Υπέροχο μάθημα management καταμεσής… του δρόμου!

MANAGEMENT: Πόσες φορές σαν Manager, δεν έχω πάρει πολύ σημαντικά μαθήματα, από απλούς & καθημερινούς ανθρώπους και μάλιστα εκτός του συνηθισμένου περιβάλλοντος εργασίας.

του Δημήτρη Κάλλου

Ένα από αυτά είναι και το χθεσινό, το οποίο και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Βόμβα Μητσοτάκη! Η Ελλάδα μπορεί να επεκτείνει τα χωρικά ύδατα και στην Κρήτη και αλλού

test settings

Το κινητό (κι όχι πια το…ρολόι), έδειχνε 16:50.

Έχω επιλέξει να μετακινηθώ με το metro, για να μην χάσω και τελείως την γυμναστική της Πέμπτης. Η σκέψη που κάνω είναι να κινηθώ μέσω της Μιχαλακοπούλου, ώστε να φτάσω στην ώρα μου σε ένα ακόμη Coffee Meeting, με έναν από τους Trainees μου, για το απαραίτητο Mentoring στην Πτυχιακή του διατριβή.

Πλησιάζοντας στα τελευταία φανάρια της Μιχαλακοπούλου (αυτά λίγο πριν βγει κάποιος στην Βασιλίσσης Σοφίας), έμελλε να ζήσω μια ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ & ΣΥΝΑΜΑ ΒΑΘΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΣΤΙΓΜΗ, της οποίας το μήνυμα δεν πρόκειται να ξεχάσω όσα χρόνια κι αν περάσουν!!

Το βλέμμα μου πέφτει σε ένα ζογκλέρ, νέο άνθρωπο, αρκετά αδύνατο (όλα δείχνουν πως είναι Έλληνας), ο οποίος, εκμεταλλευόμενος τα κόκκινα φανάρια του δρόμου, που μόλις έχουν ανάψει, ξεκινά το Juggling Show του, μπροστά από τους ΄΄πελάτες‘’ οδηγούς των αυτοκινήτων που είναι σταματημένοι.

Τα ειδικά για το σκοπό αυτό σε σχήμα ‘‘ροπάλου’’ εργαλεία του (clubs), αρχίζουν να περιστρέφονται ψηλά στον αέρα. Τα μάτια μου καρφώθηκαν στο όμορφο αυτό θέαμα και έτσι ότι σκέψη και να είχα στο κεφάλι μου…πάαααει που λέει και η γνωστή διαφήμιση.

Την ίδια κιόλας στιγμή, το πιο γρήγορο πράγμα στον κόσμο (ο ανθρώπινος νους), έτρεξε πολλά χρόνια πίσω, όταν παιδιά του Δημοτικού επιχειρούσαμε κι εμείς ανάλογα κόλπα, με τα μανταρίνια και τα πορτοκάλια της πιατέλας που ήταν πάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Αν αυτά τα φρούτα είχαν στόμα όρε… και τι θα ακούγαμε έτσι που κακοπερνούσαν…

Ξαφνικά η χαλαρή διάθεση κόπηκε μαχαίρι. Και αυτό γιατί… γιατί ένα από τα ‘‘ρόπαλα’’ που στροβιλίζονταν, ξαφνικά του έπεσε κάτω…

Το χαμόγελό μου από καμπύλη ΄΄στράβωσε’’ καθώς ασυναίσθητα τα χείλη μου σφίχτηκαν. Λυπήθηκα πολύ. «Ελπίζω να μην του κοστίσει ακριβά χάνοντας κάποιο μικρό φιλοδώρημα ακόμη» σκέφθηκα…

Εκείνος έσκυψε με όμορφο τρόπο και χωρίς να πανικοβληθεί, σήκωσε το ‘‘ρόπαλο’’ που είχε πέσει και ξανάρχισε πάλι με το ίδιο κέφι.

Ήμουν βέβαιος πως για εκείνον ήταν μια στενοχώρια, αλλά έπρεπε να συνεχίσει γιατί ο χρόνος που απέμενε, μέχρι να ανάψουν τα φανάρια έτρεχε.

Μετά το 1ο αυτό ατυχηματάκι, σταμάτησα να περπατώ και στάθηκα να δω την ολοκλήρωση της προσπάθειάς του.

Πρέπει να πέρασαν λίγα ακόμα δευτερόλεπτα όταν ένα δεύτερο ‘‘ρόπαλο’’, δείχνει να του γλιστρά από τα χέρια και τελικά να του πέφτει κάτω στο δρόμο…

Τότε ένιωσα πραγματικά πολύ άσχημα. Σφίχτηκε στην κυριολεξία η καρδιά μου.

«Να πάρει…Πάλι;». Ο χρόνος νιώθω να καλπάζει…και έχω αρχίσει πραγματικά να αγχώνομαι πολύ. Τι θα κάνει τώρα;

Ο καθημερινός αυτός ήρωας-βιοπαλαιστής των δρόμων, ξαναέσκυψε και πάλι με τρόπο χωρίς να χάσει την ψυχραιμία του (παρότι ένας μορφασμός του προσώπου του πρόδωσε την απογοήτευσή του), ξανασήκωσε το ‘‘ρόπαλό’’ του και συνέχισε για λίγο ακόμη το show του.

Το εσωτερικό του μέτρημα, τον πληροφόρησε πως τα χρονικά περιθώρια είχαν ήδη εξαντληθεί κι έτσι προσγείωσε στην αγκαλιά του, τα τρία λευκά του ‘‘ρόπαλα’’.

Εν συνεχεία έβγαλε το καπελάκι του γυρνώντας το ανάποδα και περπατώντας γοργά, το έφερε κοντά στα παράθυρα των σταματημένων οδηγών…

Κανείς δεν είχε την διάθεση και κανείς δεν έδωσε κάτι…ούτε ένας για σεφτέ βρε αδερφέ…

Δίπλα μου κι επάνω στο πεζοδρόμιο, χωρίς να έχω δώσει μέχρι εκείνη τη στιγμή κάποια σημασία, στεκόταν επίσης ένας νέος σχετικά άνδρας 40-45 ετών.

Τα φανάρια άλλαξαν από τον ‘‘Σταμάτη’’, στο ‘‘Γρηγόρη’’. Οι μηχανές των αυτοκινήτων άρχισαν να μουγκρίζουν νευρικά, υπακούοντας στους βιαστικούς ‘‘καπετάνιους της ασφάλτου’’.

Τότε λοιπόν ο άνδρας αυτός, φωνάζει το ζογκλέρ μας (το μας βγαίνει πηγαία πια), να έρθει προς το μέρος του, τεντώνοντας το χέρι του προς εκείνον με κλειστή τη φούχτα, για να καταλάβει πως τελικά…βρέθηκε κάποιος που δεν πρόκειται να αδιαφορήσει…

Ο φίλος μας αναθαρρεί, άλλωστε το βλέπεις καθαρά στο πρόσωπό του που παίρνει μια ήρεμη χαρά και καθώς πλησιάζει του λέει ο άνδρας αυτός:

«Αυτά για την ωραία προσπάθειά σου και τις άτυχες στιγμές σου».

Ο ζογκλέρ παίρνοντας τα χρήματα, του λέει με φωνή που μόλις έβγαινε από το στόμα του και ταπεινά πως «Όλα μέσα στη ζωή είναι. Τι να κάνουμε;».

Και αντί άλλης απάντησης, ο άνδρας που του έδωσε το φιλοδώρημα, του αντέτεινε χαμογελώντας κι αμέσως, τη γνωστή αμερικάνικη θετικού μηνύματος χειρονομία “thumbs-up” δηλ. ΟΛΑ ΚΑΛΑ & ΠΑΜΕ ΔΥΝΑΤΑ!

Τι μήνυμα σκέφθηκα και μάλιστα live έδωσε ο άνδρας αυτός, σε όσους είδαμε αυτές τις όμορφες σκηνές! Μήπως του έδωσε μια ελεημοσύνη επειδή τον λυπήθηκε? Όχι βέβαια.

Επί της ουσίας επιβράβευσε, το ότι συνέχισε την προσπάθειά του κι ας του έτυχαν αυτά τα δυο άσχημα για την παράστασή του περιστατικά. Εκεί ακριβώς είναι το μήνυμα! Σε στηρίζω να σηκωθείς, για να ξανασταθείς στα πόδια σου και να ξαναπροσπαθήσεις πάλι. Πάλι & πάλι μέχρι να τα καταφέρεις.

Κι αυτό θα μάθεις να κάνεις κι εσύ με τη σειρά σου, σε όσους τυχόν δεις να πέφτουν ή να έχουν δύσκολες στιγμές στη ζωή τους. Κι όταν λέμε να πέφτουν, εννοούμε να πέφτουν κυριολεκτικά κάτω, όπως πέσαν κάτω στο δρόμο και τα ‘‘ρόπαλα’’ του ήρωα της μικρής μας ιστορίας.

Γέμισε οι κοινωνία μας με τέλειους ηγέτες, τέλειους πολιτικούς, τέλειους επιχειρηματίες, τέλειους αθλητές, τέλειους καθηγητές, τέλειες προσωπικότητες (όλοι οι τίτλοι με μικρό), που τιμωρούν τους ‘‘ατελείς’’ με προσβολές πάσης φύσεως αλλά και φράσεις που περιέχουν λέξεις φραγγέλια κανονικά κι οι οποίοι πρεσβεύουν & διατυμπανίζουν παντού, το concept του μηδενικού σφάλματος στο Σχολείο, στο Πανεπιστήμιο στην δουλειά και όχι μόνον εκεί.

Ακόμα όμως κι αυτοί οι τέλειοι απέτυχαν. Που; Απέτυχαν στην αγάπη κι απέτυχαν να συμβάλλουν στην διαμόρφωση ενός πιο ανθρώπινου κόσμου, κάτι που δια γυμνού οφθαλμού διαπιστώνουμε όλοι μας δίπλα μας, γύρω μας αλλά και στον κόσμο. Αν δεν το καταλάβουν εγκαίρως όλοι αυτοί οι ‘‘τέλειοι’’ της εποχής μας…τότε θα είναι μακρύς ο κατήφορος που θα απολαύσουν…

Άραγε πόσα ‘‘ρόπαλα’’ μου έχουν πέσει κι εμένα. Δεν θα έλεγα πως μου έλειψαν τελείως και αυτοί που μου στάθηκαν με μια καλή κουβέντα, αλλά ήταν λίγοι και καλύτερα θα ήταν να μην τους μετρήσω. Αλλά δεν έχει και καμία σημασία.

Σημασία έχει η εμπειρία που αποκτούμε (δηλ. η σοφία που αποκτάμε από τα λάθη που κάναμε) κι ας αφήνουν τα σημάδια και τις ουλές τους στην μνήμη. Ακόμα κι αυτό θα φέρει διηγήσεις, οι οποίες είναι βέβαιο πως σε κάποια άλλη στιγμή στο απώτερο μέλλον, που θα βοηθήσουν κάποιους άλλους ανθρώπους, να γίνουν καλύτεροι.

Ας προσπαθήσουμε όμως όλοι μας να γίνουμε άνθρωποι σαν κι αυτόν τον διπλανό μου εκεί στο φανάρι. Να ένας στόχος για τους παροικούντες στην Ιερουσαλήμ για τα επόμενα κρίσιμα έτη…

Αλλά ας πάμε πίσω στην ιστορία μας πάλι.

Ο ζογκλέρ μετά το φιλοδώρημα, το χαμόγελο και το “thumbs-up” που εισέπραξε από τον άγνωστο εκείνο άνδρα, έκλεισε αργά τα μάτια εν ήδη ευχαριστώ κι έστρεψε το κεφάλι του για να μην χάσει την επικείμενη αλλαγή του χρώματος των φαναριών.

Κι έτσι “finito la musica, passato la festa” που στην γλώσσα του μικρού Ελληνικού Χωριού μας σημαίνει, “τελείωσε η μουσική, έληξε η γιορτή”.

Πίσω στις δουλειές μας λοιπόν κι εμείς όπως και ο ήρωάς μας.

Show must go on!

Το ‘‘φιλμάκι’’ που ‘‘είδαμε’’, μπορεί να έλαβε τέλος, αλλά μπορούν να αρχίσουν οι πράξεις για όλους όσοι αγωνίζεστε για ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΟΥΝ, ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ…

Γεια και χαρά σας

Δημήτρης Κάλλος

Senior Organization & Change Professional/Trainer/ Speaker/

Crisis Mgmt Specialist/Fighting Mobbing (workplace Bullying).