Του Γ. Θεοχάρη
Η πρόσφατη επιτυχία του Συριακού Στρατού και των Ρώσσων στην Παλμύρα, με την τεράστια απήχηση που είχε παγκοσμίως, έχει θορυβήσει σοβαρά τους αμερικανούς, οι οποίοι, έχοντας ήδη ηττηθεί κατά κράτος διπλωματικά και στρατιωτικά στην κούρσα του πολέμου της Συρίας, βλέπουν να χάνουν τελείως το παιχνίδι, με μία ενδεχόμενη επανάληψη της επιτυχίας του Άσσαντ και στην Ράκα, φυσικά πάντοτε με την ρωσική υποστήριξη.
Η απελευθέρωση της Ράκα θα έχει ως βέβαιο αποτέλεσμα την σχεδόν πλήρη κατάρρευση και εκδίωξη των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους από τη Συρία. Αυτός που θα την απελευθερώσει θα δρέψει και τις δάφνες του ελευθερωτή, του θριαμβευτή εναντίον της ισλαμικής τρομοκρατίας, του νικητή του πολέμου.
Από την άλλη πλευρά, η απελευθέρωση της Ράκκα δεν έχει τεράστια σημασία μόνο για λόγους γοήτρου. Αυτός που θα την καταλάβει, θα μιλήσει από θἐση ισχύος στις διαπραγματεύσεις για την τελική διευθέτηση της πενταετούς κρίσης.
Η όλη κατάσταση θυμίζει αυτήν που είχε διαμορφωθεί στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με την κατάληψη του Βερολίνου, στις 30 Απριλίου 1945, όταν ο Κόκκινος Στρατός εισερχόταν σε αυτό και αργά το βράδυ της ίδιας μέρας, ο ρώσος στρατιώτης Μιχαήλ Μίνιν ύψωνε την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο στον ιστό του γερμανικού κοινοβουλίου (Ράιχσταγκ), μια πράξη που επαναλήφθηκε την επόμενη μέρα, με πρωταγωνιστές τον Μελίτωνα Κανταρίγια και Μιχαήλ Εγκόροβ για φωτογραφικούς λόγους.
Σίγουρα οι αμερικανοί έχουν κάθε λόγο να μην θέλουν να επαναληφθούν παρόμοιες σκηνές στην Ράκκα, με την ύψωση της σημαίας της Συριακής Δημοκρατίας συντροφιά με την ρωσική, και την ανάρτηση της φωτογραφίας του Άσσαντ συντορφιά με αυτήν του Πούτιν στους μέχρι τώρα ισλαμοκρατούμενους δρόμους της.
Για τον λόγο αυτό οι αμερικανοί έχουν επιδοθεί σε μία μεγάλη προετοιμασία, σκοπεύοντας να επιτύχουν αυτό που πέτυχαν οι Ρώσοι στην Παλμύρα. Δηλαδή να καταλάβουν την Ράκκα οι σύμμαχοί τους Κούρδοι (που είναι ταυτόχρονα και σύμμαχοι των Ρώσων), με την υποστήριξη της αμερικανικής αεροπορίας και αμερικανών στρατιωτικών συμβούλων και κομάντος, ελπίζοντας ότι, έστω και «στα τελευταία δευτερόλεπτα», θα κερδίσουν κάτι από τις παγκόσμιες εντυπώσεις στην μάχη κατά τις τρομοκρατίας.
Ο αρχηγός των συροκούρδων Salih Muslin δήλωσε προσφατα ότι οι κουρδικές δυνάμεις απέχουν 50 χλμ από τη Ράκκα και προετοιμάζονται για την απλευθέρωσή της υπό την αιγίδα της διεθνούς συμμαχίας, της οποίας ηγούνται οι αμερικανοί.
Από την άλλη πλευρά ο Συριακός Στρατός και οι Ρώσοι, που έχουν σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος του πολέμου κατά της τρομοκρατίας και έχουν τις μεγαλύτερες απώλειες, δεν θα ήθελαν να χάσουν τις εντυπώσεις της τελευταίας στιγμής, αφήνοντας την Ράκκα να ελευθερωθεί από τους αμερικανούς. Το επικοινωνιακό διακύβευμα είναι τεράστιο.
Προς το παρόν όμως οι προτεραιότητες του Συριακού Στρατού και των Ρώσων φαίνεται να στρέφονται κυρίως προς την Ντέιρ-εζ-ζορ και το Χαλέπι. Η πρώτη πόλη βρίσκεται εδώ και πολλούς μήνες σε στενό πολιορκητικό κλοιό από το Ισλαμικό Κράτος, λόγω του ότι παραμένει πιστή στο καθεστώς Άσσαντ. Στο Χαλέπι μάχονται με ιδιαίτερη ένταση τον τελευταίο καιρό όλες οι πλευρές του πολέμου, με πιο επικίνδυνη την τζιχαντιστική οργάνωση της Αλ-Νούσρα, και το καθεστώς Άσσαντ δεν θα ήθελε ούτε να χάσει την πόλη ούτε να διακοπεί η επικοινωνία της με την Δαμασκό.
Από την άλλη πλευρά όμως μεγάλη είναι και η στρατηγική σημασία της Ράκκα για το καθεστώς, καθώς σε αυτήν βρίσκεται το φράγμα «Άσσαντ», με τον μεγαλύτερο σταθμό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας για όλη την Συρία.
Ταυτόχρονα ανοικτό μένει και το ενδεχόμενο σύμπραξης των δύο πλευρών (Ρώσων – Αμερικάνων). Το τελικό αποτέλεσμα θα κριθεί τόσο από διπλωματικές διεργασίες και επαφές, όσο και από το ποιές δυνάμεις θα προελάσουν τελικά.
Στην φωτογραφία ρωσικό άρμα μάχης καθ’ οδόν προς το Χαλέπι.
και επέλεξε Το προσθήκη στην αρχική σελίδα Έπειτα άνοιξε την εφαρμογή .