Μπράβο στην Κεραμέως!

Μπράβο στην κα. Κεραμέως, τη νέα υπουργό Παιδείας.

Διευκρίνισε ότι η δημόσια Παιδεία έχει στόχο να προάγει την εθνική συνείδηση των Ελληνοπαίδων. Κι αυτό θα πρέπει να περνάει στα σχολικά βιβλία Ιστορίας. Στα οποία θα συμπεριληφθεί και ο Παύλος Μελάς, καθώς και ο Μακεδονικός Αγώνας, που η προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε “εξαλείψει”…

Μπράβο και πάλι μπράβο!

Του Θανάση Κ.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η καλύτερη ευχή!

Καλά Χριστούγεννα!

Τώρα βέβαια ακούγεται λίγο παράξενο “να επιβραβεύουμε” τη νέα υπουργό που απλώς λέει αυτό που σαφώς ορίζει το ΣΥΝΤΑΓΜΑ της χώρας.

Γιατί στο άρθρο 16 παράγραφος 2 του Συντάγματός μας, αναφέρεται ρητά:

“H παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Kράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Eλλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες” 

(Οι υπογραμμίσεις δικές μου).

Τι δεν καταλαβαίνουν;

Η νέα υπουργός υπενθυμίζει αυτό που λέει το Σύνταγμα.

Το περίεργο είναι ότι κάποιοι είτε δεν το γνωρίζουν, είτε δεν τους νοιάζει!

Πάντως όποιος το αμφισβητεί αυτό βρίσκεται εκτός Συντάγματος!

Κι όποιος προσπαθεί να το παρακάμψει, παραβιάζει το Σύνταγμα!

(Είναι πολύ χαρακτηριστικό πως, ενώ κάποιοι επικαλούνται αμφιλεγόμενα εδάφια και συζητήσιμες ερμηνείες διεθνών συμβάσεων, για να επιβάλλουν τον “προοδευτισμό” τους, οι ίδιοι αγνοούν – ή παραβιάζουν κατάφωρα – ρητές προβλέψεις του Συντάγματός μας!)

Το πρόβλημα εδώ όμως δεν είναι η σαφέστατη συνταγματική επιταγή.

Το πρόβλημα είναι τι έχουν στο μυαλό τους – ή τι ανοιχτά επιδιώκουν – όσοι θέλουν να απαλείψουν την εθνική συνείδηση από την Παιδεία της χώρας.

* Πρώτον, δεν θέλουν να διδάσκεται “εθνικό αφήγημα”, γιατί, λέει, αυτό είναι “οπισθοδρομικό”.

Απάντηση: Όλες οι χώρες διδάσκουν στα παιδιά τους το εθνικό τους αφήγημα! Ιδιαίτερα οι πιο προοδευμένες (όχι κατ’ ανάγκην “προοδευτικές” με την έννοια που δίνουν οι Αριστεροί στον όρο).

Τι θα πει “εθνικό αφήγημα”. Αυτό που δίνει υπερηφάνεια στα παιδιά. Και τους καλλιεργεί “κοινό αίσθημα του ανήκειν” (sense of belonging).

Γιατί αυτό θεωρείται απαραίτητο συστατικό της Παιδείας;

Γιατί το κοινό “αίσθημα του ανήκειν” είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την συγκρότηση της προσωπικότητάς τους. Τους δίνει “ταυτότητα”!

Δηλαδή στοιχεία “κοινότητας” μεταξύ τους και “ετερότητας” απέναντι σε άλλους. Ταυτότητα είναι αυτή η αίσθηση κοινότητας-ετερότητας! Χωρίς την οποία δεν μπορεί να κοινωνικοποιηθεί το άτομο.

Τα παιδιά κοινωνικοποιούνται αυθόρμητα σε παρέες, γειτονιές ποδοσφαιρικές ομάδες κλπ.

Η εθνική ταυτότητα τους δίνει κάποιο “ανώτερο” πεδίο κοινής αναφοράς – κοινωνικοποίησης,  πέρα από “τοπικισμούς” και “οπαδισμούς”.

Η εθνική συνείδηση ιστορικά έσπασε τους φεουδαλικούς κατακερματισμούς πληθυσμών, ξεπέρασε αρχαϊκούς τοπικισμούς, και απελευθέρωσε τη δυναμική των σύγχρονων κοινωνιών.

Στη Γαλλική Επανάσταση του 1789, στις ευρωπαϊκές επαναστάσεις του 1848 οι δημοκρατικές ελευθερίες και η εθνική κυριαρχία ήταν αλληλένδετα. Ζητούσαν οι λαοί τότε τη δημοκρατική τους χειραφέτηση εν ονόματι του εθνικού τους αυτοπροσδιορισμού.

Δεν υπάρχει δημοκρατία χωρίς κοινότητα. Δεν υπάρχουν Πολίτες χωρίς Πόλη. Και η Πόλη-κοινότητα, σήμερα είναι η Πατρίδα!

Όποιος πολεμά τις “πατρίδες”, κατεδαφίζει τις “Πόλεις” και ακυρώνει την ίδια τη δημοκρατία!

Απαραίτητο στοιχείο αυτής των “ταυτοτήτων” που αναπτύσσουν τα παιδιά, είναι να νιώσουν υπερήφανα που ανήκουν σε αυτό το σύνολο…

Όπως νιώθουν υπερήφανα για την ομάδα τους όταν νικά και στενοχωριούνται όταν χάνει, όπως νιώθουν υπερήφανοι για την πόλη τους ή για την οικογένειά τους στις κοινές επιτυχίες και ντρέπονται για ό,τι κακό συμβεί, έτσι έχουν ανάγκη η ανώτερη μορφή ταυτότητας στην οποία εντάσσονται – η Πατρίδα τους – να τους κάνει περήφανους.

Η υπερηφάνεια για την ταυτότητά τους είναι ανάγκη των παιδιών!

Είναι απαραίτητη προϋπόθεση της κοινωνικοποίησής τους…

Δεύτερον, μας λένε ότι η καλλιέργεια εθνικής συνείδησης έρχεται σε σύγκρουση με τον συγκρότηση του “οικουμενικού ανθρώπου”. (και γι’ αυτό είναι σήμερα “οπισθοδρομική”…)

Απάντηση: Λάθος! Ο οικουμενισμός ΔΕΝ είναι “ταυτότητα”. Είναι μορφή συνείδησης – δηλαδή επίγνωσης ότι υπάρχει ένας κόσμος πέρα από αυτά που βλέπουμε και που μας επηρεάζουν άμεσα.

Η ταυτότητα συμπεριλαμβάνει και την ετερότητα. Ταυτότητα σημαίνει συνείδηση του ποιός είσαι και που διαφέρεις από τους άλλους.

Στον οικουμενισμό δεν υπάρχει ετερότητα.

Ο Οικουμενισμός περιλαμβάνει ΟΛΟΥΣ!

Οικουμενισμός χωρίς ιδιαίτερες ταυτότητες-ετερότητες είναι συνονθύλευμα αδιαφοροποίητων ατόμων. Καταργεί το “πρόσωπο” και το υποκαθιστά από το “άτομο”, χωρίς ιδιαίτερη ταυτότητα: το ιδανικό κάθε Ολοκληρωτισμού!

Ένας άνθρωπος γίνεται “οικουμενικός” δηλαδή αποκτά συνείδηση “οικουμενική” όταν καταφέρνει να δει πέρα από τα όρια της δικής τους “ομάδας” της δικής του “κοινότητας” του δικού του Έθνους.

Αλλά για να καταφέρει να δει πέρα από τα όρια, για να καταφέρει να ξεπεράσει τους περιορισμούς της “εθνικής του συνείδησης” πρέπει να έχει εθνική συνείδηση! 

Οι οικουμενισμός είναι μια άσκηση υπέρβασης των εθνικών ορίων – και γι’ αυτό προϋποθέτει τα εθνικά όρια.

Ταυτότητα έχουν ανάγκη όλοι οι άνθρωποι. Εθνική ταυτότητα αποκτούν όλοι οι άνθρωποι. Οικουμενική συνείδηση αποκτούν μόνον όσοι υπερβαίνουν τα περιορισμένα όριά τους. Αλλά είναι αδύνατο να υπερβείς κάτι που ΔΕΝ έχεις…

Αν δεν είσαι υπερήφανος για τον εαυτό σου και την “κοινότητά” – Πατρίδα σου, δεν πρόκειται να καταλάβεις τους άλλους που είναι υπερήφανοι για τη δική τους κοινότητα-Πατρίδα, ούτε θα τους πλησιάσεις ποτέ, ούτε θα αποκτήσεις “οικουμενική” συνείδηση. Θα μάθεις απλώς να μισείς τους πάντες…

Τρίτον, όσοι προσπάθησαν να μειώσουν το “εθνικό αφήγημα” από την παιδαγωγική της Ελληνικής Ιστορίας δεν προσπάθησαν να βάλουν στη θέση του Ευρωπαϊκή Ιστορία, ή τη διδασκαλία της Ρωμαϊκής Ιστορίας (που αποτελεί το υπόβαθρο για την σύγχρονη Ευρωπαϊκή Ιστορία). Κατάργησαν την Ιστορία γενικά!

Έβαλαν στη θέση της την… Κοινωνιολογία! Ή μάλλον έβαλαν μια νεο-μαρξιστική (κατ’ ακρίβειαν… ψευδο-μαρξιστική) εκδοχή κοινωνολιογικών θεωριών που θυμίζουν περισσότερο τα εγχειρίδια εγκλαϊκευμένου Μαρξισμού-Λενινισμού της πρώην ΕΣΣΔ. Τόσο “σύγχρονοι” και τόσο “προοδευτικοί”, τρομάρα τους!

Πασπαλισμένα μάλιστα, με μετά-μαρξιστικές θεωρητικές απόψεις τύπου Ντεριντά και Φουκώ, που μάλλον προσπαθούν να καλλιεργήσουν στα παιδιά απέχθεια για τις κοινωνίες της ελεύθερης οικονομίας.

Υπεκατέστησαν το “εθνικό αφήγημα” που κάνει τα παιδιά υπερήφανα  για την ταυτότητά τους, με αντικαπιταλιστικές θεωρίες που τα κάνουν να ντρέπονται και να μισούν τον κόσμο γύρω τους. Θαυμάσια… “παιδαγωγική” έτσι;

Δεν εκπαιδεύουν Έλληνες, υπερήφανους πολίτες μιας σύγχρονης κοινωνίας που θέλει να προκόψει. “Εκπαιδεύουν” τους μελλοντικούς αναρχικούς, τους μελλοντικούς κουκουλοφόρους μπαχαλήκηδες που θέλουν να τα σπάσουν όλα!

(Και με το δίκιο τους, μ’ αυτά που τους μαθαίνουμε…)

Τέταρτον, οι ίδιοι που μας λένε ότι θέλουν “να καταργήσουν το εθνικό αφήγημα”, υποστηρίζουν ότι τα παιδιά των μεταναστών θα… “αφομοιωθούν” στην Ελληνική κοινωνία μέσα από τη φοίτησή τους στα σχολεία μας.

Αλλά, αν το εθνικό αφήγημα καταργείται, σε τι ακριβώς θα “αφομοιώσουμε” τα παιδιά των μεταναστών;

Στην εθνική μας ταυτότητα που μόνοι μας καταργούμε;

Πώς θα κάνουμε “Ελληνόπουλα” τα παιδιά αυτά, όταν δεν κάνουμε Ελληνόπουλα ούτε τα δικά μας;

Ο Γιάννης Ατεντοκούμπο (που συχνά επικαλούνται) είναι ένα πολύ καλό “αντι-παράδειγμα”. Δηλαδή ένα παράδειγμα ενάντια στις θεωρίες τους:

Ο Γιάννης πήγε σε ελληνικό σχολείο και διδάχθηκε Ελληνική Ιστορία, όχι… Κοινωνιολογία αποστειρωμένη από κάθε εθνικό αφήγημα.

Ο Γιάννης νιώθει Έλληνας, δηλώνει Έλληνας, σέβεται την Ελληνική ταυτότητα, σέβεται τα σύμβολά της. Έγινε “δικός μας”, νιώθει ο ίδιος υπερήφανος και μας κάνει όλους υπερήφανους!

Η εθνική συνείδηση που (πρέπει να) καλλιεργούν τα σχολεία είναι το καλύτερο “φάρμακο”, το καλύτερο “αντίδοτο”, κατά και του τοπικισμού και του ρατσισμού. 

— Πέμπτον, μας λένε ότι το “εθνικό αφήγημα” πρέπει να θυσιαστεί το βωμό της “Επιστήμης”! Δηλαδή το εθνικό αφήγημα διδάσκει μύθους, ενώ η Επιστήμη θα τα διδάξει αλήθειες…

Νομίζουν ότι “Επιστήμη” και “Αλήθεια” είναι το ίδιο πράγμα. ΔΕΝ είναι…

Επιστήμη είναι η θεωρητική ερμηνεία των δεδομένων.

Με τρόπο συνεκτικό και επαληθεύσιμο (μέσα από παρατηρήσεις και πειράματα).

Υπάρχουν συνήθως πολλές “επιστημονικές θεωρίες” διαφορετικές μεταξύ τους. Δεν είναι όλες “αλήθεια” (αφού συχνά είναι αλληλοαναιρούμενες).

Και όλες σχεδόν οι “επιστημονικές θεωρίες” στη συνέχεια ανατρέπονται (από άλλες).

Τι ακριβώς θα διδάξουμε στα παιδιά μας; Τα πάντα όλα;

Η παιδαγωγική επιτρέπει στα παιδιά να προσεγγίζουν σταδιακά την γνώση.

Με τρόπο που να τα καθιστά ισορροπημένες προσωπικότητες, να τους ανοίγει δρόμους για περαιτέρω μόρφωση και να τους επιτρέπει να αποκτήσουν το υπόβαθρο, ώστε να είναι τους αργότερα προσβάσιμη η γνώση που ΔΕΝ θα πάρουν στα σχολεία…

Τα παιδιά και τις ανάγκες τους έχουμε στο μυαλό μας όταν φτιάχνουμε τα σχολικά προγράμματα.

Όχι πως να τοποθετήσουμε στο δημόσιο άνεργους πτυχιούχους διαφόρων “ειδικοτήτων”…

–Όταν διδάσκουμε τα παιδιά μας το ατομικό μοντέλο της ύλης ΔΕΝ τους διδάσκουμε “επιστήμη” ούτε τους λέμε την “αλήθεια”. Αυτό είναι ξεπερασμένο εδώ και 100 χρόνια. Αλλά πρέπει να καταλάβουν στοιχειωδώς το ατομικό μοντέλο για να προσεγγίσουν αργότερα τα κουάρκ και τις υπερχορδές, αν θελήσουν να συνεχίσουν στην πυρηνική Φυσική και την Κβαντομηχανική…

— Όταν λέμε στα παιδιά ότι το άθροισμα γωνιών τριγώνου είναι πάντα 180 μοίρες, επίσης ΔΕΝ τους λέμε την αλήθεια. Αυτό ισχύει μόνο στους “ευκλείδειους” χώρους. Στους μη “Ευκλείδειους” ΔΕΝ ισχύει! Αλλά αυτό θα το μάθουν, όσοι το μάθουν, αν συνεχίσουν στα Μαθηματικά.

Όταν λέμε στα παιδιά ότι οι εξισώσεις δευτέρου βαθμού λύνονται μόνον εφ’ όσον η “Διακρίνουσα” των συντελεστών τους είναι θετική, επίσης δεν τους λέμε (όλη) την αλήθεια! Αυτό ισχύει μόνο στο πεδίο των Πραγματικών αριθμών. Αν διευρύνουμε το πεδίο στους Μιγαδικούς υπάρχει πάντα λύση. Αλλά αυτο θα το μάθουν πολύ αργότερα, όσοι το μάθουν…

Στα θέματα Ιστορίας υπάρχουν όντως πολλές “επιστημονικές” θεωρίες. Όλες έχουν ιδεολογικό πρόσημο. Όχι μόνο εκείνες που συμπεριλαμβάνονται στο “εθνικό αφήγημα”. Και οι άλλες: οι πιο “αριστερές” ας πούμε.

Όλες περιλαμβάνουν μύθους και μονομέρειες. Όλες!

Εμείς διδάσκουμε στα παιδιά μας εκείνες που θα τους επιτρέψουν να καταλάβουν το τι βίωσε η χώρα τους, όχι απομονωμένη αλλά μέσα στον ευρύτερο διεθνή περίγυρο. Είμαστε και λίγο “τυχεροί” από αυτή την άποψη, γιατί μεγάλο μέρος της Ελληνικής Ιστορίας – στη διαχρονία της – έχει “οικουμενική απήχηση”. Άσκησε μεγάλη επιρροή και στον υπόλοιπο κόσμο.

Προφανώς αυτό θα τα κάνει υπερήφανα. Προφανώς θα τους διδάξουμε και τις “κακές” μας στιγμές, γιατί από αυτές θα αντλήσουν πολύτιμα συμπεράσματα για το μέλλον.

Αλλά το υπόβαθρο Ιστορίας που χρειάζεται ο Έλληνας πολίτης θα το πάρουν στα σχολεία μας. Όχι αυτά που αποδομούν, χρόνια τώρα, η προοδευτικοί σκοταδιστές! Όχι αυτά που ξεθεμελίωσε ο ΣΥΡΙΖΑ με τη λογική της “ήσσονος προσπάθειας”. Τα ελληνικά σχολεία όπως τα μάθαμε. Βελτιωμένα και επηυξημένα, πάντως Ελληνικά. 

Περίεργο πράγμα: οι ίδιοι άνθρωποι που θέλουν – υποτίθεται – να μαθαίνουν τα παιδιά μας την “πραγματική” ιστορία, αποσιωπούν το Μακεδονικό Αγώνα, σβήνουν τον Παύλο Μελά, προωθούν βιβλία που εμφανίζουν την σφαγή του Ελληνισμού της Σμύρνης το 1922 ως… “τουριστικό ατύχημα συνωστισμού” στην προκυμαία και χειροκροτούν τα βιβλία Ιστορίας των Σκοπιανών που καλλιεργούν το Μακεδονικό ιδεολόγημα και τον αλυτρωτισμό κατά της Ελλάδας!

Τόσο “επιστημονικά έγκυροι εραστές της Αλήθειας”.

Αφήστε παιδιά. Αφελληνισμό θέλετε και δεν θα σας περάσει…

ΥΓ Στα μαθητικά μου χρόνια, όπως όλοι μας, γκρίνιαζα κι εγώ για τα μαθήματα της Ιστορίας. Αλλά ελληνική Ιστορία έμαθα! Και Ρωμαϊκή, εντελώς συμπτωματικά και με δική μου προσπάθεια, γιατί στο σχολείο την κάναμε μάλλον επιφανειακά. Την κάναμε πάντως. Και τα εναύσματα (καθώς και την προσβασιμότητα, από το σχολείο) τα πήρα…

Πολλά χρόνια αργότερα, όταν σπούδαζα κι εργαζόμενου στις ΗΠΑ κατάλαβα τι πολιτιστικό πλεονέκτημα είχα, απέναντι σε συναδέλφους μου!

Και τότε συνειδητοποίησα ότι η Ιστορική Παιδεία που πήρα από τα ελληνικά σχολεία της δεκαετίας του ’60 και του ’70 ήταν αυτό που είχαν ως πρότυπο ανθρωπιστικής Παιδείας οι μεγάλοι Πατέρες του Αμερικανικού Έθνους, ο Tomas Jefferson, ο John Adams, ο Αlexander Hamilton, o James Madison και o John Jay. Άνθρωποι που ήταν τότε – και θεωρούνται και σήμερα – πολύ μπροστά από την εποχή τους!

Αρκεί να διαβάσετε τα Federalist papers για να το αντιληφθείτε…

Αυτό το πολιτιστικό πλεονέκτημα που πήραμε εμείς, πάνε τώρα να το αποστερήσουν από τα παιδιά μας…

Και ο Κάρολος Μάρξ ακόμα (που δεν συμπαθούσε καθόλου τους Νεοέλληνες) έκανε το διδακτορικό του πάνω στον Επίκουρο. Και το πρώτο μέρος του κορυφαίου έργου του, του “Κεφαλαίου”, ήταν ένα δοκίμιο πάνω στον Αριστοτέλη (που θεωρεί πρόδρομο της “αξιακής θεωρίας” του).

Ενώ η “διαμάχη” των δύο μεγαλύτερων μαθηματικών του 20ου Αιώνα του Kurt Goedel και του Alan Turing, είναι ουσιαστικά ένας “διάλογος” ανάμεσα στον Πλατωνική Αφαίρεση και την Αριστοτέλεια Λογική.

Όλα τα μεγάλα πνεύματα σε όλες της εποχές είχαν ή επιδίωκαν Ελληνική Παιδεία. Κι εμείς πασχίζουμε να την ξεριζώσουμε από τα σχολεία μας.

Πόσο πιο χαμηλά θα κυλιστούμε, πια;