Ο γυάλινος κόσμος του Facebook

Γράφει ο Ανδρέας Μ. Καραγιάννης,
Συγγραφέας – Πολιτικός Επιστήμονας

Ένα σερφαρισμα μέσω του Fb σε σχόλια, αναρτήσεις, συζητήσεις χρηστών θα οδηγήσει απρόσκοπτα στο συμπέρασμα ότι ο σύγχρονος άνθρωπος ζει μια ζωή εικονική.

Εκεί που τις περασμένες δεκαετίες θα γέμιζαν ασφυκτικά τα καφενεία, οι αλάνες και τα σπίτια, σήμερα καθένας ζει πίσω και μέσα από την εικόνα, μέσα σε ένα επικίνδυνα σιωπηλό σπίτι. 

Στοιχειώδεις φράσεις της ανθρώπινης επικοινωνίας όπως το καλημέρα καληνύχτα, δεν χρησιμοποιούνται δια ζώσης ή έστω μέσω του τηλεφώνου, αλλά μέσω των πλήκτρων του υπολογιστή ή του κινητού τηλεφώνου.

Ο σύγχρονος άνθρωπος βιώνει την απόλυτη αποξένωση αφού ζει σε μία πλασματική πραγματικότητα που του καλλιεργεί την αίσθηση της ανθρώπινης παρουσίας, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ψευδαίσθηση. Ξένοι, ανοίκειοι, άγνωστοι μεταξύ τους πιστεύουν ότι επικοινωνούν, ενώ ανταλλάσσουν επιδεικτικά ο,τι κάνει και έχει καθένας, προβάλλουν τα εστιατόρια που τρώνε, τα καφέ που συχνάζουν, τις πόλεις ή τα μέρη που ταξιδεύουν.

Φροντίζουν να ανεβάζουν ακόμα και τα φαγητά που τρώνε. Επίδειξη ή ματαιοδοξία ; Θα το απαντήσει η ψυχολογία στο μέλλον. Το χειρότερο είναι ότι γνωρίζονται μέσω φωτογραφιών που οι περισσότερες είναι ρετουσαρισμενες.

Κάτω από αυτές, σχόλια υποκριτικά, θαυμαστικά που σχηματίζουν σιδηρόδρομο, προσποίηση θαυμασμού, κοροϊδία, θαμπωμα, τυπικές φράσεις, ξύλινος επαναλαμβανόμενος λόγος, διαπροσωπικός λαϊκισμός.

Τόσο ξένος με τον συνάνθρωπο ο σύγχρονος άνθρωπος που θαρρείς ότι ζει σε μια πολύβουη μοναξιά, συγκατοικεί με άγνωστους στον ίδιο τόπο. ” Homo hominis lupus”. Δυστυχώς αυτόν τον τρόπο ζωής υιοθετούν και τα παιδιά που κλεισμένα στα δωμάτια τους απολαμβάνουν την εικονική πραγματικότητα. Άπειροι φίλοι διαδικτυακοι, καμιά επαφή, όλα μέσω της εικόνας, η χαρά, η λύπη η επιτυχία αναρτώνται μοιράζονται όμως δεν συμβιώνονται, επικοινωνία αριθμών εικόνων όχι συναισθημάτων. Οι αλάνες όπου υπάρχουν και οι παιδικές χαρές άδειες, τα σπίτια σιωπηλά στον απόηχο των πλήκτρων του υπολογιστή.

Τελικά ζούμε στον αιώνα που δοκιμάζεται όσο ποτέ η επικοινωνία, στον αιώνα της απόλυτης μοναξιάς, του αυτοεγκλωβισμου της απομόνωσης όπου οι ψυχές αδυνατούν να συνυπάρξουν. Έχουμε όλα τα μέσα για να ευτυχήσουμε, τα χρησιμοποιούμε όμως για να δυστυχούμε στη συμπαντική μας απομόνωση, θαρρείς και στοίχημα της εποχής είναι ο τεχνητός ασκητισμός, ο αναχωρητισμός.
Πρέπει ολοταχώς να πορευθούμε προς τον συνάνθρωπο με ολάνοιχτα τα μάτια της καρδιάς να αφουγκραστούμε τον πόνο του, να σκουπίσουμε τα δάκρυα του. Πριν να είναι αργά.