Του Αλέξανδρου Ελευθεριάδη
Λένε ότι τον χαρακτήρα του ανθρώπου τον βλέπεις από το πως συμπεριφέρεται σε εκείνους από τους οποίους δεν έχει συμφέρον. Το βράδυ της Δευτέρας λοιπόν είδαμε την σύγκρουση δύο κόσμων.
Υπάρχει μια μάχη σιωπηλή που δίνεται καθημερινά μέσα από μικρές πράξεις και διαφεύγει της προσοχής μας πολλές φορές. Ορισμένα στιγμιότυπά της όμως προσπερνούν τα στενά όρια των πρωταγωνιστών, γίνονται ευρέως γνωστά και προσφέρονται για αυτοκριτική, περισυλλογή και συμπεράσματα.
Στην Αθήνα δεν χιονίζει συχνά. Ούτε κρύο κάνει συχνά. Αυτές οι μέρες ήταν η εξαίρεση. Θαρρείς και ένας αόρατος σκηνοθέτης ήθελε να στήσει ένα χιονισμένο σκηνικό για να μας παρουσιάσει το έργο του και να μας θέσει προ των ευθυνών μας. Πρωταγωνιστές δύο καθημερινοί πολίτες και μερικοί συνάνθρωποί μας που δεν στάθηκαν τόσο τυχεροί όσο εμείς και βρέθηκαν χωρίς σπίτι, στο έλεος της ανθρωπιάς και του πολιτισμού μας.
Η μία πλευρά εκπροσωπείται από τον Θέμη. Έναν νεαρό άνδρα που θα μπορούσε να κάτσει σπίτι του, να απολαύσει από τη ζεστασιά του το θέαμα της χιονισμένης Αθήνας, να ανεβάσει και καμιά φωτογραφία στο Facebook και να μετρήσει Like.
Εκείνος όμως επέλεξε να γίνει η αλλαγή που θέλει να δει στον κόσμο, όπως έλεγε ο Γκάντι, και αποφάσισε να πάρει έναν άστεγο από την περιοχή του Θησείου και να τον πάει στο κέντρο φιλοξενίας αστέγων στην Πανόρμου. Χωρίς να έχει να κερδίσει κάτι υλικό, παρά μόνο την ηθική ικανοποίηση ότι έκανε το καθήκον του προς τον συνάνθρωπο.
[irp posts=”101951″ name=”Άφησαν τους άστεγους στα χιόνια επειδή… έληξε το ωράριό τους (ΒΙΝΤΕΟ)”]
Η απέναντι πλευρά εκπροσωπείται από δύο δημοτικούς υπαλλήλους. Από τον έναν που ενώ έπιανε δουλειά στις 11 ενημέρωσε στις 10 ότι αρρώστησε, και από τον άλλον που αποφάσισε ότι… κουράστηκε να δουλεύει από τις 3 το μεσημέρι (σκληρή δουλειά, όντως) και η λύση που βρήκε ήταν να κλείσει το… μαγαζάκι του, αφήνοντας τον κόσμο στον δρόμο. Κόσμο απελπισμένο, τόσο μόνο του που δεν έχει ένα σπίτι να βγάλει την νύχτα. Εύκολος στόχος.
Πολύ πριν χρεοκοπήσουμε οικονομικά, μια μεγάλη ομάδα της κοινωνίας είχε χρεοκοπήσει ηθικά. Είχε φτωχύνει από συναισθήματα, κρυμμένη πίσω από παχυλούς μισθούς, διακοποδάνεια και πιστωτικές κάρτες που <<χάριζαν>> χρήμα. Από την μεγάλη και εύκολη ζωή, που όσο εύκολη ήταν, τόσο εύκολα γκρεμίστηκε.
Όσο κι αν κλείνουμε τα μάτια, ο <<πόλεμος>> είναι εδώ. Ουδέτερη στάση δεν υπάρχει. Ή θα είσαι με τον κάθε Θέμη που έχει αποφασίσει ότι ο κόσμος δεν ξεκινά και δεν τελειώνει στον εαυτούλη μας, ή θα είσαι με εκείνους που θεωρούν ότι όταν λήγει το ωράριό μας εξαφανίζονται και οι υποχρεώσεις μας. Κάτι ανάλογο με το να σταματήσει ένας γιατρός να χειρουργεί, με τον ασθενή ανοιχτό στο τραπέζι, επειδή σχόλασε. Λογικότατο.
Όλοι περνάμε δύσκολα. Και πολλές φορές θέλει τεράστια δύναμη για να παραμείνεις ανθρώπινος. Χαμογελαστός. Καλοπροαίρετος. Σκέψου όμως. Αν ποτέ χρειαζόταν να χτυπήσεις μια πόρτα για βοήθεια, θα ήθελες πίσω της να βρίσκεται ένας άνθρωπος όπως εσύ; Αν όχι, ίσως είναι η στιγμή να αλλάξεις κάτι…
και επέλεξε Το προσθήκη στην αρχική σελίδα Έπειτα άνοιξε την εφαρμογή .