Εν οίδα ότι ουδέν οίδα

Γράφει η Σταυρούλα Σγουρού 

Υπάρχουν φορές που η Ελλάδα δεν είναι κανονική χώρα.

Έπειτα αναρωτιέμαι “ποια είναι κανονική χώρα”;

Με βοηθάει εκείνο το μεσοδιάστημα μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, πολλές φορές, να αντιληφθώ (δυστυχώς όχι να κατανοήσω) τα δρώμενα γύρω μου.
Κάποιες φορές με βοηθούν και άνθρωποι, αλλά τώρα τελευταία η επικοινωνία δεν είναι το δυνατό τους σημείο.
Σε τούτη την ταλαίπωρη χώρα, έχει την ευκαιρία ο άνθρωπος νά διαβάσει, να ακούσει, να δει, οτιδήποτε……αποφασίσει.
Αν αποφασίσει πως αρέσκεται να αγαπά, θα διαβάσει πως να το κάνει. Όπως και αν αρκεσθεί να μισήσει θα βρει τον τρόπο (όχι ότι θέλει και ιδιαίτερη προσπάθεια αυτό) και ου το κάθε…εφεξής!

Από την γέννηση της Ελληνίδας γλώσσας, οι μέρες (ἦμαρ) έχουν ονόματα. 

Ολέθριον ἦμαρ είναι η μέρα της καταστροφής. 

Αἴσιμον ἦμαρ είναι η μέρα του πεπρωμένου.

Νηλεές ἦμαρ είναι η αναπόφευκτη ημέρα, η ημέρα του θανάτου. Νόστιμον ἦμαρ είναι η ημέρα του γυρισμού. 

Έτσι μας τα έμαθε ο Όμηρος και καταλήγω να θαρρώ πως βιώνουμε το Ολέθριον ἦμαρ.

Με έναν “παραμυθένιο” τρόπο, όλοι μαζί σαν μωρά παιδιά, αντιλαμβανόμαστε τον θάνατο ως συνήθεια. Μάθαμε να πυροβολούμε τα συναισθήματά μας απο την κατεύθυνση που μας υποδεικνύεται.
Δεν θυμάμαι να έχω αναγνώσει για κάποιον Πατέρα της Ορθοδοξίας οτι κατακλυζόταν απο συναισθήματα, πέραν αυτού που καλείτε Αγάπη.
Η Αγάπη όμως, δεν συγκαταλέγεται στα συναισθήματα…Είναι από μόνη της κατηγορία και προφανώς γι αυτό δεν είμαστε όλοι Άγιοι.

Μάθαμε να λυπόμαστε για ότι γίνετε έξω από την χώρα τούτη για κάποιες ώρες ή μέρες και να συνεχίζουμε (χωρίς να λυπόμαστε) να αγνοούμε τον διπλανό μας, να εκμεταλλευόμαστε τον μικρότερο, να αγνοούμε την ανάγκη του συνοδοιπόρου, να επιλέγουμε το έλεος και αυτόματα να επικαλούμαστε τα Θεία για να τιμωρήσουν αυτό ακριβός που εμείς είμαστε ανίκανοι να πράξουμε. 

Εφτά δισεκατομμύρια νοματαίοι σκύβουν πάνω από μακελειό στο Παρίσι κι άλλες τόσες διαφορετικές ανθρώπινες “πολιτικές”ατζέντες να βουτάνε στο φρέσκο αίμα τους.

Ο Ντόναλντ Τραμπ τουιτάρει χαιρέκακα για το μακελειό στο Παρίσι, την πρωτεύουσα «μιας χώρας που απαγορεύει αυστηρά την ελεύθερη διάθεση όπλων». Oι Δημοκρατικοί στην Ουάσιγκτον βρίσκουν την ευκαιρία να τον εγκαλέσουν ως «ανάλγητο τέρας» (έρχονται και εκλογές). 

Ο Συριζαίος τηλεκριτικός στην Αθήνα εγκωμιάζει το κρατικό κανάλι και ξεψωνίζει τα ιδιωτικά που επέδειξαν αργά ανακλαστικά στη διακοπή ροής του προγράμματός τους. Ο άθεος βρίσκει την ώρα να ποστάρει ένα «στα τσακίδια, να ξεμπερδεύουμε με τις θρησκείες», και η Μαρί Λεπέν τηλεφωνεί στη μοδίστρα της για να ραφτεί. Μέσα στη σύγχυση ο Ζούκενμπεργκ διαφημίζει την «εφαρμογή ασφαλείας του Facebook» (αρ γιου ιν Πάρις; Αρ γιου σέιφ;).Την ίδια ώρα, κάπου στον κόσμο, ένα παρεάκι εμπόρων όπλων τινάζει κυκλικά μια σειρά μάγκνουμ με σαμπάνιες. 

Τίποτα από όλα αυτά , δεν έχει να κάνει με τον Θεό…..
Λίγο πιο καθαρή σκέψη, θα δείξει ως έχουν να κάνουν με όλα όσα δεν εκπροσωπούν τον Θεό.

Εύχομαι Νόστιμον ήμαρ.