Η προσευχή του Ερντογάν στο μεγάλο τζαμί του Χαλεπίου και ο καφές του Μουσολίνι στην Ακρόπολη

Του Γ. Θεοχάρη

Όταν ο Μουσολίνι ξεκινούσε την εισβολή στην Ελλάδα το 1940, δήλωνε με στόμφο ότι σε λίγες μέρες θα έπινε τον καφέ του στην Ακρόπολη στην Αθήνα.

Όταν ο Ερντογάν ξεκινούσε πριν από μερικά χρόνια την ανάμειξη της Τουρκίας στον Συριακό Πόλεμο, δήλωνε με παρόμοιο στόμφο ότι πολύ σύντομα θα έκανε την προσευχή του στο Μεγάλο Τέμενος του Χαλεπίου.
Πρόκειται για ένα από τα πιο ιστορικά και πιο μεγάλα τζαμιά στον κόσμο, που ίδρυσε στο Χαλέπι τον 8ο αιώνα ο περίφημος Χαλίφης Αλ-Ουαλίντ της δυναστείας των Ομμεγιαδών.
Χαλίφης ο ένας (ο ιδρυτής του τεμένους), χαλίφης και ο άλλος.
Κάτι δεν πήγε καλά όμως στο τελευταίο χαλιφάτο, και ο τελευταίος μεγάλος χαλίφης βρέθηκε τα τρέχει για να περιμαζέψει τα απομεινάρια των ιδρυτών του νέου Χαλιφάτου στο Χαλέπι και «να μην σώνει».
Όπως και οι φασίστες του Μουσολίνι, που θα έκαναν την βόλτα τους για τον καφέ στην Ακρόπολη, είχαν βρεθεί ξαφνικά να τρέχουν με κατεύθυνση ….το Αδριατικό Πέλαγος.
Προχθές, ο Συριακός Στρατός ελευθέρωσε το Μεγάλο Τέμενος του Χαλεπίου, που από το 2013 είχε περάσει στην κατοχή των τζιχαντιστών, και έτσι έθεσε τέρμα στα όνειρα του νεοθωμανού χαλίφη για την περίφημη προσευχή στο Μεγάλο Τέμενος, καθώς δεν θα του είναι μάλλον και πολύ ευχάριστο να κάνει την προσευχή του μαζί με τον … Άσσαντ.
Και όμως, όταν ξεκινούσε ο Συριακός Πόλεμος, τα πράγματα δεν ήταν πολύ περισσότερο ευχάριστα και ενθαρρυντικά για την μικρή Συρία των 20.000.000, σε σχέση με την μικρή Ελλάδα του 1940 που είχε απέναντί της την σιδερόφρακτη Ιταλία των 50.000.000.
Έστω και με την υποστήριξη της Ρωσίας και του Ιράν, η Συρία, εκτός από τους εγχώριους και εισαγόμενους τρομοκράτες, είχε να αντιμετωπίσει την Τουρκία των 90.000.000, την Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και τα Αραβικά Εμιράτα, με τους πακτωλούς των πετροδολλαρίων, και κυρίως τον φιλοτρομοκρατικό συνασπισμό των ΗΠΑ, Αγγλίας και Γαλλίας, που ενίσχυε σε όλα τα επίπεδα τους τρομοκράτες.
Και όμως έγινε το θαύμα. Ο Συριακός λαός τα έβαλε με όλη την παγκόσμια μαφία και νίκησε. Ο μικρός Δαβίδ νίκησε τον αλαζόνα Γολιάθ της τρομοκρατίας.

Το Χαλέπι ελευθερώθηκε και με την ελευθερία του ανθίζουν και οι ελπίδες των χριστιανών και όλων των άλλων μειονοτήτων της Συρίας να δουν μία άσπρη μέρα στον δοκιμαζόμενο τόπο τους.
Ο Θεός αγαπά τον κλέφτη, αλλά αγαπά και τον νοικοκύρη!