Η γενιά του διαδικτύου έφτυσε τη γενιά του Πολυτεχνείου

Οταν μια φρέσκια γενιά διεκδικεί μια άλλη σαπισμένη τρέμει

Γράφει ο Μάνος Χατζηγιάννης

“Εκατό χιλιάδες Άγγλοι δεν μπορούν να κυριαρχήσουν πάνω σε τριακόσια εκατομμύρια Ινδούς αν οι Ινδοί δε συνεργαστούν” έλεγε ο πρωτομάστορας της παθητικής διαμαρτυρίας Μαχάτμα Γκάντι. Στην Ελλάδα υπάρχουν δύο στρατόπεδα, οι πολιτικοί και ο λαός. Τα στρατόπεδα αυτά δυστυχώς είναι αντιμαχόμενα μιας και οι πολιτικοί-και δη οι μνομονιακοί- έχουν εξαπολύσει τα τελευταία χρόνια ένα ανελέητο ανθρωποκυνηγητό εις βάρος του εισοδήματος του λαού, αλλά κυρίως ενάντια στην αξιοπρέπεια του. 

   Οι τελευταίες εκλογές αποτύπωσαν με τρανό τρόπο αυτό το χάσμα που χωρίζει τα δύο στρατόπεδα και το οποίο με μια βαθύτερη ανάλυση είναι ουσιαστκά ένα χάσμα γενεών στην ελληνική κοινωνία. Της γενιάς του Πολυτεχνείου και της γενιάς του διαδικτύου.

Από τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις στις κεντρικές πλατείες των μεγάλων πόλεων από τους “αγανακτισμένους” Έλληνες με τη δύναμη του διαδικτύου να αποτελεί τον οργανωτή κι όχι τον καθοδηγητή φάνηκε πως ο Έλληνας ξυπνάει όσο κι αν οι πολιτικοί και τα μιντιακά του τσιράκια θέλησαν να απαξιώσουν το κίνημα των Αγανακτισμένων.

Εδώ και πολλά χρόνια η παρέα των σοσιαλ-βαρβάρων του ΠΑΣΟΚ συνεπικουρούμενη εσχάτως από τους ρεζιλο-φιλελεύθερους της ΝΔ βασάνισε ανελέητα τον ελληνικό λαό.

Όλοι αυτοί οι πολιτικάντηδες ξεπήδησαν από τη γενιά εκείνη, που χαρακτηρίστηκε “γενιά του Πολυτεχνείου” και εξαργύρωσε με αξιώματα όσα έκανε (ή ενίοτε και δεν έκανε, αλλά είπε πως έκανε) εκείνες τις μέρες αγωνίας και φόβου του 1973.

Η “γενιά του Πολυτεχνείου” της πολιτικής , κι όχι όλοι εκείνοι που μετά τα γεγονότα του 1973 έμειναν στο παρασκήνιο με ψηλά το κεφάλι μη ανταλάσσοντας τους αγώνες τους με πολιτικά αξιώματα και οφίτσια, μετατράπηκε σε γενιά του συμβιβασμού και ντύθηκε με το πιο σκληρό κοστούμι της εξουσίας. Αυτή ευθύνεται για την σημερινή κατάσταση. Γιατί ξέμεινε από αντιστασιακά…κάυσιμα και βολεύτηκε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Αυτή η γενιά λοιπόν έχει βάλει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή της στη συμφορά, την οποία βιώνουν καθημερινά όλες οι υπολοιπες γενιές.

Κάποιοι από αυτή τη γενιά πούλησαν την ψυχή τους στο διάβολο, που λέγεται εξουσία κι εβαλαν τόσο νερό στο κρασί τους που πλέον η μυρωδιά του κρασιού χάθηκε. Ή μετατράπηκε σε μυρωδιά… σαμπάνιας. Οι επαναστατημένοι του χθες έγιναν οι αμείλικτοι εξουσιαστές και πολιτικοί εκβιαστές του σήμερα και είχαν το θράσος να στηλιτεύουν τους σημερινούς επαναστάτες! 

Κάποιοι πολιτικοί εξαργύρωσαν την παρουσία τους, αισθητή ή ανεπαίσθητη, στα γεγονότα του τότε, με κυβερνητικές θέσεις και κάποιοι μάλιστα μετατράπηκαν σε μικρούς δικτατορίσκους προσβάλλοντας όσα πρέσβευαν και εξευτελίζοντας τα μηνύματα μιας αναμφισβήτητα ιστορικής στιγμής. Το γαρύφαλλο που εναποθέτουν κάθε χρόνο στο μνημείο θα μαραινόταν αν γνώριζε ποια χέρια το αγγίζουν….

Αυτή τη γενιά του Πολυτεχνείου, η οποία έχει πλήρως απαξιωθεί στα μάτια κάθε νοήμονα πολιτη έφτυσε την προηγούμενη Κυριακή η λεγόμενη γενιά του διαδικτύου. Μια γενιά που έχει δεχτεί πολλές προσβολές. Την είπαν άνευρη, ασθενική, ατάραχη ενώ όλα γύρω της συντρίβονται, αδιάφορη, γενιά του καναπέ και τόσα άλλα. Αυτή η γενιά όμως των νέων κυρίως ανθρώπων έδωσε την απάντησή της. Συνεπικουρούμενη κι από όλα τα υγιή στοιχεία της κοινωνίας μας ανεξαρτήτως ηλικίας, πολιτικού φρονήματος, κοινωνικού status έριξε ένα ηχηρότατο ράπισμα στην εξευτελισμένη γενιά του Πολυτεχνείου.

Η γενιά του Πολυτεχνείου πίστεψε προφανώς πως μόνο εκείνη είχε το προνόμιο της αντίστασης. Δεν πήρε το μήνυμα όταν μια άλλη γενιά , αυτή του διαδικτύου, αντιστάθηκε στην μνημονιακή λαίλαπα με έναν άλλον πιο σύγχρονο τρόπο, πρώτα από το ίντερνετ, κατόπιν από το δρόμο της αγανάκτησης και τώρα από την κάλπη.

Αυτές οι εκλογές στέλνουν πολλά μηνύματα, ίσως όμως από τα πιο σημαντικά είναι πως έκλεισαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τα ρετάλια της γενιάς του Πολυτεχνείου.