Τα σκυλιά ακολουθούν αυτόν που τα ταΐζει

του Ανδρέα Μ. Καραγιάννη – Συγγραφέα και Πολιτικού Επιστήμονα

Μόνο οι άλλοι φταίνε σε αυτή τη χώρα. Το μικρονοικο σκεπτικό, γεννημένη πεποίθηση του νεοέλληνα είναι ότι για τα δεινά του εκ προοιμίου ευθύνεται κάποιος άλλος. Οι πολιτικοί λένε μας κατέστρεψαν. Μα, ποιοί είναι οι πολιτικοί ; 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Σοκ! στο Βύρωνα: Δύο πίτμπουλ σκότωσαν 60χρονη μέσα στο σπίτι της

ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΙΔΗΣΗ – Άγρια επίθεση αγέλης σκύλων σε οικογένεια Βρετανών στην Κορινθία

Σάματις είναι Αυτόκλητοι από τον ουρανό ερχόμενοι σωτήρες ; Μήπως είναι υπεράνθρωποι μιμουμενοι την ανθρώπινη κακομοιριά ; Όχι. Οι πολιτικοί είναι εμείς. Ο γείτονας, ο μπακάλης, ο κουρέας, ο γιατρός, ο έμπορος. Το καθρέφτισμα μας είναι οι πολιτικοί. Το πρόβλημα καταχώνιασε σε άλλο πεδίο.

Ας υποθέσουμε ότι ο υπογράφων είμαι φερελπις άξιος υποψήφιος πολιτευόμενος. Κατεβαίνω λοιπόν στη περιφέρεια, τον τόπο καταγωγής μου, τη Δημητσάνα, με ειλικρινή ανιδιοτελή πρόθεση να προσφέρω καλό έργο. Οι περγαμηνές μου άξιες και ενδεικτικές.

Για να μπορέσω να πείσω την τοπική κοινωνία της Δημητσάνας επί παραδείγματι θα πρέπει να απευθυνθώ σε δημοφιλείς κατοίκους, τύπου Παπαγιαννοπουλου στην ταινία Τζένη Τζένη με τον περίφημο βουλευτή Μαντα. Οι εν λόγω προεστοί του κοινωνικού γίγνεσθαι ελέγχουν ίσαμε το μισό πληθυσμό μιας περιοχής, τρίβονται μαζί του, βιώνουν καθημερινά τα θέλω του.

Προσεγγίζω λοιπόν τον αντίστοιχο Γκορτσο της περιοχής και του παραθέτω τους ευγενείς σκοπούς μου. Να προσφέρω, να συμβάλλω στην αλλαγή, να δημιουργήσω καλύτερες προοπτικές για τον τόπο του. Εκείνος, πιστεύοντας στην πάγια τακτική του “παλιού” θα μου αποκριθεί ότι για να έχω τη στήριξη του, ήτοι το μισό εκλογικό σώμα, οφείλω να “βολέψω” τους δικούς του.

Αν απαντήσω αρνητικά, διότι πρεσβεύω το καινούριο, το άφθαρτο, δεν πρόκειται να εκλεγώ, άρα να προσφέρω και να καλυτερευσω το τοπικό και οχι μονο κοινωνικό περιβάλλον. Αν απαντήσω θετικά, θα αρχίσω να αλλοιωνω τα πιστεύω μου, μπαίνοντας σε μία μικροκομματική ψηφοθηρική λογική η οποία στο τέλος θα με διαβρώσει σε τέτοιο βαθμό ώστε θα απωλέσω σταδιακά τις αρχές με τις οποίες μπήκα στην πολιτική. Άρα τι απόφαση λαμβάνω σε αυτό το δίλημμα.

Μα προφανώς τον τρίτο δρόμο. Άνευ πατρόνων να επικοινωνήσω τις θέσεις μου στην κοινωνία, να αναμορφώσω την πολιτική, κοινωνική αισθητική και αντίληψη που τους διακατέχει και να τους βοηθήσω να προσεγγίσουν κριτήρια επιλογής πραγματιστικά και όχι με βάση το πρόσκαιρο συμφέρον. Να προσπαθήσω με λίγα λόγια, προτού εκλεγώ, να εμφυσήσω κουλτούρα και κοινωνική παιδεία στους συμπατριώτες μου.

Αυτό θα είναι το μεγαλύτερο άδολο δώρο, η βασικότερη προσφορά, το κυριότερο ρουσφέτι που θα έχω κάνει.
Και ας μην εκλεγώ. Εγώ θα με βαθμολογώ με άριστα. Τα παιδιά μου το ίδιο.

Αξίζει.