Τί θα γινόταν αν πετύχαινε το Πραξικόπημα στην Τουρκία

ΤΙ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ;

Του Γιώργου Θεοχάρη

Πολλοί είναι αυτοί που αναρωτιούνται, τί θα γινόταν εάν πετυχαινε το πραξικόπημα στην Τουρκία; Ποια ήταν άραγε η ατζέντα των πραξικοπηματιών; Θα ήταν καλύτερα τα πράγματα ή χειρότερα;

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Βόμβα Μητσοτάκη! Η Ελλάδα μπορεί να επεκτείνει τα χωρικά ύδατα και στην Κρήτη και αλλού

test settings

Η απάντηση ασφαλώς είναι πολύ δύσκολη, ούτε εξάλλου μπορεί να μιλήσει κανείς με υποθέσεις. Ωστόσο όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι η ανατροπή του Ερντογάν, με ή χωρίς την στήριξη των ΗΠΑ, θα ακολουθούσε το αιγυπτιακό μοντέλο της ανατροπής του Προέδρου Μόρσι από τον Υπουργό Άμυνας και σημερινό Πρόεδρο Σίσι.
Πράγματι, οι ομοιότητες στις δύο περιπτώσεις είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακές: Και στις δύο χώρες είχαν επικρατήσει με δημοκρατικό τρόπο ισλαμιστές ηγέτες, και οι δύο μέλη της ίδιας ισλαμιστικής -και τρομοκρατικής για ορισμένες χώρες του κόσμου, όπως η Ρωσία, η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Συρία κ.λπ.- οργάνωσης «Αδελφοί Μουσουλμάνοι».

Και οι δύο ηγέτες κατηγορήθηκαν -όχι άδικα- ότι κυβέρνησαν δικτατορικά, προσπαθώντας να εφαρμόσουν την ατζέντα των «Αδελφών Μουσουλμάνων». Πρόκειται για μία ατζέντα που συνοψίζεται επιγραμματικά στο σύνθημα: «Ο Αλλάχ είναι ο στόχος μας, Το Κοράνι είναι το Σύνταγμα, Ο Προφήτης είναι ο ηγέτης μας, Τζιχάντ είναι ο δρόμος μας, Θάνατος για χάρη του Αλλάχ είναι η επιθυμία μας». Και οι δύο αποδείχθηκε ότι ευνόησαν τις δράσεις εξτρεμιστών Μουσουλμάνων (τζιχαντιστών) και συνεργάστηκαν μαζί τους με πολύ αιματηρά αποτελέσματα, στην μεν Αίγυπτο τις μαζικές σφαγές Χριστιανών Κοπτών και την άνοδο του Ισλαμικού Κράτους, στην δε Συρία την πλήρη αποσταθεροποίηση του συνορεύοντος με την Τουρκία βορείου τμήματός της από τζιχαντιστές του Μετώπου Αλ-Νούσρα και άλλων τρομοκρατικών οργανώσεων, στην στήριξη των οποίων πρωτοστατούσε το καθεστώς Ερντογάν. 

Και οι δύο ηγέτες προκάλεσαν μαζικές λαϊκές διαμαρτυρίες (ας θυμηθούμε τις διαμαρτυρίες στο πάρκο Γκεζί στην Κωνσταντινούπολη, συγκρίνοντάς τες με αυτές της πλατείας Ταχρίρ στην Αίγυπτο) εναντίον της «ισλαμοποίησης» της χώρας και της δικτατορικής τους διακυβέρνησης.
Και οι δύο επιδόθηκαν σε μαζικές και βίαιες καταστολές των αντιφρονούντων.

Και στις δύο περιπτώσεις οι διαμαρτυρίες κατέληξαν σε στρατιωτικά πραξικοπήματα, με την διαφορά ότι αυτό στην Αίγυπτο ήταν επιτυχές, ενώ στην Τουρκία ανεπιτυχές. Όλα λοιπόν δείχνουν ότι και στην Τουρκία θα επικρατούσε μία στρατιωτική φιλοδυτική κυβέρνηση, «τύπου Σίσι», η οποία θα είχε ως πρώτο στόχο της την ανακοπή της πορείας της χώρας προς τον ισλαμικό συντηρητισμό και την αναστολή της εφαρμογής του προγράμματος των «Αδελφών Μουσουλμάνων», ενώ ταυτόχρονα θα ανέκοπτε βίαια και κάθετα τις σχέσεις με τις τζιχαντιστικές οργανώσεις που δρουν στο εσωτερικό της Τουρκίας και στην Συρία. Για αυτό και όλη η «καθεστωτική» Συρία πανηγύριζε την νύχτα του πραξικοπήματος, πριν πληροφορηθεί την αποτυχία του, πιστεύοντας ότι είχε φτάσει το τέλος του εμφυλίου.

Μετά από όλα αυτά δεν είναι τυχαίο ότι η Αϊγυπτος ήταν η μόνη χώρα που πρόβαλε βέτο στον ΟΗΕ για την καταδίκη του πραξικοπήματος στην Τουρκία.
Η διαφορά ανάμεσα στα δύο αντιμαχόμενα καθεστώτα στις δύο χώρες φαινεται καθαρά στην χαρακτηριστική γελοιογραφία της φωτογραφίας, που σατιρίζει υποτιθέμενη συνάντηση Σίσι-Ερντογάν: Ο Σίσι λέει στον Ερντογάν, «Άντε, αδελφέ μου, άντε, φύγε. Ασχολήσου με την χώρα σου, μην ανακατεύεσαι στις δικές μας εσωτερικές υποθέσεις!».
Ο Ερντογάν απαντά: «Εσύ να σταθείς. Αλλόκοτος δημοκράτης φαίνομαι εγώ!». Η γελοιογραφία συμπληρώνεται από πάνοπλους στρατιώτες στην πλευρά του Σίσι και από έναν τρομοκράτη να κρατά μία βόμβα και ένα πεσμένο αεροπλάνο στην πλευρά του Ερντογάν, δίνοντας το στίγμα κάθε πλευράς. Το πραξικόπημα στην Τουρκία απέτυχε. 

Τί έρχεται τώρα για την γείτονα χώρα; Η απάντηση είναι ότι ο τουρκικός λαός από την σκύλα έπεσε στην χάρυβδη. Διότι εάν μία δικτατορία είναι εκ φύσεως ένα κακό, καθώς δεν στηρίζεται στην λαϊκή βούληση, μία άλλη δικτατορία που επιπλέον έχει έντονα και τα χαρακτηριστικά του ισλαμικού τζιχαντισμού, δεν μπορεί παρά να είναι ένα χειρότερο κακό, έστω και εάν μέχρι στιγμής στηρίζεται στην λαϊκή εντολή.