισραήλ-Τουρκίας έχει οριστικά διαρραγεί! Οι δύο χώρες πλέον είναι «γεωπολιτικά αντίπαλες» στην περιοχή.

–Ενώ το ίδιο το Ισραήλ τοπικά ΔΕΝ έχει ανάγκη πια την Τουρκία! Έχει πολύ καλές σχέσεις και με την Αίγυπτο (του αντι-ισλαμιστή Σίσι) και με την Ιορδανία (του φιλοδυτικού μονάρχη Αμπντάλα) και με την Σαουδική Αραβία (του νέου ηγεμόνα εκεί – που… «μπουζούριασε» όλους τους ουαχαμπίτες προηγούμενους).

Να σκεφτεί κανείς ότι προ ημερών το Ισραήλ εξήγγειλε την προσάρτηση των υψωμάτων του Γκολάν (που κατέχει από το 1967) με την πλήρη ανοχή (αν όχι έμμεση στήριξη) και της Αιγύπτου και της Ιορδανίας και της Σαουδικής Αραβίας! Πράγμα, αδιανόητο μέχρι πριν δύο χρόνια…

Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα: Οι τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές έδειξαν ότι μέσα στην Τουρκία υπάρχει μια πρωτοφανής πόλωση.

Ο Ερντογάν βγήκε ενισχυμένος σε ποσοστά ανά την επικράτεια, αλλά ταυτόχρονα υπέστη ήττα (και στραπατσάρισμα γοήτρου) σε πέντε από τις έξη μεγάλες πόλεις (που έχουν το 37% του συνολικού πληθυσμού)!

Ενώ στην Ανατολία και οι Κούρδοι ανέβασαν τα ποσοστά τους.

Άρα ο Ερντογάν είναι ακόμα «πολύ ισχυρός», για να τον ανατρέψουν οι δυτικοί, όπως φοβάται ο ίδιος…

Συνεπώς «αλλαγή καθεστώτος» (δηλαδή πραξικόπημα σε βάρος του) δεν παίζει…

Αλλά και οι αντίπαλοί του, δηλαδή η επόμενη γενιά των κοσμικών -Κεμαλιστών έχουν ενισχυθεί πολύ, γιατί έχουν σταθεροποιήσει την – ανερχόμενη – δύναμή τους στα μεγάλα αστικά κέντρα και στα δυτικά της χώρας.

Αυτό είναι συνταγή εμφύλιου – και εδαφικού διαμελισμού ακόμα:

Στα δυτικά της χώρας διαμορφώνεται μια μικρότερη, αλλά συμπαγής «Ευρωπαϊκή Τουρκία», απολύτως φιλοδυτική – και συμβατή με την Ευρωπαϊκή ένταξη.

Στα ανατολικά δημιουργείται εδαφική «βάση» για τη δημιουργία Κουρδιστάν (μαζί με το Ιρακινό Κουρδιστάν, ακριβώς από κάτω, που λειτουργεί ήδη ως ημι-ανεξάρτητο κράτος, αλλά και με τους «θύλακες» των Κούρδων μέσα στη Συρία, που ήταν η μόνη δύναμη που νίκησε τους ισλαμοφασίστες του ΙΣΙΣ επί του εδάφους).

Και στο κέντρο της χώρας διαμορφώνεται μια (Ερντογανική) φιλοισλαμική Τουρκία, που όμως, δεν θα είναι σε θέση να απειλήσει κανένα πια…

Αυτές οι φυγόκεντρες τάσεις που σχηματοποιήθηκαν βολεύουν πολλούς:

—Βολεύουν την Ευρώπη, που έτσι μπορεί να ενσωματώσει μελλοντικά το δυτικό- φιλοδυτικό κομμάτι της Τουρκίας (αλλά δεν μπορούσε να ενσωματώσει το σύνολο της χώρας).

—Βολεύουν το Ισραήλ, που με τους φιλοδυτικούς-κεμαλιστές μπορεί πολύ ευκολότερα να τα βρει.

—Βολεύουν όλες τις αντι-ισλαμιστικές δυνάμεις του Αραβικού κόσμου (κυρίως την Αίγυπτο και την Ιορδανία).

–Βολεύουν, ασφαλώς και τους Κούρδους (τους οποίους στηρίζει το Ισραήλ σταθερά).

–Αλλά βολεύουν και την ίδια τη Ρωσία – όπως βολεύουν και τις ΗΠΑ, αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους…

Μια εσωτερική έκρηξη της Τουρκίας – που θα οδηγούσε σε εδαφικό διαμελισμό της – επιτρέπει την αναζωογόνηση των φιλοδυτικών συμμαχιών στην περιοχή:

Μπορεί το ΝΑΤΟ να επεκταθεί προς νότον εντάσσοντας Κύπρο και Ισραήλ! Και ενσωματώνοντας το δυτικό-φιλοδυτικό μέρος της Τουρκίας.

Το Ισραήλ θα νιώθει πολύ πιο ασφαλές. Η Κύπρος το ίδιο. Το Κυπριακό θα μπορεί τότε να λυθεί σχετικά εύκολα. Το δυτικό μέρος της Τουρκίας, από μόνο του,  παύει να είναι «απειλή» και για την Ελλάδα και για την Κύπρο.

Πράγματι, μια μικρότερη φιλοδυτική Τουρκία θα είναι πολύ πιο «φιλική» προς το Ισραήλ, πολύ πιο «συμβατή» με την Ευρώπη, και πολύ λιγότερο απειλητική και για την Ελλάδα και για την Κύπρο.

Να θυμόμαστε πάντα, ότι δεν βρισκόμαστε στην εποχή που η Ρωσία απειλούσε ολόκληρη την Κεντρική Ευρώπη.

Και η ίδια η ΝΑΤΟϊκή Ευρώπη δεν έχει πια τις καλύτερες σχέσεις με την Ουάσιγκτων. Για να μη αναφερθούμε καθόλου στις ανατροπές που θα φέρει το επικείμενο πλέον Brexit….

Όλα αυτά αλλάζουν ριζικά τους σχεδιασμούς όλων, τις προτεραιότητες όλων και τη δυναμική των γεωπολιτικών εξελίξεων συνολικά…

Εκείνο για το οποίο δεν τολμάει να μιλήσει κανείς, είναι «ο μεγάλος συμβιβασμός» που ετοιμάζεται εδώ και μερικά χρόνια, μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας. Αφορά γενικότερα την από κοινού μεταξύ τους αντιμετώπιση πέντε κρίσιμων μετώπων: της Κίνας στην Άπω Ανατολή, του Ιράν στην Κεντρική Ασία της Ουκρανίας στη δυτική Ασία και τον Καύκασο, και των ισλαμοφασιστικών κινημάτων στη Μέση Ανατολή – κυρίως στη Συρία.

Ένας «ιστορικός συμβιβασμός» μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας είναι πολύ πιθανό να έχει ως «θύμα» την Τουρκία (και ως μεγάλους ωφελημένους τους Κούρδους).

Άλλωστε πάντα όταν «τα έβρισκαν» μεταξύ τους Δύση και Ρωσία, η Τουρκία πλήρωνε πολύ οδυνηρό τίμημα (όπως έγινε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και αμέσως μετά)

Τρία πράγματα πρέπει να θυμόμαστε:

* Πρώτον, ότι οι γεωπολιτικές ισορροπίες ανατρέπονται πλέον παντού. Οπότε οι κανόνες που ίσχυαν για δεκαετίες στην περιοχή μας, δεν θα ισχύουν πια, αναγκαστικά, από δω και μπρός. Είναι κρίσιμο για μας να πάψουμε να σκεπτόμαστε με στερεότυπα από το παρελθόν.

(Κάποτε έλεγαν ότι οι στρατηγοί προετοιμάζονται συχνά για τον.. προηγούμενο Πόλεμο. Και την πατάνε.

Το ίδιο συμβαίνει και με τους γεωπολιτικούς αναλυτές: Στοχάζονται με βάση της ισορροπίες που έμαθαν και ίσχυαν ως τώρα – αλλά έχουν πάψει να ισχύουν πια).

Από τα τέλη του 1904, ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν ο πρώτος Έλληνας που κατάλαβε ότι η ένταξη της Βρετανίας στην «Αντάντ» θα ανέτρεπε τα παγκόσμια δεδομένα ως τότε. Κι άρπαξε όλες τις ευκαιρίες: Από το Θέρισο το Μάρτιο του 1905, ως το Κίνημα της Εθνικής Άμυνας και την Κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης τον Αύγουστο του 1916. Οι υπόλοιποι Έλληνες πολιτικοί της εποχής άργησαν πολύ να καταλάβουν. Κάποιοι δεν κατάλαβαν ποτέ…

* Δεύτερον, η Ελλάδα – και μάλιστα μια ισχυρή Ελλάδα – είναι εντελώς απαραίτητη πια για τους δυτικούς. Διότι η συμμαχία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου, δεν μπορεί να σταθεί χωρίς Ελλάδα. Χωρίς Τουρκία όχι μόνο μπορεί – αλλά από μια διαμελισμένη Τουρκία ενδυναμώνεται κι όλας!

* Τρίτον, για να μπορέσει στοιχειωδώς η Ελλάδα να παίξει το ρόλο που την καθιστά εντελώς απαραίτητη στη Δύση (και όχι μόνο), χρειάζεται να αλλάξει εντελώς και η ίδια.

Να γίνει αναπτυξιακά κάτι μεταξύ Ιρλανδίας, Φιλανδίας και (σημερινής) Ρουμανίας. Και να γίνει γεωπολιτικά κάτι μεταξύ Κύπρου (στη διπλωματική ευελιξία και τόλμη) και Ισραήλ (στην «ανθεκτικότητα» και την αμυντική ετοιμότητά της).

Δηλαδή να ξηλώσει όλη τη ιδεολογική «σκουριά» της… «σοβιετίας» και την οικονομική μούχλα του κρατισμού που έχουν ενσταλάξει πάνω της οι δεκαετίες της μεταπολίτευσης.

Καταλαβαίνετε τι σημαίνουν όλα αυτά.

Καταλαβαίνετε…

Δεν αρκεί να διώξουμε τον ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν αρκεί να συντριβεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Πρέπει μετά να μεταμορφωθεί συνολικά η χώρα μας μετά.

Να αναγεννηθεί – κυριολεκτικά!

Είναι θέμα επιβίωσής της πια – στο νέο γεωπολιτικό περιβάλλον που διαμορφώνεται γύρω μας.

ΥΓ Μια «παράλυτη Ελλάδα», όπως η σημερινή είναι ντροπή για τους ίδιους τους Έλληνες και «βαρίδι» για όλους τους άλλους – κανείς δεν μπορεί να την υπολογίζει ή να στηριχθεί πάνω της…

Αντίθετα, μια υπερήφανη και ανταγωνιστική Ελλάδα μπορεί να παίξει ρόλους που τώρα δεν μπορούμε ούτε να διανοηθούμε.

Όχι απλώς να επιβιώσει (ενώ τώρα αργοπεθαίνει),

όχι μόνο να σταθεί στα πόδια της (ενώ τώρα παραπατάει),

αλλά να μεγαλουργήσει!

Όπως ήλθαν τα πράγματα, για μας υπάρχουν μόνο δύο επιλογές:

του (δυσθεώρητου) «ύψους» ή του (αβυσσαλέου) «βάθους».

Είναι πολύ σπάνιες οι ιστορικές συγκυρίες που ένας Έθνος κι ένας λαός έχει μπροστά του μόνο δύο επιλογές:

Να αφεθεί να πεθάνει – ή να ξαναγεννηθεί με απροσδόκητο δυναμισμό.

Τρίτη «ενδιάμεση» περίπτωση δεν υπάρχει για μας!

Δυστυχώς – ή ευτυχώς…