Συγκλονιστικό άρθρο Βρετανού: Οι Έλληνες είναι καταδικασμένοι από τη δική μας εκδοχή της ιστορίας τους-Ποιοι είναι οι δικτάτορες;

Επιμέλεια: Μάνου Χατζηγιάννη

Λόγια σταράτα, αλήθειες πικρές, συγκλονιστική ομολογία και έναν λαό που πάει να ψηφίσει σε δύο μέρες με ένα φάντασμα πάνω από το κεφάλι του. Ο αρθρογράφος του Independent Robert Fisk θέτει τον δακτυλον επι τον τυπον των ηλων και τολμάει να πει την αλήθεια για όσα το μικρόβιο του διχασμού επέφερε στους Έλληνες και τους δηλητηριάζει ακόμη ενόψει της Κυριακής….

Διαβάστε τι γράφει και προβληματιστείτε:

“Έτσι, οι Έλληνες θα υπερψηφίσουν την Κυριακή. Ο φόβος. Η ταπείνωση. Ο πατριωτισμός . Ή μήπως ο πραγματισμός, αυτή η μεγάλη βιομηχανική δύναμη της ευρωπαϊκής πολιτικής; Και έτσι, η ΕΕ, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, θα έχουν κερδίσει την παρτίδα. Ελλάδα τίποτα. Διαγράψτε το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το πρόβλημα – και ας ξεχάσουμε για μια στιγμή πόσα εκατομμύρια οι σπάταλοι Έλληνες μας χρωστάνε – είναι ότι οι ψηφοφόροι δεν θα ψηφίσουν για τον ίδιο λόγο. Είναι πατριώτες και θέλουν ελπίδα. Και είναι επίσης καταδικασμένοι από τη δική μας εκδοχή της ιστορίας τους. Το 18ο αιώνα οι Έλληνες πίστευαν στον εθνικισμό που γεννήθηκε από τον πολιτισμό, μια ιδέα που ο Λόρδος Βύρων υιοθετούσε , αλλά με ό,τι απέμεινε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, το υπέροχο δηνάριο (ξεχάστε το ευρώ) και μια ιστορία που δεν έχει θέση στην παρούσα αφήγηση μας.

Το 1940 σκεπάζει σαν μια σκιά όλη την Ελλάδα σήμερα. Αυτοί που θα ψηφίσουν Ναι στις 5 Ιουλίου αποκαλούνται προδότες – γερμανοτσολιάδες, ενώ οι ψηφοφόροι του ΟΧΙ θα είναι τα παιδιά ή τα εγγόνια των σοσιαλιστών πατριωτών που πολέμησαν για ενάντια στους μπουρζουάδες Άγγλους οι οποίο κατέλαβαν την Αθήνα αφότου Τσόρτσιλ και Στάλιν συμφώνησαν ότι η Ελλάδα θα παραμείνει στο δικό μας πλευρό του Σιδηρού Παραπετάσματος. Οι κούκλες και τα αφεντικά τους, είναι άνευ σημασίας.”
Κατόπιν αναφέρει πως για κάποιους στην Ευρώπη ο Αλέξης Τσίπρας είναι το “κακομαθημένο παιδί”, ενώ ο Γιάνης Βαρουφάκης “ο ναρκισσιστής ηλίθιος”.

Το πρόβλημα όμως το εντοπίζει αλλού: “Η Ευρώπη – ίσως πρέπει να πούμε «Ευρώπη» σε εισαγωγικά – είναι σήμερα κάπως σαν την Ευρώπη του 1930 της εποχής του παππού του Γιάνη. Πολύ περισσότερο ανησυχεί για το σοσιαλισμό και το μαρξισμό και τη δύναμη των εργαζομένων από ό, τι έχει να κάνει με τη δημοκρατία. Γι ‘αυτό αποφάσισε ότι το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου είναι για περισσότερο για την Ευρώπη παρά για τη δημοκρατία. Δεν είπε η Κριστίν Λαγκάρντ ότι ελπίζει πως η ψηφοφορία θα αποσαφηνίσει αυτό που ονομάζεται “ένας δρόμος”;

Δεν χρειάζεται κανείς να είναι στην Αθήνα πολλές ώρες για να δει πώς η εικόνα της ιστορίας έχει αλλάξει. Κατά τα προηγούμενα έτη, θαύμασα την πλάκα από μπρούτζο στο ξενοδοχείο Grande Bretagne, που υπενθύμιζε στους επισκέπτες ότι αυτό ήταν η έδρα των Ναζί μεταξύ του 1941 και του 1944. Τώρα έχει αντικατασταθεί από μια λαμπερή (εξίσου από ορείχαλκο) πλάκα που ενημερώνει τους πελάτες ότι αυτό ήταν το αρχηγείο του Ελληνικού στρατού μεταξύ 1940 και 1941. Κανένας υπαινιγμός για το τι συνέβη στον ελληνικό στρατό το 1941.

Η «διάσπαση» στην Ελλάδα που οι δικοί μας δημοσιογράφοι υποψιάζονται ότι μπορεί να προδιαγράψει ένα άλλο εμφύλιο πόλεμο – ΕΛΑΣ εναντίον των βασιλοφρόνων, που υποστηρίζονται από τους Βρετανούς – δεν είναι τόσο σαφής” σχολιάζει.

Κατόπιν αναφέρει πως “υπάρχουν πεινασμένοι άνθρωποι, σου λένε οι πολίτες, και πολλοί είναι εκείνοι που θυμίζουν την Ελλάδα του 1941 με το λιμό. 100.000 νεκροί, ίσως; Και όλοι ξέρουμε ποιος ήταν ο κατακτητής στην Ελλάδα τότε …” και συμπληρώνει

“Και όμως, υπάρχει και κάτι σκοτεινό και επικίνδυνο και πολύ σχετικό με εκείνες τις ημέρες. Η Ευρώπη – από τη σκοπιά της Αθήνας – είναι ένας πολύ δικτατορικός θεσμός. Νοιάζεται λιγότερο για τη δημοκρατία από ό, τι για τα χρήματα. Και ακόμη κι αντιμέτωπη με την κατάρρευση του ευρώ, η Ευρώπη νοιάζεται περισσότερο για τα χρήματα από ό, τι για τη φωνή των πεινασμένων Ελλήνων.”

Και συνεχίζει:

“Ο Τσίπρας μπορεί να μιλά για τους ηγέτες της Ευρώπης να “εκβιάζει” τους ψηφοφόρους της Ελλάδας, αλλά όταν οι ίδιοι υπαγορεύουν περί τίνος πρόκειται όσον αφορά στο δημοψήφισμα της 5 του Ιουλίου (παραμονή εντός ή έξοδος από την ένδοξη Λαϊκή Δημοκρατία της Ευρώπης), είναι δύσκολο να διαφωνήσει.

Ναι, όλοι θα θέλαμε τους Έλληνες να μιλούν όπως ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, επικεφαλής διαπραγματευτής για την Ελλάδα στις Βρυξέλλες – του οποίου ο ευρωπαϊσμός τονίζεται από τα περίφημα αγγλικά του (αποτέλεσμα του Σχολείου του Αγίου Παύλου και της Οξφόρδης). “Ένας κλασσικός ακαδημαϊκός του Ηνωμένου Βασιλείου”,μου είπε ένας Έλληνας τραπεζίτης μου “ένα πολύ ωραίο πρόσωπο, εντελώς ακατάλληλο για οποιοδήποτε πολιτικό ρόλο.”

Στη συνέχεια, όμως η συζήτηση στράφηκε δυσάρεστα. Δεν ξαναυπήρξε τέτοιο δηλητήριο στο πολιτικό λεξιλόγιο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπάρχουν σταλινικοί στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, “συμπεριλαμβανομένου και του Υπουργού Ανάπτυξης, που σκέφτεται πως ο Πούτιν είναι η συνέχεια του Στάλιν”. Η περιγραφή αυτή προήλθε από έναν άνδρα – με χιούμορ, από αυτου΄ς πυο δεν περιμενεις πως θα πετύχουν, με ένα χαμόγελο, το είδος που θα συναντήσετε κατά τη διάρκεια των επαναστάσεων – ο οποίος επέμεινε ότι υπάρχει πραγματικός κίνδυνος “πολιτικής κατάρρευσης” στην Ελλάδα.

«Η οικονομική κατάρρευση έχει ήδη συμβεί», είπε – όταν μας διέκοψε ένας ζητιάνος πρόσφυγας για τον οποίο νόμιζα ότι ήταν ένας Σύριος, αλλά ο οποίος ήταν Αφγανός, ένα άλλο μέρος της ελληνικής ιστορίας – “αλλά το ΔΝΤ έκανε πολύ λάθος στους υπολογισμούς του. Αυτό που είναι σε κίνδυνο τώρα είναι η πολιτική σταθερότητα, η δημοκρατία και η δημόσια ασφάλεια. Το τραπεζικό σύστημα θα καταρρεύσει την επόμενη εβδομάδα – οι τράπεζες θα πάνε σε εκκαθάριση, οι ιδιωτικές καταθέσεις θα εξαφανιστούν. Δε θα είμαστε σε θέση να αγοράζουμ και να πουλάμε σε διεθνές επίπεδο -. Και σε τοπικό επίπεδο “

Θα υπάρξουν εκείνοι που θα ψηφίσουν Ναι, στις 5 Ιουλίου, επειδή φοβούνται. Θα υπάρξουν πολλοί, υποψιάζομαι, οι οποίοι θα ψηφίσουν Όχι για τον ίδιο λόγο.”

Τέλος ο αρθρογράφος κλείνει θέτοντας μια σειρά από ερωτήματα:

-Πώς μπορούμε να προχωρήσουμε θαυμάζοντας τη δικτατορία των τραπεζών (ευρωπαϊκών και όχι Ελληνικών);
-Πώς μπορούμε να διαρυγνύούμε τα ιμάτιά μας με τη συζήτηση της “δημοκρατικής Ευρώπης» τη στιγμή που η Ευρώπη – όχι η Ελλάδα – λέει στους Έλληνες τι αφορά το δημοψηφισμα τους;
-Αν αυτή η «δημοκρατία» δεν λειτουργεί στην Ευρώπη, πώς περιμένουμε να λειτουργήσει στην Ινδία; Ή τη Μέση Ανατολή;
-Αν θέλουμε οι ψηφοφόροι να πουν ναι στις 5 Ιουλίου – YES or else… – τότε ποιοι είναι οι δικτάτορες;