Η μάχη του ΣτΕ: Με φόβο και πάθος

της Νατάσας Κότσαρη, δικηγόρου Αθηνών

Δεν χωρεί αμφισβήτησης ότι ο έλεγχος της τηλεόρασης και η επιβολή των διοικητικών κυρώσεων υπάγονται αποκλειστικά στην αρμοδιότητα του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης που είναι ανεξάρτητη αρχή σύμφωνα με το άρθρο 15 [2 του Συντάγματος. Οποιαδήποτε λοιπόν ρύθμιση προσκρούει στις επιταγές του α15 [2 είναι αντισυνταγματική.

Η κυβέρνηση μετά τις αποτυχημένες προσπάθειες συγκρότησης του ΕΣΡ, καθώς απαιτείται η σύμφωνη γνώμη των 4/5 της Διάσκεψης των προέδρων της Βουλής, όπου δεν συναίνεσαν τα υπόλοιπα κόμματα καθώς απαιτούσαν την απόσυρση του νόμου Παππά, προχώρησε στο διαγωνισμό τηλεοπτικών αδειών επικαλούμενη λόγους δημοσίου συμφέροντος.

Το δημόσιο συμφέρον από νομικής απόψεως αποτελεί καταρχήν μία αόριστη έννοια. Ο νομοθέτης κάνει ρητή αναφορά στο συνταγματικό κείμενο σε τέσσερις συγκεκριμένες περιπτώσεις, α17, α33, α24 και 106 του Συντάγματος.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η απόφαση του ΕΣΡ που κομπλάρει την απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ για τους «εκλεκτούς» που θα βγαίνουν στην τηλεόραση

Στην Alter Ego του Μαρινάκη η έκτη τηλεοπτική άδεια του ΕΣΡ

Το Σύνταγμα δηλαδή δεν προβλέπει γενική ρήτρα υπέρ του δημοσίου συμφέροντος.

Ωστόσο είναι ενδεικτικός ο αριθμός των αποφάσεων όπου δικαστήριο επικαλείται το δημόσιο συμφέρον με πιο τρανταχτή περίπτωση την υπόθεση του Μνημονίου δηλαδή των ν. 3843/2010, όπου το ζήτημα της συνταγματικότητας τέθηκε υπόψιν του ΣτΕ.

Το ΣτΕ έκρινε ότι ο νόμος δεν ήταν αντισυνταγματικός καθώς οι περιορισμοί δικαιωμάτων που επιβάλλει επιτρέπονται για λόγους δημοσίου συμφέροντος.

[irp posts=”75371″ name=”Ακαρπη η Διάσκεψη για την συγκρότηση ΕΣΡ”]

Τον όρο λοιπόν του δημοσίου συμφέροντος τον έχει αναγάγει ο δικαστής σε εργαλείο συνταγματικότητας των νόμων προκειμένου να επιλύσει πληθώρα διαφορετικών κατ ουσίαν ζητημάτων.
Όταν όμως ο δικαστής επικαλείται το δημόσιο συμφέρον, πέρα από τον έλεγχο της νομιμότητας, υποβόσκει και ο έλεγχος σκοπιμότητας, οπότε εκφεύγει των ορίων της δικαστικής εξουσίας.

Τα όρια όμως μεταξύ ελέγχου σκοπιμότητας και νομιμότητας είναι δυσδιάκριτα και προκειμένου να υπάρξει ουσιαστική προστασία μέσω της δικαστικής απόφασης επιβάλλεται να γίνει επίκληση του δημοσίου συμφέροντος.

Ζήτημα λοιπόν που προκύπτει είναι γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση των τηλεοπτικών αδειών, η πλειονότητα του ΣτΕ δεν την έλαβε υπόψιν ενώ έχει επικληθεί αναρίθμητες φορές στο παρελθόν.
Και μάλιστα με ρευστό περιεχόμενο για την ωφέλεια του Ελληνικού λαού.